پاییز سال بعد

این مجموعه حاوی مقالاتی است از برخی اندیشمندان معاصر درباره رخداد عاشورا که این عناوین را شامل می شود: 'مبانی مشروعیت حکومت/ سید هاشم آغاجری', 'سرچشمه های استبداد در تاریخ اسلام/ محمد بسته نگار', 'نگاهی هستی شناختی و از درون به واقعه کربلا/ حبیب الله پیمان', 'یادداشتی درباره فرهنگ عاشورا/ احمد صدر حاج سید جوادی', 'حسین بن علی (ع) و جلال الدین رومی/ عبدالکریم سروش', 'حکومت غاصب, قیام مشروع/ علیرضا علوی تبار', 'حقوق مخالف سیاسی در جامعه دینی/ محسن کدیور', 'فرهنگ عاشورا در عصر سکولار/ مجید محمدی' و 'حسین بن علی (ع)؛ قدیس و قهرمان اخلاقی/ مصطفی ملکیان'.در ادامه بخشی از کتاب را مشاهده می فرمایید: سال یازدهم هجری است و رسول بزرگوار اسلام در بستر بیماری است. فاطمه زهرا (س) فرزندان خویش، حسن و حسین (ع) را نزد آن حضرت آورده و می‌فرماید: (ای رسول خدا، این دو پسران تو هستند، برای آنان چیزی به ارث بگذار). حضرت در پاسخ دختر گرامی خویش می‌فرماید : (هیبت و سود خود را برای حسن و جرات و جود خویش را برای حسین می‌گذارم) و...

کتاب « زمستان بی بهار» نوشته ابراهیم یونسی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. یونسی در این کتاب همان تماشاچی دانا و آگاهی است که صورتی دوگانه پیدا کرده است، او در حین این که داستان و وقایع زندگی خودش را بازگو می‌کند، کمی هم دورتر ایستاده و شاهد جریان زندگی در جهان اطرافش است. این کتاب با تولد این نویسنده آغاز می‌شود و با رهایی‌اش از زندان به پایان می‌رسد. او در زندگی خود بهاری نمی‌بیند. سودای آزادی و آزادگی زودتر از چیزی که فکرش را بکند، نابود می‌شود و بهای این آزادی‌خواهی هشت سال زندان است. هشت سال از گران‌بهاترین سال‌های مردی که فکرهای بزرگی داشت و کارهای بزرگ‌تری می‌کرد. تنها جوانه‌های بهار کم‌رمق زندگی او، خانواده‌اش هستند. کسانی که از ازل تا ابد با او بوده و خواهند بود. و اینجاست که در پایان کتاب اعتراف می‌کند که «تنها کسانی که انتظارمان را می‌کشند، افراد خانواده‌اند…». مسیر رشد فکری و شخصیتی نویسنده را به خوبی می‌توان در این کتاب دنبال کرد. واقعیت‌های رویانمایی که تا دیروز شالوده‌ی زندگی‌اش را می‌ساخت، یکی یکی روی سرش هوار می‌شود و تازه می‌بیند که دنیا آن‌قدرها هم جای قشنگی برای زندگی کردن و عشق ورزیدن نیست. «پس از پایان جنگ جهانی دوم از فرانسه برای معالجه به آلمان می‌رفتم، و چه خوشحال بودم که به آلمان می‌رفتم: ما آریایی، آن‌ها آریایی. برادری بودم که به خانه‌ی برادر می‌رفتم. غمی نداشتم» در کمتر از چند دقیقه تبدیل می‌شود به «فهمید که عربم» و تنها حسرتی باقی می‌ماند از این که چرا انگلیسی نمی‌داند تا خودش را کامل و روشن معرفی کند. زمستان بی‌بهار یکی از آثار تحسین شده در ادبیات معاصر ایران است. . . .