ملل 9 … ترکیه

کتاب «من مردم هستم» نوشته‌ی پارتا چاترجی، یک تأمل عمیق در موضوع حاکمیت مردم و مفهوم دموکراسی در دنیای امروز است. چاترجی، یکی از مفکرین برجسته در زمینه‌های جامعه‌شناسی و سیاست‌شناسی، با استفاده از تجزیه و تحلیل‌های جامعه‌شناختی به بررسی مفهوم "مردم" در جوامع دموکراتیک پرداخته و به چالش‌هایی که با آن روبرو است، نگاه می‌کند. در این کتاب، چاترجی از تاریخچه‌ی مفهوم حاکمیت مردم شروع می‌کند و به تدریج به مسائل معاصر و تحولات اخیر در جهان می‌پردازد. او تأثیرات نئولیبرالیسم، سرمایه‌داری جهانی، و تغییرات ساختاری دیگر در جوامع دموکراتیک را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد چگونه این عوامل می‌توانند تصویر ما از حاکمیت مردم و نقش آن‌ها در فرآیند تصمیم‌گیری را تغییر دهند.این اثر، با ارائه‌ی دیدگاه‌های نوین و تازه، خواننده را به تأمل و بازاندیشی در مورد مفاهیم پایه‌ای دموکراسی و نقش مردم در آن دعوت می‌کند. برای کسانی که به موضوعاتی مانند سیاست‌شناسی، جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی علاقه‌مند هستند، «من مردم هستم» یک منبع ارزشمند و دیدگاه‌افزا است.

بخشی از کتاب مطرود و دو داستان دیگر شهر را درست نمی‌شناختم، شهر محل تولدم و محل اولین گام‌هایم در این جهان، و بعد گام‌های دیگرم، آن‌چنان پُرشمار که گمان می‌کردم همهٔ ردپاهایم گم شده، اما اشتباه می‌کردم. چه کم بیرون می‌رفتم! گه‌گاه پشت پنجره می‌رفتم، پرده‌ها را کنار می‌زدم و بیرون را تماشا می‌کردم. اما بعد تندی برمی‌گشتم به کنج اتاق، به سوی تخت‌خواب. در این هوایی که محاطم کرده بود احساس ناخوشی می‌کردم، احساس گمگشتگی در برابر هرج‌ومرج چشم‌اندازهای بی‌شمار. اما همچنان می‌دانستم در این برهه چه‌طور عمل کنم، در مواقعی که کاملاً ضروری بود. اما اول چشم چرخاندم به سوی آسمان، همان جا که به ما مدد می‌رساند، که هیچ مسیری در آن نیست، که انسان در آن آزادانه پرسه می‌زند، همچون در برهوت، و هیچ‌چیز سد نگاهت نمی‌شود، هر جا که چشم بگردانی، مگر حدودوثغور خودِ نگاه. سرِ آخر ملال‌آور می‌شود. بچه که بودم گمان می‌کردم زندگی وسط دشت چه خوب است، و رفتم به خلنگ‌زار لونِبورک۱ با فکر دشت رفتم به خلنگ‌زار. خلنگ‌زارهای نزدیک‌تر دیگری هم بود، اما صدایی مدام به‌ام می‌گفت، خلنگ‌زار لونِبورک به کارت می‌آید. به‌حتم عامل ۲lüne در این ماجرا مؤثر بود. از قرار معلوم خلنگ‌زار لونِبورک به‌هیچ‌وجه رضایت‌بخش نبود، به‌هیچ‌وجه. ناامید به خانه آمدم، و درعین‌حال آسوده‌خاطر. بله، نمی‌دانم چرا، اما هیچ‌وقت ناامید نشده‌ام، اغلب در روزهای نخست ناامید می‌شدم، بدون آن‌که هم‌زمان، یا اندکی بعد، آسودگی خاطر انکارناپذیری احساس کنم.