در درآمدی بر فهم هرمنوتیک، لارنس اشمیت از طریق بررسی نظام‌مند افکار حامیان هرمنوتیک فلسفی درآمدی بر هرمنوتیک مدرن به دست می‌دهد. فصل یکم به بررسی افکار عالم الهیات پروتستان، فریدریش شلایرماخر، می‌پردازد که بنا بر استدلال او سوءفهم اجتناب‌ناپذیر است و اگر قرار است به‌درستی بفهمیم، همواره باید تفسیر را به کار بندیم. فصل دوم به بحث درباره افکار دیلتای می‌پردازد که مدعی است فهم در علوم انسانی اصولاً متفاوت از تبیین در علوم طبیعی است و برای قضاوت بر سر این‌که دیگران به وسیله زبان، ژست‌ها، حالت‌های چهره و عمل چه منظور و احساساتی را می‌رسانند، روش‌شناسی خود را ارائه می‌کند. فصل سوم به ارائه افکار هایدگر می‌پردازد که با تغییر کانون توجه از تفسیر متون به تفسیری وجودی از انسان این مفهوم را به شکلی کاملاً متفاوت به کار می‌برد. در فصل چهارم اندیشه‌های اخیر گادامر بررسی می‌شود که ساختارهای تجربه هرمنوتیکی را بررسی می‌کند و برتری علوم طبیعی را به عنوان مدل‌هایی برای حقیقت به پرسش می‌گیرد. فصل‌های پایانی نیز به برخی از نقدهای واردشده به هرمنوتیک، از جمله آثار هابرماس، هرش، ریکور و دریدا و توجه به چشم‌اندازهای آینده هرمنوتیک اشاره می‌کند.   مطالعه بخشی از کتاب

کتابی که در دست دارید ابر باران­زایی است برای هر آن­کس که جان او چونان کویری تشنه است. نویسندۀ ناشناس آن آموزگاری استثنایی است. او، صفحه به صفحه، صبورانه توضیح می­دهد که نیایش مراقبه­گرانه چیست و چگونه می­تواند به هر گونه عطش روحی پایان دهد. او از طریق تمرینات روحیِ عملی، که آن‌ها را "ابر ندانستن" و "ابر فراموشی" می­خواند، به ما می­آموزد که بی­وقفه عبادت کنیم و نشان می­دهد که مکالمه با آن وجود رازآمیز نه‌تنها ممکن است، بلکه در واقع "آن عمل روح است که بیش از هر عمل دیگری آفریدگار را خشنود می­سازد." ابرهای ندانستن و کتاب اندرز سربه‌مُهر در برهه­ای از نیمۀ دوم قرن چهاردهم میلادی، عصر بیماری همه­گیر طاعون در انگلستان نوشته شدند. میلیون­ها نفر به آن مبتلا گشتند و تقریباً نیمی از جمعیت انگلستان مرد. در این میان، مهربانی نیز دچار مرگ تدریجی شد. طاعون فقط یکی از مشکلات قرن چهاردهم بود. از دل طاعون، جنگ­های خودخواهانه، بی­نظمی و تبعیض اجتماعی، کلیسای چندپاره، و تحولات ناشی از فناوری، نمونه­های شاخصی از متون نیایشی در انگلستان، به شکل بی­سابقه و تکرارناشدنی، سر برآوردند. زبان انگلیسی برای نخستین بار به جای زبان نامأنوس­تر لاتین به کار گرفته شد تا افراد با قلب­های ناآرام را به سوی آرامشی دیرین هدایت کند. محققان کوشیدند تا هویت او را بشناسند ولی شکست خوردند، اما نوشته­های او خبر از معلمی دلسوز، صریح­اللهجه، مصمم، خردمند، دوست­داشتنی و به طور استثنایی فصیح می­دهد. او هم خوش‌بین است و هم واقع­بین و، از همه مهم‌تر، توصیفات او از مراقبه نشان می­دهد نوشته­هایش برآمده از تجربه است. "بخشی از مقدمۀ کارمن آسویدو بوچر"