نوایی هم‌آهنگ باران

معرفی کتاب خط هفتم کیمیانویس: هنگام عبور از کوچه مشرف به مزار فروغ

سیدعلی صالحی در کتاب خط هفتم کیمیانویس شما را به پناهگاه خود می‌برد: شعر و کلمه. این کتاب با عنوان فرعیِ «هنگام عبور از کوچه‌ی مشرف به مزار فروغ»، دوازده قطعه شعر را در قالب دوازده اقلیم نگاشته است که طرفداران شعر را شیفته‌ی خود خواهد ساخت.

درباره‌ی کتاب خط هفتم کیمیانویس

کلمات حس دارند. خسته می‌شوند؛ مأیوس می‌شوند؛ مات می‌شوند و حتی می‌ترسند. سیدعلی صالحی به این معجزه‌ی کلمات اشراف دارد و زنجیره‌ای از آن‌ها را در کتاب خط هفتم کیمیانویس و در قالب شعر به مخاطب تقدیم می‌کند. قالبی که برای او معنای «امید، علاقه، مقاومت، آدمی و آزادی» را در بر دارد. او باور دارد که این دنیا بدون شعر و کلمات، تنها تصویری خاکستری و بی‌رمق است. سیدعلی صالحی با اشعارش دست مخاطب را می‌گیرد تا به‌همراه هم، کلمات را دل‌داری بدهند تا نترسند؛ نترسند و نوید رؤیایی روشن را به انسان بدهند. در نهایت، او می‌داند که این تنها کلمات هستند که باقی می‌مانند. این کتاب هدیه‌ای است برای همه کسانی که رؤیای شریفی دارند. کتاب خط هفتم کیمیانویس از سوی نشر چشمه در اختیار شما قرار گرفته است.

درباره کتاب عاشقانه هایی برای لیلی و روزهایی که سوختند

کتاب عاشقانه هایی برای لیلی و روزهایی که سوختند (یک پساژانر) یک مجموعه شعر معاصر را در بر گرفته است. عنوان برخی از شعرهای کتاب حاضر عبارت است از «از زانوان‌ِ غریو»، «گوشِ رستاخیز»، «پرواز»، «آتش و کومه‌های کوهستان» و «رنگِ آواز». این شعرها در قالب نو سروده شده‌اند؛ فقط شعر پایانی است که یک غزل است. می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

بخشی از کتاب عاشقانه هایی برای لیلی و روزهایی که سوختند

«یا اَیها النُّفوسُ القتیلینَ بالنَظر! قوموا، لِاشتعالِ هذا النَفسِ کالمطر! یعنی تویی مسافر افلاک بعد ما عشقت به ذره‌ذرهٔ خاکم کشد اگر آن‌جا که دار قامتِ یاران رفته است حلقومِ ما و حلقهٔ گیسوی مستمر درکش که یادگارِ شهیدِ دو عالم است این شهرِ آتشین که به جامی‌ست مختصر چون شاخه‌ای ز نور به منقار یک عقاب آن‌جا برد تو را که ز خود می‌کنی سفر آهسته همچو سایهٔ مرغان آسمان در سیرِ خاک باشی و خاک از تو بی‌خبر سی مرغ پر شود آن‌که عشقش بپرورد قُل اَن اقلَّ مِن طیرانی اِلی القَمَر.»