راز محبت و آشنایی در غزلیات حافظ

«منم تیمور جهانگشا» در اصل به زبان ترکی نوشته شده است که به همت نشر تاو با برگردان ذبیح الله منصوری در خدمت خوانندگان فارسی زبان قرار گرفته است. مارسل بریون نگارنده این کتاب ما را با یکی از شاهان و جنگجویان ایران قدیم آشنا می کند. گویا این کتاب زندگی نامه اوست و قرار است ما رابا خصوصیات بیشتری از این موجود لنگان آشنا کند. در تاریخ تعداد بسیار اندکی از حاکمان دیده شده اند که حتی با ذکر نام خود می توانند ترس را به دشمنان خود القا کنند. این فرمانده که تنها حاکم امپراتوری گسترده ای بود که از ساحل دانوب تا دیوار بزرگ امتداد داشت ، با شجاعت و جسارت تأثیر خود را در همه ایالت ها در اندازه های مختلف نشان داد. هون بزرگ باسبوگو تیمور که می خواست از طرف ملت خود فرمانروای جهان باشد ، گام به گام طرح های خود را اجرا کرد. او علیه امپراتوری های روم غربی و هم شرقی جنگ کرد و به همه دنیا ترس و بی پروایی خود را نشان داد. او نام “Kirbaci خدا” را که تا پایان عمر به درستی به او داده شده بود ، حمل می کرد. انسانی که برای ترساندن مردم متولد شده است ، تا ازاو همه دنیا بترسند! “مارسل بریون (فرانسوی: [bʁi. ɔ̃] ؛ 21 نوامبر 1895 – 23 اکتبر 1984) مقاله نویس ، منتقد ادبی ، رمان نویس و مورخ فرانسوی بود. وی پس از گذراندن تحصیلات متوسطه در کالج شامپیتت سوئیس ، در دانشگاه ایکس آن پرووانس به تحصیل حقوق پرداخت. او که بین سالهای 1920 و 1924 به عنوان مشاور در بار مارسی فعالیت می کرد ، حرفه قانونی خود را رها کرد و به ادبیات روی آورد. برایون در کارنامه خود نزدیک به صد کتاب نوشت ، از بیوگرافی تاریخی گرفته تا بررسی هنرهای ایتالیا و آلمان ، و رمان های بعدی زندگی. . . .

کتاب « زمستان بی بهار» نوشته ابراهیم یونسی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. یونسی در این کتاب همان تماشاچی دانا و آگاهی است که صورتی دوگانه پیدا کرده است، او در حین این که داستان و وقایع زندگی خودش را بازگو می‌کند، کمی هم دورتر ایستاده و شاهد جریان زندگی در جهان اطرافش است. این کتاب با تولد این نویسنده آغاز می‌شود و با رهایی‌اش از زندان به پایان می‌رسد. او در زندگی خود بهاری نمی‌بیند. سودای آزادی و آزادگی زودتر از چیزی که فکرش را بکند، نابود می‌شود و بهای این آزادی‌خواهی هشت سال زندان است. هشت سال از گران‌بهاترین سال‌های مردی که فکرهای بزرگی داشت و کارهای بزرگ‌تری می‌کرد. تنها جوانه‌های بهار کم‌رمق زندگی او، خانواده‌اش هستند. کسانی که از ازل تا ابد با او بوده و خواهند بود. و اینجاست که در پایان کتاب اعتراف می‌کند که «تنها کسانی که انتظارمان را می‌کشند، افراد خانواده‌اند…». مسیر رشد فکری و شخصیتی نویسنده را به خوبی می‌توان در این کتاب دنبال کرد. واقعیت‌های رویانمایی که تا دیروز شالوده‌ی زندگی‌اش را می‌ساخت، یکی یکی روی سرش هوار می‌شود و تازه می‌بیند که دنیا آن‌قدرها هم جای قشنگی برای زندگی کردن و عشق ورزیدن نیست. «پس از پایان جنگ جهانی دوم از فرانسه برای معالجه به آلمان می‌رفتم، و چه خوشحال بودم که به آلمان می‌رفتم: ما آریایی، آن‌ها آریایی. برادری بودم که به خانه‌ی برادر می‌رفتم. غمی نداشتم» در کمتر از چند دقیقه تبدیل می‌شود به «فهمید که عربم» و تنها حسرتی باقی می‌ماند از این که چرا انگلیسی نمی‌داند تا خودش را کامل و روشن معرفی کند. زمستان بی‌بهار یکی از آثار تحسین شده در ادبیات معاصر ایران است. . . .