کتاب گفتارهای قدرت

معرفی کتاب شلغم میوه بهشته کتاب «شلغم میوه بهشته» نوشته علی محمد افغانی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. نویسنده این کتاب یعنی محمد علی افغانی متولد سال هزار و سیصد و سه در شهر کرمانشاه و نگارنده اولین داستان واقعی به نام شوهر آهو خانم است. افغانی عضو سازمان نظامی حزب توده ایران بوده که در سال هزار و سیصد و سی و سه دستگیر شده و در زمان پهلوی پنج سال را داخل زندان سپری نموده است. او هم چنان در آمریکا زندگی می نماید و به سبب مجوز نگرفتن اثرهای جدیدش از سمت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سرگرم نوشتن به زبان انگلیسی است. داستان فوق درباره ی سرنوشت دو خانواده می باشد که در خانه ای کهن و کوچک زندگی می نمایند. این دو خانواده از لحاظ سلایق زندگی وضعیت بسیار مختلف و متفاوت از هم دارند. براتعلی و نرگس و فرزندشان عابدین داخل اتاق شمالی زندگی می نمایند و در روبروی آن خانواده مشهدی محرم زندگی می کنند. اصل داستان درمورد عابدین و پسربچه دوازده ساله می باشد که هر روز نسبت به ایام پیش چاقتر می شود. تا اندازه ای که وزن او به صد کیلو رسیده برای آنکه او علاقه بسیار به میل کردن شلغم دارد. زندگی اطرافیان همچنان متاثر بر این بیماری او قرار گرفته و همه به صورتی در فکر چاره می باشند.

معرفی کتاب مجموعه اشعار عارف قزوینی ابوالقاسم عارف قزوینی (۱۲۵۹ قزوین – ۲ بهمن ۱۳۱۲ همدان) شاعر و تصنیف‌ساز ایرانی اهل شهر قزوین بود. او سراینده تصنیف‌های میهنی در دورهٔ مشروطه بود. خانه عارف قزوینی در محله حمدالله مستوفی شهر قزوین قرار دارد. عارف در سال ۱۲۵۹ هجری خورشیدی در قزوین به دنیا آمد. پدرش «ملا هادی وکیل» بود. عارف صرف و نحو عربی و فارسی را در قزوین فراگرفت. خط شکسته و نستعلیق را بسیار خوب می‌نوشت. موسیقی را نزد میرزا صادق خرازی فراگرفت. مدتی به اصرار پدر در پای منبر میرزا حسن واعظ، یکی از وعاظ قزوین، به نوحه‌خوانی پرداخت و عمامه می‌بست؛ ولی پس از مرگ پدر عمامه را برداشت و ترک روضه‌خوانی کرد. عارف در سال ۱۲۷۷ به تهران آمد و چون صدای خوشی داشت با شاهزادگان قاجار آشنا شد و مظفرالدین شاه خواست او را در ردیف فراش خلوت‌ها درآورد. اما عارف به قزوین بازگشت. در سال ۱۲۸۲ در زمان آغاز ۲۳ سالگی عارف زمزمه مشروطیت بلند شده بود عارف نیز با غزل‌های خود به موفقیت مشروطیت کمک کرد. وی نخستین تصنیفش را در ۱۸ سالگی ساخت. عارف، تصنیف‌های وطنی-سیاسی یا عشقی می‌ساخته و در هر دو زمینه نیز بی‌باک و سنت‌شکن بوده‌است. چون بیشتر تصنیف‌های عارف دربارهٔ و اوضاع زمانه بودند تأثیر بسزایی در مجامع آن روز داشتند. عارف از نخستین کسانی است که در ایران کنسرت برگزار کرد و به جنبهٔ غیر مجلسی بودن و مردمی بودن آن تأکید می‌ورزید. کنسرت‌های او همیشه پر رونق و پر ازدحام بود. عارف در مورد تصنیف و تصنیف‌سازی عقیده داشت که تصنیف نباید تحریر داشته باشد تا مردمی که صدا و تحریر ندارند بتوانند به راحتی از پس اجرای آن برآیند. عبدالله دوامی نقل می‌کند: هنگام خواندن یکی از تصنیف‌های عارف تحریر داده‌ است و عارف به حالت قهر با او درگیر شده که چرا تحریر می‌دهد. عارف در سراسر زندگی خود همیشه صراحت داشته و این دست کم در تصنیف‌های اجتماعی و سیاسی او به خوبی مشهود است. او بدون هراس آنچه را که فکر می‌کرد درست است بر زبان می‌راند تا جایی که صراحت او گاه باعث رنجش دوستان و یارانش می‌شد. . . .