شاهی و به همراه دو برادرش طرلان و شهباز از نوادگان یکی از شاهزاده‌های قاجار هستید. شاهزاده‌ای که به فرمایش با رعیت وصلت می‌کند. هر فصل این کتاب در بازه‌ی زمانی خاصی می‌گذرد و فصل به فصل پازل داستان با سرگذشت نسل‌های بعد از شاهزاده تکمیل‌تر می‌شود. داستان‌های جواد مجابی سرشار از جزئیات و اشارات و طنز و تعبیر است. با طنزی زیرپوستی که انگار بخشی جداناشدنی از شخصیت نویسنده‌ی داستان شده باشد. تفاوت‌های نسلی به‌خوبی نمایش داده می‌شود. اما وقت خواندن این رمان باید این نکته را درنظر داشته باشیم که این کتاب با چند سال تاخیر به بازارنشر آمده و طبعا طی این سال‌ها جوامع و روابط انسانی دستخوش تغییراتی شده‌اند. از طرفی دیگر جنبه‌های مختلف شخصیت نویسنده به خوبی در جا به جای این رمان خودش را نشان می‌دهد و همه‌ی این‌ها کمک می‌کند تا خواننده‌ی کتاب در دنیایی متفاوت از دنیای زندگی روزمره سیر کند.

کتابی که در دست دارید ابر باران­زایی است برای هر آن­کس که جان او چونان کویری تشنه است. نویسندۀ ناشناس آن آموزگاری استثنایی است. او، صفحه به صفحه، صبورانه توضیح می­دهد که نیایش مراقبه­گرانه چیست و چگونه می­تواند به هر گونه عطش روحی پایان دهد. او از طریق تمرینات روحیِ عملی، که آن‌ها را "ابر ندانستن" و "ابر فراموشی" می­خواند، به ما می­آموزد که بی­وقفه عبادت کنیم و نشان می­دهد که مکالمه با آن وجود رازآمیز نه‌تنها ممکن است، بلکه در واقع "آن عمل روح است که بیش از هر عمل دیگری آفریدگار را خشنود می­سازد." ابرهای ندانستن و کتاب اندرز سربه‌مُهر در برهه­ای از نیمۀ دوم قرن چهاردهم میلادی، عصر بیماری همه­گیر طاعون در انگلستان نوشته شدند. میلیون­ها نفر به آن مبتلا گشتند و تقریباً نیمی از جمعیت انگلستان مرد. در این میان، مهربانی نیز دچار مرگ تدریجی شد. طاعون فقط یکی از مشکلات قرن چهاردهم بود. از دل طاعون، جنگ­های خودخواهانه، بی­نظمی و تبعیض اجتماعی، کلیسای چندپاره، و تحولات ناشی از فناوری، نمونه­های شاخصی از متون نیایشی در انگلستان، به شکل بی­سابقه و تکرارناشدنی، سر برآوردند. زبان انگلیسی برای نخستین بار به جای زبان نامأنوس­تر لاتین به کار گرفته شد تا افراد با قلب­های ناآرام را به سوی آرامشی دیرین هدایت کند. محققان کوشیدند تا هویت او را بشناسند ولی شکست خوردند، اما نوشته­های او خبر از معلمی دلسوز، صریح­اللهجه، مصمم، خردمند، دوست­داشتنی و به طور استثنایی فصیح می­دهد. او هم خوش‌بین است و هم واقع­بین و، از همه مهم‌تر، توصیفات او از مراقبه نشان می­دهد نوشته­هایش برآمده از تجربه است. "بخشی از مقدمۀ کارمن آسویدو بوچر"