هویت اندیشان و میراث فکری احمد فردید

“واروژان” نامی است آشنا در عرصه ی آهنگ سازی و تنظیم آن که به شخصیتی بزرگ در آسمان هنر ایران به نام “واروژ هاخباندیان” اختصاص دارد. ثبت زندگی و فعالیت های حرفه ای این هنرمند ارمنی تبار، در کتابی که عنوانش نام “واروژان” را بر جلد دارد، توسط “حسین عصاران” صورت گرفته و این اثر علاوه بر این یک پژوهش ادبی مهم است، نوعی تاریخ نگاری از موسیقی ایران نیز به حساب می آید. ”واروژان” پس از اتمام تحصیل، به مدرسه ی موسیقی رفت و پس از کسب مهارت لازم، قطعاتی را آهنگسازی و تنظیم کرد که هنوز هم از جایگاه ویژه ای در صنعت موسیقی کشور برخوردارند. با اینکه بسیاری از موسیقی های برجسته از ذهن خلاق “واروژان” نشات گرفته بود، اما او تا مدت ها از نام خود برای ارائه ی آثارش استفاده نکرد. او از معدود آهنگسازانی بود که سبک منحصر به فرد خود را در موسیقی ایرانی حفظ کرد و نه به تاسی از جریان موسیقی روز دنیا و نه بر اساس موسیقی سنتی به تنظیم آهنگ نپرداخت. به این ترتیب امضای واروژان پای ترانه ها و آهنگ های مشهوری همچون “بوی خوب گندم”، “شام آخر”، “شب زده”، “کندو”، “ماه پیشونی”، “برادرجان” و “سلطان صاحبقران” باقی مانده و این ترانه های شنیدنی همچنان شنوندگان خود را به شوق می آورند. ”حسین عصاران” این اثر را از گفت و گو با نزدیک ترین همراهان و دوستان “واروژان” به رشته ی تحریر درآورده که از جمله ی این افراد می توان به “شهیار قنبری”، “حسن شماعی زاده”، “بابک بیات” و “اسفندیار منفرد زاده” اشاره نمود. “حسین عصاران” به منابع تحقیقی خود وفادار بوده و متون برگزیده برای این کتاب، عینا از مجلات و روزنامه ها و برنامه های رادیویی و تلویزیونی وارد کتاب شده اند. اثر همچنین حاوی تصاویر و عکس های مربوط به “واروژان”است که در اختیار دوستداران این هنرمند بزرگ عرصه ی موسیقی قرار گرفته است. .

معرفی کتاب سفیر بدون سفارت وکیل بدون موکل از آنجا که نویسنده این کتاب در زمره نخستین دیپلمات هایی است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی نه به سبب رابطه، بلکه صرفا به علت شایستگی و ضابطه به استخدام وزارت امور خارجه درآمده و از اواخر دهه 50 تا اوایل دهه 1390 به مدت 34 سال ناظر عملکرد وزرای امور خارجه و مدیریت کلان آن وزارتخانه بوده، سعی کرده تا بدون هیچ گونه حب و بغضی عملکرد مسئولان آن دستگاه حساس و سرنوشت ساز را مورد نقد و بررسی قرار دهد و آرزوهای خود به منظور داشتن یک وزارت خارجه فعال ، پویا و در شان کشور کهنسال ایران را به رشته تحریر درآورد، تلاش نموده تا ناملایمات و بعضا جفاهای اداری نیز خللی در این خواسته وارد نکند. تشخیص میزان این توفیق البته در صلاحیت خواننده نکته سنج کتاب خواهد بود.