یونگ خدایان و انسان مدرن

مجموعه مكتب‌ها، سبك‌ها و اصطلاح‌هاي ادبي و هنري كه اين كتاب يكي از آن‌هاست دربرگيرنده حدود 30 كتاب مستقل از هم است. اين كتاب‌ها به مقوله‌هاي گوناگوني مي‌پردازند؛ برخي به نهضت‌ها و جنبش‌ها و مكتب‌هاي ادبي و برخي به ويژگي‌هاي سبكي و مانند اين‌ها. در كتاب نوع ادبي بررسي شده است كه چگونه آگاهي از نوع ادبي به شناخت بهتر آثاري بسيار متفاوت همچون ليسيداس ميلتن و غزل‌واره‌هاي بري‌من كمك مي‌كند. اين نخستين كتابي است كه در آن نظريه نوع به صورت تاريخي بررسي و سرگذشت آن از زمان بلاغيون يونان باستان تا چهره‌هاي معاصري همچون فراي و تودرف دنبال شده است. تاكيد نويسنده در اين كتاب بر نحوه انعكاس نگرش‌هاي زيباشناختي نظريه‌پردازان در آرايي است كه درباره انواع ابزار داشته‌اند. نويسنده، پس از بررسي گرايش‌هاي فكري فعلي در عرصه نظريه نوع، بر محدوديت‌هاي ذاتي برخي از متون پژوهشي موجود انگشت مي‌گذارد و سمت و سويي براي پژوهش‌هاي بعدي در اين زمينه پيشنهاد مي‌كند.

هدف اصلي از نگارش اين کتاب معرفي پانزده کوارتت زهي دميتري شاستاکوويچ است که همراه با کوارتت هاي زهي آرنولد شونبرگ و بلا بارتوک از مهمترين آثار مجلسي در موسيقي سده بيستم محسوب مي شوند. کتاب اما چند هدف ديگر را نيز دنبال مي کند. يکي از مهم ترين آنها شناخت زندگي و آثار شاستاکوويچ است و نمايش مصيبت هايي که او در دوران وحشت استاليني و حکومت حزب کمونيست شوروي تحمل کرد. نکته مهم ديگر توضيح نوآوري هاي موسيقايي شاستاکوويجچ است. کتاب بازشناسي يکي از برجسته ترين آهنگ سازان سده پيش است که نبوغ او به ناحق پشت تبليغات سياسي پنهان مانده بود.

مجموعه مكتب‌ها، سبك‌ها و اصطلاح‌هاي ادبي و هنري كه اين كتاب يكي از آن‌هاست در برگيرنده حدود 30 كتاب مستقل از هم است كه از ميان كتاب‌هاي مجموعه The critical idiom برگزيده شده‌اند. اين كتاب‌ها به مقوله‌هاي گوناگوني مي‌پردازند، برخي به نهضت‌ها و جنبش‌ها و مكتب‌هاي ادبي، برخي به انواع ادبي و برخي به ويژگي‌هاي سبكي و مانند اين‌ها. رمان پيكارسك سه ويژگي اساسي دارد: اول اين كه پيكارسك پديده‌اي است ادبي، اثري داستاني كه به عادات و زندگي قلاشان مي‌پردازد. دوم اين كه سبكي است در داستان‌نويسي، يعني سنخ يا گونه‌اي از آثار ادبي‌ست متمايز از سبك‌هاي ديگر و سوم اين كه خاستگاه آن در اسپانياي قرن شانزدهم است. پيكارو با عشق فطري به اموال ديگران به دنيا مي‌آيد و به ضرب روزگار ياد مي‌گيرد كه بايد گليم خود را از آب بيرون بكشد. براي اين كه زنده بماند بايد به خدمت كسي در بيايد. او از اين ارباب به سراغ ارباب بعدي مي‌رود، در اين خدمتگزاري سر همه‌شان را كلاه مي‌گذارد و در روايت خود آن‌ها را وصف و هجو مي‌كند.