موسی و يکتاپرستی

کتاب در انتظار تاريكي در انتظار روشنايي"نفس‌هايش از فرط هيجان تند مي‌شود. به‌آهستگي از صندلي‌اش بلند مي‌شود، بعد، روي سقف بال‌بال مي‌زند، محتاطانه، از فرش نرم مي‌گذرد و كنار قفسه‌هاي كتاب معلق مي‌شود. بعد او را مي‌بينيد، جلادش در قفسه‌هايي كه درست كنار در قرار دارند گير افتاده، مجلدات قطور طوري دورش را گرفته‌اند كه فقط سر و بخش‌هايي از بدنِ بي‌نهايت كج‌ومعوج و معيوبش ديده مي‌شود. بلافاصله او را، آن پلك‌هاي بي‌مژه، و آن دهان پر از دندان‌هاي زرد مايل به قهوه‌اي را مي‌شناسد..." (از متن كتاب)

اين كتابي است كه در حقيقت از اشتياق خواندن زاده شده است. من با انديشيدن به كتاب‌هايي كه دلم مي‌خواست بخوانم شروع به نوشتن كردم و با خود گفتم: بهترين وسيله‌ي داشتن چنين كتاب‌هايي اين است كه خود آدم آن‌ها را بنويسد، نه يكي، بلكه ده‌تا، يكي به دنبال ديگري و همه در يك كتاب. چنين است نقشه‌ي جاه‌طلبانه‌ي نگارش كه به گفته‌ي خود كالوينو در اگر شبي از شب‌هاي زمستان مسافري عملي شده است. درواقع اين رمانِ رمان‌ها ده سرآغاز پيشنهاد مي‌كند كه هركدام ده صفحه‌اي ادامه مي‌يابد و قطع مي‌شود و با مطالعه مجموع اين داستان‌هاي ناتمام مطالعه‌ي ديگري (كامل و حتي با پاياني خوش) انجام مي‌گيرد كه عملا يازدهمين داستان است و اين‌بار داستاني عشقي بين مرد خواننده و لودميلا زن خواننده، كه علاقه‌ي شديدشان به رمان‌ها، پژوهش مشترك‌شان، برخوردهاي تصادفي‌شان و ناكامي‌هايشان در موضوع همه‌ي اين داستان‌هاي ناتمام آن دو را به‌هم نزديك كرده است. ده فصل اول ده نوعِ رايجِ رمان معاصر دنيا را نشان مي‌دهند: از رمان «ذهني» گرفته تا رمان «عاشقانه‌ي مبتذل»، همچنين رمان‌هاي «تاريخي» و «سياسي» و غيره. اين رمان همچنين تفكري است درباره‌ي مطالعه و ساز و كارهايي كه مطالعه برپايه‌ي آن‌ها صورت مي‌گيرد.