کتاب صدای پای آب

معرفی کتاب حدیث نو اندیشان دینی این کتاب شرح آرا برخی از متفکرانی است که بر آنند تا رحمت دینداری را به تصویر کشند. افرادی که می کو شند تا نه تصلبی به برداشت های گذشتگان نان دهند و نه به تمامه پشت پا بر آن نهند؛دین و دینداری را نه زنجیری به پای دینداران،که نردبانی برای عروج به آسمان معرفی کنند.یکی ابوالقاسم فنائی است که اخلاق را بر کشیده و از تقدم آن بر فهم دینی سخن به میان آورده است . او ه تصویر کشیده که اگر به زیور اخلاق مزین نیستی و گام در وادی دین نهاده ای ثمرات مبارکی به ارمغان نخواهی آورد.دیگری آرش نراقی است که نشان داده است در زمانه ای که از چرخ فلک سنگ پرسش های ایمان سوز می بارد و کمتر موضعی از دین است که به کلوخی حوالت داده نشود، می توان دل قوی داشت و به هر سوال و پرسشی خانه ویران نکرد و بنای دینداری را در همین جهان سرعت زده، همچنان استوار نگه داشت.و آن سوم سروش دباغ است.وی بر آن است که می توان به منظومه ای دل سپرد که هم سهم باورمها دینی را می نهد و هم خرد را پاس می دارد؛هم معنویت را وجهه همت ساخته است و هم می تواند رغبت دینی را در عصر مدرن به همراه آورد.این اندیشمندان متاخر اینک حدیث خویش را باز گفته اند. حدیثی که می توان آن را شنید و متاعش را سنجید حدیث نو اندیشان دینی،یک مسل پر از عبدالکریم سروش!

کتاب « زمستان بی بهار» نوشته ابراهیم یونسی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. یونسی در این کتاب همان تماشاچی دانا و آگاهی است که صورتی دوگانه پیدا کرده است، او در حین این که داستان و وقایع زندگی خودش را بازگو می‌کند، کمی هم دورتر ایستاده و شاهد جریان زندگی در جهان اطرافش است. این کتاب با تولد این نویسنده آغاز می‌شود و با رهایی‌اش از زندان به پایان می‌رسد. او در زندگی خود بهاری نمی‌بیند. سودای آزادی و آزادگی زودتر از چیزی که فکرش را بکند، نابود می‌شود و بهای این آزادی‌خواهی هشت سال زندان است. هشت سال از گران‌بهاترین سال‌های مردی که فکرهای بزرگی داشت و کارهای بزرگ‌تری می‌کرد. تنها جوانه‌های بهار کم‌رمق زندگی او، خانواده‌اش هستند. کسانی که از ازل تا ابد با او بوده و خواهند بود. و اینجاست که در پایان کتاب اعتراف می‌کند که «تنها کسانی که انتظارمان را می‌کشند، افراد خانواده‌اند…». مسیر رشد فکری و شخصیتی نویسنده را به خوبی می‌توان در این کتاب دنبال کرد. واقعیت‌های رویانمایی که تا دیروز شالوده‌ی زندگی‌اش را می‌ساخت، یکی یکی روی سرش هوار می‌شود و تازه می‌بیند که دنیا آن‌قدرها هم جای قشنگی برای زندگی کردن و عشق ورزیدن نیست. «پس از پایان جنگ جهانی دوم از فرانسه برای معالجه به آلمان می‌رفتم، و چه خوشحال بودم که به آلمان می‌رفتم: ما آریایی، آن‌ها آریایی. برادری بودم که به خانه‌ی برادر می‌رفتم. غمی نداشتم» در کمتر از چند دقیقه تبدیل می‌شود به «فهمید که عربم» و تنها حسرتی باقی می‌ماند از این که چرا انگلیسی نمی‌داند تا خودش را کامل و روشن معرفی کند. زمستان بی‌بهار یکی از آثار تحسین شده در ادبیات معاصر ایران است. . . .