نبرد من

معرفی کتاب مثل راه رفتن روی تیغ آلبرت کوچویی، پیر دیر رسانه و مطبوعات است. بیش از نیم قرن حضور در عرصه های فرهنگی، او را مردی کرده با کوله باری از دانش و تجربه. شناخت عمیق او از محافل روشنفکری در دهه های چهل و پنجاه و فضای فکری و هنری جامعه، خاطرات جذاب از کارکرد فرهنگی خودش، این گفتگو را تبدیل به اثری خواندنی و پر از نکته های بدیع از جامعه روشنفکری قبل و بعد از انقلاب کرده است. .

کتاب "ابزار های توسعه صنعتی تداوم و گسست"مروری است بر کارکرد مهم‌ترین ابزارهای توسعه صنعتی کشورهای شمال و کشورهای تازه صنعتی شده که ذیل پنج بخش گرد آمده است .عناوین فصل‌ها چنین است :((پارادیم‌های توسعه بر سر دو راهی سرنوشت ساز))، ((سرمایه گذاری مستقیم خارجی در کشورهای در حال توسعه))، ((مناطق پردازش صادرات))، ((پارک‌های علمی ;یک ارزیابی انتقادی)) و ((تکنولوژی اطلاعات، سازماندهی تولید و توسعه اقتصادی)). مولف ذیل فصول یاد شده ضمن ارائه گزارشی از تجارب کشورهای یاد شده این دو نکته رایادآور می‌شود :استفاده موفق از ابزارهای نامبرده مستلزم آگاهی سیاست گذاران صنعتی است که به مزیت‌های نسبی کشورها و بهره‌گیری از این مزیت‌ها انجامیده است ;همچنین هیچ یک از این ابزارها به خودی خود نه متضمن پیشرفت خواهد بود و نه توسعه صنعتی .در مقدمه کتاب وضعیت بخش صنعت در ایران به گونه‌ای مجمل بررسی می‌شود.

معرفی کتاب قاچاق کرم نوشته ی سیروس سعدوندیان -انتشارات شیرازه- در اشاره به پیوندهای دیرین ایران و قفقاز مضادین گوناگونی را می توان مورد بحث قرار داد. از مشترکات فرهنگی و قومی گرفته تا پیوستگی های جغرافیایی و انبوهی از دیگر موارد مشابه. یکی از مهم ترین این نقاط اشتراک، اساطیر و افسانه های مشترک این حوزه استکه داستان قاچاق کرم، یاغی پر آوازه قفقاز در سال های پایانی قرن نوزدهم و مراحل نخست قرن بعد از نمونه های متاخر این سنت است.

"مترو" کتابی است که توسط رمان نویس ژاپنی "هاروکی موراکامی" در مورد حمله ی تروریستی با گاز سارین که در سال 1995 در "مترو" توکیو انجام شده است ،نوشته شده است. این کتاب از یک سری مصاحبه با افرادی که تحت تأثیر این حملات قرار گرفته اند ، تشکیل شده و همچنین شامل مصاحبه با اعضای" آوم "، فرقه ی مذهبی مسئول حملات است. "هاروکی موراکامی" امیدوار بود که از طریق این مصاحبه ها ، بتواند بخشی از تاثیرات این حملات را، که رسانه های مهم ژاپن نادیده گرفته اند ، بیان کند و بر تاثیر گذاری این واقعه بر شهروندان معمولی تاکید کند. این مصاحبه ها تقریبا یک سال به طول انجامیده و از ژانویه 1996 شروع شده و در دسامبر همان سال به پایان می رسد و بسیاری از جنبه های جذاب روانشناسانه ی جامعه ی ژاپن را برجسته می کند.او در می یابد که کار، برای بیشتر مصاحبه شوندگان، اولویت بالا و یا اصلی را دارد و همچنین جداسازی ، فردگرایی و عدم ارتباط نیز ، از مضامین قدرتمندی بودند که در بسیاری از مصاحبه ها رایج بود. بسیاری از مصاحبه شوندگان ابراز سرخوردگی از ماتریالیسم در جامعه ژاپن و رسانه ها را کردند و همچنین به ناکارآمدی سیستم واکنش اضطراری در برخورد با حمله اشاره کردند. این کتاب همچنین شامل مقاله ی شخصی "هاروکی موراکامی" در مورد این حملات است. وی در مقاله ی "کابوس کور: ما ژاپنی ها به کجا می رویم؟" ، از عدم موفقیت ژاپنی ها در عبرت گرفتن از این حملات انتقاد می کند و اعتقاد دارد که ژاپنی ها ترجیح می دهند به جای تحلیل علل واقعی و جلوگیری از وقوع حوادث مشابه در آینده ،حمله ی تروریستی را به عنوان یک عمل افراطی توسط گروهی از دیوانگان بدانند.