کتاب شهریاران گمنام

معرفی کتاب جامعه شناسی سیاسی معاصر کتاب جامعه شناسی سیاسی معاصر راهنمای کاملا تجدید نظر شده و به روز شده بر جامعه شناسی سیاسی است.این کتاب ادبیات رو به رشد در مورد جهانی شدن را در بر می گیرد و نشان می دهد که چگونه سیاست معاصر با مسائل فرهنگی، ساختار اجتماعی و کنش اجتماعی دموکراتیک پیوند خورده است.این کتاب در سراسرش بر حوزه‌های اساسی تحقیقات جامعه‌شناسی تمرکز دارد. فصل های به روز شده ای در این زمینه وجود دارد: تعاریف قدرت و سیاست، تئوری های کلان جهانی شدن، از جمله بحث های جدید در مورد حکومت جهانی و دگرگونی دولت و رسانه ها و جامعه سیاسی؛ جنبش های اجتماعی، از جمله کارهای اخیر در مورد جنبش های اجتماعی جهانی؛ و شهروندی و سیاست برابری و «تفاوت»، از جمله بحث گسترده در مورد رفاه و فقر. علاوه بر این، فصل جدیدی در مورد دموکراسی و محیط زیست گرایی در یک زمینه جهانی وجود دارد.مهمتر از همه، این کتاب شرایط بحث اساسی را که در حال حاضر در سیاست معاصر مطرح است، بیان می کند، و به دانشجویان جامعه شناسی و سیاست ابزارهایی می دهد تا بفهمند و خودشان ارزیابی کنند که چگونه جهانی شدن با امپریالیسم مرتبط است.این نسخه ی جدید:-مطالب جدید در مورد حکومت جهانی، حقوق بشر، جنبش های اجتماعی جهانی، رسانه های جهانی دارد-بحث جدید از دموکراسی را ارائه می دهد.-به وضوح مشخص می کند که در تصمیم گیری بین جایگزین های جهان وطنی، امپریالیسم و ناسیونالیسم چه چیزی در خطر است.-شامل بحث اضافی در مورد اهمیت مطالعه فرهنگ در جامعه شناسی سیاسی است.

در این کتاب می‌خواهم درباره‌ی نظری بحث کنم که در بیش‌تر جوامع غربی به صورت «عقل سلیم» درآمده است: یعنی این‌که مرحله‌ی توسعه‌ی اقتصادی‌ـ‌سیاسی کنونی، پیشرفت بزرگی در تکامل بشر است و باید امکان‌های این مرحله را بستاییم. جامعه‌شناسان ادعا می‌کنند که ما وارد «مدرنیته‌ی دوم» شده‌ایم که در آن، افراد رهاشده از پیوندهای جمعی اکنون می‌توانند سبک‌های زندگی متنوع خودشان را، که از قید وابستگی‌های قدیمی آزاد هستند، به وجود آورند. «جهان آزاد» بر کمونیسم پیروز شده و با تضعیف هویت‌های جمعی، جهانی «بدون دشمن» اکنون امکان‌پذیر شده است …می‌خواهم این دید «پساـ‌‌سیاسی» را به چالش بکشم … با موشکافی برخی از نظریه‌های رایج که «روح زمان» پساـ‌‎‌سیاسی را در مجموعه‌ای از حوزه‌ها جامعه‌شناسی، نظریه‌ی سیاسی و روابط بین‌الملل تأیید می‌کنند، استدلال خواهم کرد که این رویکرد به‌غایت اشتباه است و، به جای این‌که به «دموکراتیک‌سازی دموکراسی» کمک کند، خودش منشأ بسیاری از مشکلاتی است که نهادهای دموکراتیک اکنون گرفتار آن‌ها هستند. . .