پسر زن جادوگر

جنگ پدیده‌ای ویران‌گر است. عفریتی است که سایه‌ی سنگین‌اش تا واپسین لحظات زندگی بر روح و روان فرد سنگینی می‌کند. انسان در طول تاریخ جنگ‌های زیادی را پس پشت گذاشته است. جنگ جهانی دوم از جمله جنگ‌هایی است که زندگی بیش از پنجاه میلیون نفر را در 30 کشور جهان تحت‌تاثیر قرار داد و ره‌آوردی جز ویرانی، آوارگی، معلولیت و مرگ به همراه نداشت. در طول هفتاد و شش سالی که از پایان جنگ جهانی دوم می‌گذرد، فیلم‌ها، داستان‌ها، نمایش‌نامه‌ها و سریال‌های بسیاری درباره‌ی رویدادها و اتفاقاتی که در آن افتاده نوشته و ساخته شده است. در کتاب «پاریس زیرزمینی» با زنی میان‌سال که اتا نام دارد آشنا می‌شویم که در حین اشغال پاریس با کمک نیروهای آمریکایی از چنگ نازی‌ها می‌گریزد. زندگی او و کیتی دو زن میان‌سال انگلیسی و آمریکایی که در پایتخت فرانسه زندگی می‌کنند در طول جنگ تغییر می‌کند. آن‌ها نیز مثل هزاران نفر دیگر در حال فرار از شهر هستند که نیزوهای آلمانی مانع‌شان می‌شوند. آن دو عضو نیروهای مقاومت فرانسه هستند. به فرار سربازان انگلیسی کمک می‌کنند. پس از آن‌که به چنگ گشتاپو می‌افتند در اردوگاه کار اجباری حبس می‌شوند. اتا به واسطه‌ی ملیت‌اش آزاد می‌شود و به ایالات متحده باز‌می‌گردد. او بی‌آن‌که اطلاع داشته باشد با یک زندانی آلمانی که به جاسوسی متهم شده در کشوری ثالث مبادله می‌شود. پس از بازگشت به کشورش، به کمک آن - قصه‌نویس - و پل - نقاش - دوپره خاطرات‌اش را در قالب رمانی جذاب و دامن‌گیر منتشر می‌کند که با استقبال گسترده خوانندگان روبرو می‌شود.

رمان «پسرکی با پیژامه‌ی راه‌راه» نوشته‌ی جان بوین به روزگار سیاه تاریخ می‌پردازد و درباره انسان‌هایی حرف می‌زند که باید بین قربانی و ظالم بودن یکی را انتخاب کنند. حد وسط و راه نجاتی وجود ندارد. برنو‌نه ساله به خاطر شغل پدرش مجبور می‌شود همراه اعضا خانواده خانه‌شان را در برلین رها کنند و به جایی دورافتاده بروند. در طرف دیگر، پسری با پیژامه‌ی راه راه در اردوگاه نازی در لهستان زندانی شده. از خانواده‌اش جدا شده و غذایی برای خوردن ندارد. دو کودک در دو جای متفاوت فکر می‌کنند بدبخت‌ترین انسان‌های روی زمین هستند. اما زندگی آن‌ها را در موقعیت دشوار «انتخاب» قرار می‌دهد. در بخشی از رمان می‌خوانیم: «آرام راهش را گرفت و از پله‌ها بالا رفت، یک دستش به نرده بود، و از خود می‌پرسید آیا خانه‌ی جدید در جا و مکان جدید، آن‌جا که کار جدید باید آغاز می‌شد، چنین نرده‌ی خوبی خواهد داشت که مثل همین یکی بشود ازش سُر خورد. چون نرده‌های این خانه از همان طبقه‌ی بالا تا کف زیرزمین کشیده می‌شد. همان اتاق بالایی که اگر روی نوک پاهایش بلند می‌شد و قاب پنجره را سفت می‌چسبید می‌توانست سراسر برلین را ببیند و برونو هیچ‌چیز را بیشتر از این دوست نداشت که در طبقه‌ی بالا سوار آن نرده شود و تا آن سر خانه سُر بخورد و توی راه صدای ویژویژ از خود دربیاورد. از طبقه‌ی بالا سُر می‌خورد تا طبقهٔ بعدی، همان جا که اتاق پدر و مادرش و حمام بزرگ قرار داشت تا جایی که به هر صورت قرار نبود او در آن‌جا باشد. سُر می‌خورد تا طبقهٔ دیگری که اتاق خود و همچنین گرتل قرار داشت با آن حمام کوچک‌تر، حمامی که قرار بود بیشتر از آن‌که باید از آن استفاده کند.»