کتاب ایران در زمان ساسانیان

بخشی از کتاب دیوان شهریار (دو جلدی قابدار): آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟ بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟ نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا؟ نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟ آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا؟ در خزان هجر گل، ای بلبل طبع حزین خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا؟ شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر این سفر راه قیامت می روی تنها چرا؟

معرفی کتاب شازده کوچولو شومیز رمان شازده کوچولو، یک داستان تمثیلی اخلاقی، خودزندگی نامه ای معنوی و رمانی تأثیرگذار است که بیش از هرکتاب دیگری از فرانسه به زبان های دیگر ترجمه شده است. این اثر با جذابیتی پایان ناپذیر، داستان پسرکی را تعریف می کند که محیط امن سیاره ی کوچکش را به منظور سفر در جهان هستی و آموختن پیچ و خم های رفتار بزرگترها ترک می کند و در طول این سفر، ملاقات های شگفت انگیزی نصیبش می شود. سفر اودیسه وار شخصیت اصلی داستان، با ماجراجویی در سیاره ی زمین به اوج خودش می رسد. رمان شازده کوچولو که در سال 1943 در نیویورک به رشته ی تحریر درآمد، خیلی زود به پدیده ای عالمگیر در دنیای ادبیات تبدیل شد. این رمان به یاد ماندنی ، داستانی فلسفی با ارزش هایی انسانی است که بیش از 70 سال از نسلی به نسل دیگر در جای جای دنیا منتقل شده است. رمان شازده کوچولو، نمادی از توسعه ی پایدار، سفیر صلح جهانی و مدافع حقوق کودکان در دنیای بزرگترها است.

“سماع جان” اثری است به قلم “جلیل مسعودی فرد” که در آن به “تبیین و تحلیل داستان های مثنوی” می‌پردازد. مثنوی حکایت انسانی است که از یار و دیار خود دور افتاده و از ماوای ازلی خود به زمین تبعید شده است. انسانی که در اینجا در عذاب غربت گیر افتاده و آرزوی بازگشت به وطن اصلی‌اش، با ارزش‌ترین انگیزه و دارایی اوست. عشقی که با خود به یادگار دارد، زندگانی‌اش را گرمی می‌بخشد و به او امید وصال و بازگشت به نیستان را هدیه می‌کند. هجده سطر اول مثنوی که به «نی نامه» معروف است و سرآغاز مثنوی یا خلاصه‌ای از آرای مولانا است، روایت آدمی را به تصویر می‌کشد که تنهاست و رنج غربت، او را به ناله و زاری انداخته است. آنچه نی از آن حکایت و شکایت کرده، شکایت از همان جدایی و دور افتادن است. دوری از آرامشی بهشتی، وصال یار و گیر افتادن در تله‌ی درد و رنج‌های دنیای مادی. مولانا نمی‌تواند آنطور که می‌خواهد، بیان کند که این داستان چقدر دشوار، اندوه‌برانگیز و غیرقابل‌توصیف است. تنها انسان‌هایی که این حس را درک کرده‌اند و سینه‌شان در غم فراق سوخته و آرزوی در هم آمیختن تمام وجودشان را دریده است، می‌توانند این رنج مشترک را درک کنند، همنشین انسان باشند و با همدلی خود، این داغ را کمی خنک کنند و سایه‌ای هرچند کوتاه را فراهم کنند. نی در این اشعار که از غم غربت می‌نالد، نشان از مردی غریب و پاکدامن و عابد است که با پاکی درونی و صیقل دادن جسم و روان از هر گونه پیوند و وابستگی رها شده و آماده است تا با دم عشق الهی نواخته شود. تمام مثنوی را می‌شود شرح این داستان دانست و “جلیل مسعودی فرد” در “سماع جان”، یک به یک “تبیین و تحلیل داستان های مثنوی” را به خواننده‌ی مشتاق، ارائه می‌کند.