نخستین کتاب بزرگ من جلد 6، واژه نامه تصویری

معرفی کتاب جسارت امید کتاب جسارت امید، تلاش باراک اوباما برای دعوت به گونه ای جدید از سیاست ورزی است؛ این کتاب، شیوه ای نو برای آن دسته از افرادی است که از تنازعات و جنگ های بی پایان دنیا خسته شده اند و به خط مشی هایی می پردازد که ریشه در ایمان، مصلحت همگانی و شرافت روح بشر دارند. اوباما در این اثر به عواملی می پردازد—از ترس از دست دادن منابع مالی گرفته تا قدرت رسانه ها—که می توانند حتی خوش قلب ترین سیاستمداران را به تباهی و فساد بکشانند. او همچنین با روایتی جذاب و طنزی غافلگیرکننده، دوران پرفراز و نشیب حضور خود در مجلس سنای آمریکا و جزئیات زندگی اش را روایت می کند. باراک اوباما در کتاب جسارت امید، این موضوع را مورد بررسی قرار می دهد که چگونه می توان از ورای اختلافات به مسائل نگاه کرد و مشکلات به ظاهر حل نشدنی را از سر راه برداشت. .

معرفی کتاب چوب بدست های ورزیل “چوب بدستهای ورزیل” اثر جاودانه ای است از “غلامحسین ساعدی” ملقب به “گوهرمراد” که در آن به خوبی، دیدگاه نویسنده را نسبت به حضور بیگانگان در کشور، به تصویر می کشد. “چوب بدستهای ورزیل” قصه ی مردم یک روستا است که زمین های کشاورزی شان، که در واقع یگانه دارایی و سرمایه ی این مردم است، توسط گرازها مورد حمله قرار گرفته است و حال آن ها باید فکر چاره ای باشند. در شروع نمایش نامه با شخصیتی به نام “محرم” مواجهیم که همه ی محصولش، طعمه ی گراز شده و نه تنها سایر اهالی روستا به فکر کمک برای عبور او از این بحران نیستند، بلکه اعتقاد دارند حتما عملی از محرم سر زده که گرازها به زمین های او حمله کرده اند. این اتفاق سبب می شود تا محرم خود را در میان این اهالی تنها ببیند و بفهمد که زبان و درد مشترکی با آن ها ندارد؛ پس در قبای یک عاقل دیوانه نظیر بهلول درآمده و در طول نمایش نامه ی “چوب بدستهای ورزیل”، با زبان اشاره و کنایه، اشتباهات اهالی را به آنان گوشزد می کند؛ اما کجاست گوش شنوایی؟خیلی زود مشکل همه گیر می شود و مردم روستا هرچه می کنند نمی توانند گرازها را فراری دهند؛ پس تصمیم می گیرند به روستای مجاور رفته و از آن ها طلب مشورت و یاری کنند. در آنجا شخصیتی به نام “موسیو” وارد داستان می شود که راه حلی به اهالی روستا پیشنهاد می کند و آنان غافل از اینکه این راه حل، مشکل جدید و بزرگ تری برایشان خواهد بود، آن را می پذیرند. این نمایش نامه، آیینه ی نگرانی های “غلامحسین ساعدی” در برابر اشغال و استثمار است و به شکلی نمادین و درخشان، خطاها و رنج های مردم را نشان می دهد.