نظریه های شخصیت شولتز ویراست دهم 2013

معرفی کتاب حقایقی که باید گفت

کامالا هریس، یکی از الهام‌بخش‌ترین سیاستمداران و از زنان پیشرو در عرصه‌ی اجتماع، در کتاب حقایقی که باید گفت از مسیری می‌گوید که از کودکی تا به امروز طی کرده و ضمن آن، حقایقی را از آمریکا و سیاست این کشور افشا می‌کند. این کتاب که در صدر پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفته، پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2020 آمریکا منتشر شده است.

درباره‌ی کتاب حقایقی که باید گفت:

دختری رنگین‌پوست از خانواده‌ای مهاجر مسیری را طی کرده که سال‌ها بعد به جایگاه معاونت ریاست‌جمهوری آمریکا منتهی شده است. کتاب حقایقی که باید گفت (The truths we hold: an American journey) خودزندگی‌نامه‌ای است که از زبان این زن بیان می‌شود، زنی که عمیقاً به عدالت اجتماعی متعهد است و هیچ‌گاه اشتیاقش برای رسیدن به عدالت را پنهان نکرده است. کامالا هریس (Kamala Harris) در خانواده‌ای تحصیل‌کرده متولد شده است، پدرش اقتصاددانی محترم از جاماییکا بود و مادرش محقق برجسته‌ای در زمینه‌ی سرطان از هند. بااین‌حال، مسیر پیش روی هریس هموار نبود؛ او برای رسیدن به جایگاه معاون رئیس‌جمهور می‌بایست با تاریخ مبارزه می‌کرد، تاریخی که رنگین‌پوستان و زنان در آن جایگاه برجسته‌ای نداشته‌اند. کتاب حقایقی که باید گفت شرح اقدامات هریس در مقام دادستان کل کالیفرنیا و سناتور کنگره است، اقداماتی که با توجه به عقاید هریس، در راستای اصلاح نظام اجتماعی و قضایی آمریکا بوده است. این سیاستمدار آمریکایی از حقوق رنگین‌پوستان و نژادپرستی سازمان‌یافته و نحوه‌ی برقراری عدالت در دادگاه‌های آمریکا حقایق دردناکی را افشا می‌کند و اصلاحاتی را در این زمینه‌ها پیشنهاد می‌دهد. کامالا هریس، با در نظر گرفتن چالش‌های بزرگی که آمریکا با آن روبه‌روست، و با تکیه بر خرد و بینشی که از حرفه‌ی خود به دست آورده، در این کتاب دوره‌ای هم‌پای دوره‌ی کارشناسی ارشد در مدیریت بحران ارائه می‌کند. کتاب حقایقی که باید گفت که در صدر پرفروش‌ترین‌ کتاب‌های نیویورک تایمز جای گرفته، با زبانی گرم و صمیمی، ما را به زندگی یکی از بزرگ‌ترین سیاستمداران معاصر دعوت می‌کند.

ژاپنی‌ها همواره برای کسب برتری کوشیده‌اند. هم رهبران و هم مردم ژاپن، در سرتاسر تاریخ طولانیشان با این اندیشه که در جهان بی‌همتا هستند، برای خودکفایی، بی‌باکی، و رفاه خود اولویت قائل شده‌اند. بخشی از خودآگاهی ملی آن‌ها ناشی از این احساس است که ژاپنی‌ها از سایر مردمان جدا می‌مانند و از این جدایی عمیقاً احساس غرور می‌کنند. هر چند ژاپنی‌ها به ندرت چنین آشکارا به زبان آورده‌اند، اما بسیاری از آن‌ها احساس می‌کنند از دیگران تا حدودی سختکوش‌ترند و بنابراین شایسته موفقیت بیش‌ترند. با توجه به این حس بی‌همتا و جدا بودن ژاپنی‌ها به طور سنتی احساس کرده‌اند که لازم است روی پای خودشان بایستند و نمی‌توانند به دیگران متکی باشند که به تضمین موفقیتشان کمک کنند. ژاپنی‌ها تقریباً همیشه روش خاص بومی خود را در انجام امور حفظ کرده‌اند. مثلاً وقتی عقایدی را از خارج ــ عمدتاً از چین ــ وام می‌گرفتند، این عقاید را متناسب با سرشت و خمیره ژاپنی تغییر می‌دادند. نتیجه این بود که مفاهیم و نهادهای وام گرفته شده خصلت منحصراً ژاپنی پیدا می‌کردند. علاوه بر این، احساس شدید غرور ملی این باور را القا می‌کرد که نسخه‌های ژاپنی به نحوی بهتر، بهسازی شده، کارآمدتر یا با قابلیت‌ترند.