چراهای تاریخ ایران جلد 4، ایران در عصر مغولان و ایلخانان

کتاب غریبه یکی از مجموعه اثار ادوار اروین است.  نویسنده در این کتاب به صورت مفصل و دقیق به بررسی زندگی، نظریات، روش‌های درمانی و تأثیرات فرهنگی زیگموند فروید، پدر روانکاوی، می‌پردازد. اروین با نثری علمی که نشان از تسلط او بر مفاهیم فروید دارد، توضیح می‌دهد که چگونه او با معرفی مفاهیمی مانند ناخودآگاه، ساختار شخصیت و مکانیسم‌های دفاعی، انقلابی در درک ما از ذهن انسان ایجاد کرد. او همچنین شرح می‌دهد که چطور روش‌های درمانی فروید مانند تداعی آزاد و تحلیل رویا، زمینه را برای توسعه روان‌درمانی مدرن فراهم کرد. نویسنده با استفاده از منابع گسترده و معتبر، سعی در ارائه تصویری جامع و بی‌طرفانه از فروید دارد. او نه تنها به دستاوردها و نوآوری‌های فروید می‌پردازد، بلکه انتقادات و چالش‌های مطرح شده در برابر نظریات او را نیز مورد واکاوی قرار می‌دهد. این رویکرد متوازن، خواننده را قادر می‌سازد تا نگاهی تازه تر نسبت به میراث فروید پیدا کند. یکی از نکات مهم این کتاب، بررسی تأثیر گسترده فروید بر حوزه‌های مختلف فرهنگی و علمی است. اروین نشان می‌دهد که چگونه اندیشه‌های فروید نه تنها روانشناسی و روانپزشکی، بلکه ادبیات، هنر، فلسفه و حتی مطالعات فرهنگی را تحت تأثیر خود، قرار داده است. این کتاب با ساختار دایره‌یالمعارفی خود، اطلاعات ارزشمندی درباره مفاهیم کلیدی روانکاوی، شخصیت‌های مهم در تاریخ روانکاوی، و تحولات این رشته پس از فروید ارائه می‌دهد. از آنجایی که اساس معالجات روانی فروید بر روی نظریه پسیکانالیز می‌باشد، به این منظور، اروین ۵ درس گفتار پسیکانالیز فروید را با توضیحات و منضماتی که در این کتاب گنجانده شده است را در کنار مفاهیمی همچون هیپنوتیزم، تجدید خاطره، هیستری و ... آورده است. این کتاب نظریات فروید را در رابطه با واپس زنی، غرایز، لیبیدو ومذهب و سمبل ها و رویا ها به خوبی بیان می‌کند. بطور کلی، کتاب «مقدمه ای بر روانشناسی فروید» با بهره‌گیری از منابع گسترده و رویکردی علمی، به خوبی نشان می‌دهد که چگونه فروید توانست با معرفی نظریات جدید درباره ذهن انسان، انقلابی در علوم انسانی ایجاد کند و تأثیری ماندگار بر فرهنگ و جامعه بگذارد.

کتاب علم ما به عالم خارج یکی از مجموعه نوشته های برتراند راسل است که توسط منوچهر بزرگمهر ترجمه شده است.  فلسفه از قدیمترین ایام دعویش از هر علم دیگری بیشتر و نتیجه اش کمتر بوده است. از هنگامی که طالس ملطی گفت که: «همه چیز آب است» فیلسوفان به اظهار نظر درباره کل اشیاء پرداخته اند و از روزی که آنکسیماندر قول طالس را رد کرد فیلسوفان دیگری در مقام تکذیب این اظهارات برآمده اند. به نظر من اکنون وقت آن رسیده است که بتوان به این وضع نامطلوب پایان بخشید. در این مجموعه خطابه ها، سعی من این خواهد بود که چند مسئله خاص را به عنوان مثال مطرح کنم و بازنمایم که فیلسوفان در دعاوی خود کجا راه مبالغه رفته اند و چرا بیش از این توفیق نیافته اند.