میان دو آتش

معرفی کتاب فقیهان و انقلاب ایران نوشته ی سید هادی طباطبایی دهم فروردین ماه 1340،زعیم مقتدر شیعه،آیت الله سید حسن طباطبایی بروجردی رخ در نقاب خاک کشید. با در گذشت وی حاکمیت پهلوی مجال جولان یافت واقدام به تصویب قوانین مسکوت مانده ی خود کرد.روحانیون انقلابی نیز عرصه ی اعتراض را فراخ دیدند و دست در کار سیاست کردند. گویی زمانه ای فرا رسیده بود که سیاست و فقاهت به جنگ هم می رفتند. در این هنگام مراجع تقلیدی حضور داشتند که می باید در این نزاع ها راهی می جستند.آنها می باید هم پاس مقام فقاهت را نگه می داشتند و هم سوداهای سیاسی حاکمیت را تعدیل می کردند.فقیهان زمانه ای صعب و البته تاریخ ساز را در پیش روی داشتند.یکی از نجف نامه می نوشت و حاکمان را تحذیر می داد که از ریختن دما مسلمین در گذرید،دیگری انقلابیون را پروا می داد که از سیاست پای پس کشید و خون مسلمین را هدر ندهید. یکی در تبعید نامه می نوشت و حکومت را با جائرین تاریخ برابر می دانست و دیگری رعیت را به مدارای با حاکمیت فرا می خواند.یکی دست بر عصا داشت و دیگری به تندی می تازید.آتشی در خرمن فقیهان افتاده بود و می رفت تا قربانیانی بر جای نهد. تجربه ی تاریخی مرجعیت ،از فروردین ماه 40 تا بهمن ماه 57، نیاز به بازخوانی های مکرر دارد. در این اثر عملکرد سیاسی یازده تن از مراجع عظام تقلید در این برهه تاریخی به تصویر کشیده شده است. تجربه ای که این بزرگواران در مواجهه با حاکمیت پهلوی و طلاب انقلابی از سر گذراندند.تجربه ای برای درس آموزی دوباره روحانیت و مرجعیت؛تجربه ی فقیهان در مواجهه با انقلاب ایران،تنها یک نسل پس از آیت الله العظمی بروجردی.

معرفی کتاب نامداران تهران تهران یک دانشنامه است.شاید اهل علم و ادب این تعبیر را نپسندند،اما عبارتی بهتر از این،که جامعیت پایتخت کنونی ایران را بنمایاند،نیافتم. از هر طرف که به تهران بنگریم،دانشنامه ای بزرگ . جامع به دیده می آید.یکی از فصل های مهم این دانشنامه،مردان و زنان هستند که در دل و دامن آن بالیده و نامدار شده اند... بعضی ها بر این باورند که شهر تهران از نداشتن یک هویت واقعی در رنج است،اما به باور نگارنده،این شهر بزرگ در بخش نیروی انسانی،از هویت افتخار آمیز برخوردار است که آن را از دیگر شهرهای مهم ایران متمایز می کند... در گزینش افراد برای معرفی در این کتاب،هر گاه نگاه عقیدتی،سیاسی و قومی بر کسی نداشته ام و گرایش فکری و عاطفی در توجه به نامداران،کارساز نبوده است.