مجموعه استنفورد 4

رمان خواهرم، قاتل زنجیره‌ای، اثر تحسین‌برانگیز نویسندۀ جوانِ نیجریه‌ای اویینکان بریت وِیت، داستانِ رازآلود زندگی دو خواهر به نام‌های کورده و آیولاست، دو خواهر با دو دنیای کاملاً متفاوت. کورده، خواهر بزرگ‌تر که پرستاری وظیفه‌شناس و خوش‌قلب است، تمام تلاشش را می‌کند تا از رازهای سربه مهر زندگی خواهر کوچک‌ترش آیولا محافظت کند، خواهری که زیبایی فریبنده‌اش همواره برای او و خانواده‌اش دردسر درست می‌کند. سادگی روایت در عین جذابیت، شخصیت‌پردازی دقیق و موشکافانه در کنار طنز سیاه خواهرم، قاتل زنجیره‌ای را به اثری خواندنی و محبوب تبدیل کرده است. * برندۀ جایزۀ کتاب لس‌آنجلس تایمز، برای بهترین داستان جنایی * نامزد جایزۀ من‌بوکر * نامزد جایزۀ ادبیات داستانی زنان

ده داستان کوتاه که مجموعه « شهر یک نفره» را پدید آوده‌اند، جزو اولین کارهای «مرجان بصیری» هستند. این داستان‌ها در موضوعات مختلف و با فضاهایی متنوع نگاشته شده است . در داستان «نادیا»، فضایی رئال را پیش رو داریم که در آن نویسنده به چالش‌های میان دو شخصیت راوی و دوستش نادیا می‌پردازد. در داستان «آن‌ها» با داستانی در ژانر گروتسک رو به رو می‌شویم. داستانی در فضایی به ظاهر سرد و ناآشنا که افرادی سرگشته و بی‌گناه را به ما می‌شناساند. داستان کوتاه «نارنجی» امیدها، یأس‌ها و عشق زن و شوهری را پیش روی ما قرار می‌دهد که بدون یکدیگر موجوداتی ضعیف، تنها و ناقص هستند. داستان «اژدها» قصه تنهایی دختر راوی داستان است. قصه پرواز فکر تا جایی که خیال خود را به ما می‌باوراند. داستان «چند ثانیه بعد»، خواننده را از فضای شاد، شلوغ و پرهیاهو، به گوشه‌ای دنج، خلوت و بی‌صدا می‌کشاند، تا همانند راوی داستان تنها چند ثانیه به چرایی‌های پنهان پیرامونش فکر کند. آخرین داستان (شهر یک نفره) برایمان می‌گوید که چگونه جرقه‌ای کوچک، می‌تواند دنیای ذهنی و زندگی فردی را زیر و رو کند و او را به امتحان راه‌های نرفته سوق دهد. مجموعه داستان «شهر یک نفره»، کتابی قصه‌گوست. بصیری در این کتاب تلاش کرده طیف رنگارنگ احساسات انسانی را در میان کلمات و در دل داستان به صورتی پنهان بیان کند و مجالی برای ادامه یافتن خط سیر داستان در ذهن خواننده ایجاد کند. داستان‌های کتاب «شهر یک نفره»، اتاق‌هایی غریب و دربسته‌اند، که با ورود به آن، هر بار با انسان‌هایی متفاوت از شخصیت‌های داستان قبلی، آشنا می‌شویم. با آن‌ها حرف می‌زنیم و حرف‌هاشان را می‌شنویم، و هنگامی که از اتاق، از شهر کوچک‌شان بیرون می‌آییم، گویی دیگر تنها نیستیم.