نظریه‌ها و نظامهای روان‌شناسی: تاریخ و مکتبهای روان‌شناسی

هنر تئاتر قدمتی دیرینه دارد ، یونانیان که مردمانی بسیار خلاق بودند این هنر مردمی را در سده ششم پیش از میلاد ابداع کردند. در آغاز سده ششم پیش از میلاد ، رومیان که مردمانی اهل عمل بودند، نمایشنامه‌ها، شخصیت‌ها و صحنه‌پردازی‌های یونان را با نیازهای خود سازگار کردند. نمایشنامه‌نویسان و تهیه‌کنندگان یونان و روم باستان تقریباً همه عرف و آیین و تمرین‌های مربوط به نمایش را پایه‌ریزی کردند که تا امروز نیز از آنها پیروی می‌شود. همۀ مفاهیم مربوط به هنر تئاتر، چون تراژدی، کمدی، دلقک‌بازی، قطعه‌های موزیکال و نیز مفاهیم بازیگری، کارگردانی، لباس‌های ویژه بازیگری، صحنه‌پردازی، صحنه‌های متحرک و حتی جوایز بازیگری و بلیت تئاتر ریشه در یونان و روم دارند. در نزد این مردم باستانی، بخصوص یونانیان، تئاتر تنها نوعی تفنن به شمار نمی‌رفت، از آنجا که نمایشنامه‌نویسان و بازیگران، احساسات، عواطف و تجربیات بنیادی انسان، همان عناصر بیان شده در شعر را مجسم می‌کردند، تئاتر گونه‌ای شعر تلقی می‌شد. شعر در بنیادی‌ترین شکل خود، امور یا رویدادهای طبیعی را به صورت گفتاری یا نوشتاری توصیف یا از آنها تقلید می‌کند. تئاتر نیز، با به نمایش درآوردن سخن شاعران در برابر تماشاگران، از طبیعت یا از زندگی تقلید می‌کند.

در ٤ ژوئن ١٩٨٩ ارتش آزادی‌بخش خلق به اهالی غیرنظامی پکن حمله کرد و صدها نفر را کشت. حالا اما این رویداد مهم از خاطرۀ جمعی حذف شده است. لوئیزا لیم در جمهوری خلق نسیان نشان می‌دهد که چگونه حوادث ٤ ژوئن چین را تغییر داد و حزب کمونیست چین، با بازنویسی تاریخ، حوادث ژوئن را. لیم در این کتاب جزئیات جدیدی افشا می‌کند و با کسانی مصاحبه می‌کند که حوادث ٤ ژوئن زندگی‌شان را متحول کرده است: سربازی که واحدش را برای سرکوب مردم به تیان‌آنمن فرستاده بودند؛ دو بنیان‌گذار گروه مادران تیان‌آنمن که فرزندانشان به ضرب گلوله کشته شده‌اند؛ همین‌طور با یک از مهم‌ترین مقامات دولتی کشور که پس از حوادث میدان تیان‌آنمن به زندان افتاد و بعدها به یکی از برجسته‌ترین دگراندیشان کشور تبدیل شد. لیم همچنین توضیح می‌دهد که چگونه وقایع ٤ ژوئن باعث شکل‌گیری هویت ملی شد و نسلی از میهن‌پرستان جوان را خلق کرد که اطلاعات اندکی دربارۀ حوادث سال ١٩٨٩ دارند و اهمیت کمتری هم به آن می‌دهند. نویسنده همچنین با یافتن شاهدان عینی و اسناد افشاشدۀ دیپلمات‌های آمریکایی اولین ‌بار از اعتراضات و سرکوب جنگدو سخن می‌گوید. فراموش شدن این اعتراضات و خشونتِ نظامیان نشان‌دهندۀ موفقیت مثال‌زدنی حکومت در بازنویسی تاریخ و حذف بخش‌های دردناکِ آن است.