کنیز ملکه مصر

کتاب توده و قدرت کتابی است منحصر به فرد به قلم "الیاس کانتی" که با جنبه های پویای توده و گروه سر و کار داشته و با این سوال دست و پنجه نرم می کند که چرا توده ی مردم از قدرت فرمانروایان اطاعت می کنند. "الیاس کانتی" در "توده و قدرت" خطی موازی بین حکمرانی و بدبین شدن می کشد؛ همچنین در این اثر، یادداشت های "دانیل پاول شربر"، قاضی مشهور آلمانی، با انتقادات ضمنی "زیگموند فروید" و "گوستاو لوبون" مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. "توده و قدرت" به دلیل لحن غیرمعمول آن، مورد توجه قرار گرفته است؛ "الیاس کانتی" گرچه بازه ی وسیعی را مورد بررسی قرار داده، اما اثر تحت لوای روش های دانشگاهی و علمی نیست. در عوض همچون یک کتابچه ی راهنماست که فردی خارج از نژاد بشر آن را به نگارش درآورده و با زبانی مختصر و مفید و همچنین استعاره ای ، دستکاری و بازی های قدرت را به فرد خارجی دیگری توضیح می دهد. بر خلاف دیگر آثار غیر داستانی، "توده و قدرت" از نگارشی عمدتا شاعرانه و خشمناک برخوردار می باشد."توده و قدرت" اثری انقلابی از "الیاس کانتی" است که نگاهی جدید به روانشناسی و تاریخ بشریت دارد و یکی از عمیق ترین و تکان دهنده ترین تصویرسازی های صورت گرفته از وضعیت بشر را به خوانندگان ارائه می کند."توده و قدرت" همچنان به عنوان یکی از مهم ترین آثار شناخته شده در زمینه تحولات اروپای شرقی است که در چهارچوب کاری "الیاس کانتی" شکل گرفته و رشد توده ها و قدرت آنان در برابر قدرت حکومت ها را نشان می دهد.

ونسان ون گوگ یا فینسنت ویلم فان خوخ یک نقاش نامدار هلندی بود. هرچند او در زمان حیاتش در گمنامی به سر می برد و در تمام طول عمر خود تنها یک تابلو فروخت،اما اکنون به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نقاشان پسادریافتگر شناخته می شود. ون گوگ جوانی خود را به عنوان دلال آثار هنری و معلم گذراند. مدتی نیز در انگلستان و همچنین در میان کارگران معادن زغال سنگ بلژیک به عنوان مبلغ مسیحی فعالیت کرد. وی فعالیت های جدی خود را به عنوان طراح و نقاش از سال ۱۸۸۰ و در سن ۲۷ سالگی شروع کرد. او از آنجاکه در سن ۳۷ سالگی درگذشت، در واقع تمام آثارش را در ۱۰ سال آخر عمر خویش آفرید که شامل بیش از ۹۰۰ نقاشی، بیش از ۱۱۰۰ طراحی و ۱۰ چاپ می باشد. ون گوگ شیفته نقاشی از مردم طبقه کارگر مانند تابلوی سیب زمینی خورها، کافه های شبانه مانند تراس کافه در شب، مناظر طبیعی فرانسه، گل های آفتابگردان، شب های پرستاره و خودنگاره بود. وی در اواخر عمر به شدت از بیماری روانی و فشار روحی رنج می برد و به اعتقاد اکثریت همین موضوع به خودکشی او منجر شد. با آنکه ونسان ونگوگ در سراسر عمر کوتاه و به ویژه در ده ساله واپسین زندگی خود سرنوشتی اندوهبار و تراژیک داشت و از هنر چون ابزرا نجات شخصی بهره گرفت اما هرگز این حال و هوای تراژیک (جز در یکی دو مورد) در آثار او تاثیر نگذاشت و نقاشی های ونسان همچنان شاد، پر شور و شرر، سرزنده و ستایشگر زندگی، انسان و طبیعت ماند. تنها پس از بحران نخستین حمله های جنون، قطع رابطه با گوگن و سرانجام انتقال به بیمارستان روانی سن رمی است که تاثرات روحی ونسان خود را به تمامی در چند تابلو نشان می دهد و رنگ و خط و طرح صورتی چرخان، پیچ در پیچ و طوفان زا به خود می گیرد؛ شب پر ستاره اوج این عذاب و درد روحی است… . . . . .