گفتگو با “آندری تارکوفسکی”

رمان « داستان من » حدیث آدم‌هایی همسان است که با قرار گرفتن در گره‌گاه‌های زندگی راه از همدیگر جدا می‌کنند . نه که حدیث تازه‌ای باشد ، دیگرگون شدن آدم‌های همگون با گذر زمان و شرایط زیستن ، اما ، نگاه به آن می‌تواند تازه باشد . رمان « داستان من » حدیث آدم‌هایی همسان است که با قرار گرفتن در گره‌گاه‌های زندگی راه از همدیگر جدا می‌کنند . پخته‌مردی – به گونه همه‌مان – گذشته را به دید می‌آورد : دید اکنونش . شاید به امید بهانه‌ای برای زیستن . سه چهار دانش‌آموز را می‌بیند که می‌بالند با هم و زندگی را چون همه‌مان آزمون می‌کنند ، اما . . . اما امواج قَدَر سال ١٣٥٧ از راه می‌رسند و اینجاست که آن سه چهار یار به ظاهر همسان راههایی نه به یک شکل برمی‌گزینند . نه که گزیری نباشد ؛ گاه انتخاب است . آنچه در وجودشان جوانه زده پس پشت رفتارها و در باهم بودنشان رشد کرده به یکباره و بی‌تعارف رو می‌شود . راه‌هاشان به صورت هم چنگ می‌زنند . رمان « داستانِ من » گویه‌های خاموش مرد میانسالی است از آن روزها ، آن سال‌ها . انتخابی که آشکارا قد برافراخته و ستیز ناگزیر آن‌ها را رو می‌کند . حدیث بودن آدم‌هایی چند بر آناتی از گردش این کره خاکی که بسیار آدم دیده و فراوان رویارویی . رمان « داستانِ من » ناخنکی است به حافظه پیر این کره خاکی . جمشید طاهری شاعر و نویسنده‌ای است که بیش از ده رمان نگاشته اما در این دهه آرام آرام از آن‌ها فاصله گرفته ابتدا با رمان « شبانه‌های پدرم » با ژانر پیشین خداحافظی کرده و اکنون با این رمان راه جدیدی را می‌آغازد. دیگر او به خوانندگان خاص ادبیات می‌اندیشد .

در تاریکی، رمان پُرماجرایی که در اعماق سازمان جاسوسی چین سرک می‌کشد، خواننده را به مارپیچ‌های ممنوعۀ نهادهای جاسوسی چین می‌برد؛ اصول و اهداف جاسوسی در دوران جنگ سرد را برایش بازگو می‌کند؛ با زبانی پُرکشش برایش شرح می‌دهد که در سازمان‌های جاسوسی کشورهای بزرگی نظیر چین چه می‌گذرد؛ این سازمان‌ها چگونه عضوگیری می‌کنند؛ سرنوشت اعضای این نهادها را، با وجود لایه‌های امنیتی شدیدی که برایشان در نظر می‌گیرند، به تصویر می‌کشد؛ و در نهایت، با نقل ماجراهایی سراسر دلهره و اضطراب قدری از عطش خوانندگان ژانر داستان‌های جاسوسی می‌کاهد.