وقتی بابام کوچک بود

جروم بلکمن با 28 سال سابقه کار حرفه‏‌ای، دارای مدرک تخصصی روان‌‏پزشکی و مدرک روان‌تحلیلی از انجمن روان‌تحلیلی آمریکا، عضو انجمن فرویدی نیویورک و همچنین عضو آکادمی روانکاوان آمریکا می‏‌باشد. او در تربیت و آموزش روان‏‌تحلیلگران با انجمن فرویدی نیویورک همکاری داشته و استاد روان‏‌پزشکی بالینی مدرسه طب ویرجینیای شرقی و همچنین استادیار روانشناسی کالج ویرجینیاوسلین می‌باشد. انسان‌ها به این دلیل از دفاع‌ها استفاده می‌کنند که احساسات و افکار ناخوشایندشان را از محدوده آگاهی خارج سازند و برای اینکه با خاطرات دردناک گذشته مواجه نشوند انواع مکانیزم‌های دفاعی را در دامنه‌ای به وسعت استفاده بی‌ضرر از شوخی تا حمله به اشخاص مورد علاقه به کار می‌گیریم؛ این دفاع‌ها به ما کمک می‌کنند تا بر ناراحتی‌های خود سرپوش گذاشته یا آنها را به دیگران انتقال دهیم. این کتاب، شمه‌ای از دریای بیکران دانش روان‌تحلیلی است که 101 دفاع را گرد هم آورده‏ است و با استفاده از مثال‏‌ها و نمونه‌های متعدد، دلایل استفاده مردم از دفاع‌های خاص را برای فرار از نگرانی‏‌ها و تعارض‏‌های درونی تشریح کرده و انواع روش‌ها را در تشخیص دفاع‌های ناخودآگاه علی‌رغم ماهیت پنهانی آنها معرفی کرده‏ است. این کتاب برای درمانگران تازه‌‏کار، درمانگران کارآزموده، و هر کسی که علاقه‌مند به کار در حیطه روان‏‌شناسی می‌باشد، قابل استفاده بوده و راهنمای ارزشمندی است که می‌تواند افراد را در فهم معانی و ریشه افکار و رفتارشان هدایت کند.

بخشی از کتاب مطرود و دو داستان دیگر شهر را درست نمی‌شناختم، شهر محل تولدم و محل اولین گام‌هایم در این جهان، و بعد گام‌های دیگرم، آن‌چنان پُرشمار که گمان می‌کردم همهٔ ردپاهایم گم شده، اما اشتباه می‌کردم. چه کم بیرون می‌رفتم! گه‌گاه پشت پنجره می‌رفتم، پرده‌ها را کنار می‌زدم و بیرون را تماشا می‌کردم. اما بعد تندی برمی‌گشتم به کنج اتاق، به سوی تخت‌خواب. در این هوایی که محاطم کرده بود احساس ناخوشی می‌کردم، احساس گمگشتگی در برابر هرج‌ومرج چشم‌اندازهای بی‌شمار. اما همچنان می‌دانستم در این برهه چه‌طور عمل کنم، در مواقعی که کاملاً ضروری بود. اما اول چشم چرخاندم به سوی آسمان، همان جا که به ما مدد می‌رساند، که هیچ مسیری در آن نیست، که انسان در آن آزادانه پرسه می‌زند، همچون در برهوت، و هیچ‌چیز سد نگاهت نمی‌شود، هر جا که چشم بگردانی، مگر حدودوثغور خودِ نگاه. سرِ آخر ملال‌آور می‌شود. بچه که بودم گمان می‌کردم زندگی وسط دشت چه خوب است، و رفتم به خلنگ‌زار لونِبورک۱ با فکر دشت رفتم به خلنگ‌زار. خلنگ‌زارهای نزدیک‌تر دیگری هم بود، اما صدایی مدام به‌ام می‌گفت، خلنگ‌زار لونِبورک به کارت می‌آید. به‌حتم عامل ۲lüne در این ماجرا مؤثر بود. از قرار معلوم خلنگ‌زار لونِبورک به‌هیچ‌وجه رضایت‌بخش نبود، به‌هیچ‌وجه. ناامید به خانه آمدم، و درعین‌حال آسوده‌خاطر. بله، نمی‌دانم چرا، اما هیچ‌وقت ناامید نشده‌ام، اغلب در روزهای نخست ناامید می‌شدم، بدون آن‌که هم‌زمان، یا اندکی بعد، آسودگی خاطر انکارناپذیری احساس کنم.