کتاب شیخیه و بابیه در ایران

معرفی کتاب شعر زمان ما 5 نیما یوشیج مجلد پیش رو از مجموعه ی “شعر زمان ما” با نقد و تفسیر “محمد حقوقی” به پدر شعر نوی فارسی، “نیما یوشیج” اختصاص دارد. “نیما یوشیج” کسی بود که توانست شعر سنتی فارسی را که روزگاری در زمره ی پیشتازترین اشعار میان زبان های دنیا بود اما سپس به بن بست و تکرار رسیده بود، به شعر روز جهان پیوند بزند. با اینکار، نیما به شعر فارسی فرصتی دوباره برای خودنمایی در میان اشعار دیگر زبان ها داد و فرصت قرار گرفتن در آن جایگاه والای پیشین را یکبار دیگر فراهم کرد. نیما توانست مفاهیم متنوع و اغلب متضاد برخی از بزرگترین شاعران فرانسه را گرد هم آورد و آن ها را در شعر فارسی به کار گیرد. او با ترکیب مفاهیم و اصول شعری “مالارمه” ، که نثر و قافیه را ترویج می کرد با دیدگاه انقلابی “رمبو” و رساندن این ترکیب به نوع پیوستگی و هماهنگی، موفق شد “شعر سپید” خود را به ادبیات فارسی معرفی کند. علاوه بر این وی با به کارگیری واژگان و اصطلاحات محلی، به سلیقه ی شعری ایرانیان گستردگی بخشید و به عنوان یکی از بزرگترین شاعران فولکلور ایران شناخته شد. نیما اصطلاحات رایج فارسی و صنایع ادبی تکرارشونده را برای جلوگیری از فرسودگی زبانی بیشتر کنار گذاشت و در نتیجه زبان شعر باستانی فارسی، که فقط از توانایی بیان حالت های ملایم و معروف عرفانی و عاطفی برخوردار بود، توانست قابلیت بیان اضطراب هیجان، نخوت و بی حوصلگی انسان مدرن را به دست آورد. در “شعر زمان ما” با تفسیر “محمد حقوقی” نشان داده می شود که چطور “نیما یوشیج” زبان شاعرانه ی فرسوده و ایستا را زبانی پویا، شاداب و زنده تبدیل نمود. . .

معرفی کتاب دعوت به دعای عهد زنان دریغا، من خود نیز در نوشتن این متن، بی تکلف نبوده ام، اما همه سعی ام این بوده در این سی و چهار سال؛ تا روح گفتار را در نوشتن شهود خویش (شعر) درک کنم. بهْکرد زبان مادری ما در گرو عبور از «ادبیّت مسموم» است. باید باور کنیم که زبان دیوانی و این نوع نوشتار عاریتی، سنگواره شده است. تیپ زبان ما نه ارعاب زبان و لغت عرب است، نه خودخواهی ترکیبات جفاکار اهل غرب! چهره زیبا و صبور زبان مادری ما، زبان بخشنده و فراپذیر گفتار است؛ در همه حوزه ها: ادبی، علمی، فلسفی، فنی، صنعتی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، هنری و ...! نه آنقدر متعصب هستیم که غیر به خویش راه ندهیم، نه آنقدر مظلوم و تسلیم ... که کلمهْ کش دیگران. ما «نیروهای جهانی زبان» را در جان و گفت خویش گوارده می کنیم تا در زیستْ بوم تازه خود، «حس تبعید» و «حصر معنا» نداشته باشند. آن چه خواندید بخشی از مقدمه ی کتاب «دعوت به دعای عهد زنان» است