پس از آدورنو (بازاندیشی در پژوهش جامعه‌شناختی موسیقی)

مراقبه‌ (meditation) از نوعی‌ که‌ موضوع‌ این‌ کتاب‌ است‌، یعنی‌ دستیابی‌ به‌ آگاهیِ ناب‌ و فارغ‌ از دغدغه‌های‌ فکری‌(بدون‌ فکر کردن‌). پرداختن‌ به‌ مراقبه‌ به‌ سبک‌ شرقی‌ (با ایجاد استراحت‌ جسمی‌ - روحی‌ و آرامش‌ عمیق‌ و به‌ یاری‌ نیروهای‌ طراوت‌ بخشی‌ که‌ از برخی‌ جهات‌ بر خواب‌ برتری‌ دارد) سلامت‌ جسم‌ و ذهن‌ را تأمین‌ می‌کند. در این‌ کتاب‌ فنون‌ ذهنی‌ ساده‌ای‌ تشریح‌ شده‌ است‌ که‌ با پرداختن‌ به‌ آن‌ها می‌توان‌ به‌ اهداف‌ مراقبه‌ دست‌ یافت‌.

“سماع جان” اثری است به قلم “جلیل مسعودی فرد” که در آن به “تبیین و تحلیل داستان های مثنوی” می‌پردازد. مثنوی حکایت انسانی است که از یار و دیار خود دور افتاده و از ماوای ازلی خود به زمین تبعید شده است. انسانی که در اینجا در عذاب غربت گیر افتاده و آرزوی بازگشت به وطن اصلی‌اش، با ارزش‌ترین انگیزه و دارایی اوست. عشقی که با خود به یادگار دارد، زندگانی‌اش را گرمی می‌بخشد و به او امید وصال و بازگشت به نیستان را هدیه می‌کند. هجده سطر اول مثنوی که به «نی نامه» معروف است و سرآغاز مثنوی یا خلاصه‌ای از آرای مولانا است، روایت آدمی را به تصویر می‌کشد که تنهاست و رنج غربت، او را به ناله و زاری انداخته است. آنچه نی از آن حکایت و شکایت کرده، شکایت از همان جدایی و دور افتادن است. دوری از آرامشی بهشتی، وصال یار و گیر افتادن در تله‌ی درد و رنج‌های دنیای مادی. مولانا نمی‌تواند آنطور که می‌خواهد، بیان کند که این داستان چقدر دشوار، اندوه‌برانگیز و غیرقابل‌توصیف است. تنها انسان‌هایی که این حس را درک کرده‌اند و سینه‌شان در غم فراق سوخته و آرزوی در هم آمیختن تمام وجودشان را دریده است، می‌توانند این رنج مشترک را درک کنند، همنشین انسان باشند و با همدلی خود، این داغ را کمی خنک کنند و سایه‌ای هرچند کوتاه را فراهم کنند. نی در این اشعار که از غم غربت می‌نالد، نشان از مردی غریب و پاکدامن و عابد است که با پاکی درونی و صیقل دادن جسم و روان از هر گونه پیوند و وابستگی رها شده و آماده است تا با دم عشق الهی نواخته شود. تمام مثنوی را می‌شود شرح این داستان دانست و “جلیل مسعودی فرد” در “سماع جان”، یک به یک “تبیین و تحلیل داستان های مثنوی” را به خواننده‌ی مشتاق، ارائه می‌کند.