در کتاب "صلیب و صلابت: داستان زندگی حلاج"، سید یحیی یثربی با استفاده از سبک نثری ساده و قابل فهم، زندگی یکی از بزرگ‌ترین عارفان ایرانی، محسوب به منابع تاریخی معتبر، به گونه‌ای داستانی روایت کرده است. در این کتاب، نویسنده با تکیه بر منابع تاریخی و منابع معتبر، دیدگاه عرفانی و نگاهی به جنبه‌های سیاسی را ترکیب کرده و داستان حلاج را به نگاهی امروزی می‌آورد. سید یحیی یثربی در نگارش این کتاب از آثار حلاج و همچنین تحقیقات و بررسی‌های پژوهشگرانی مانند لویی ماسینیون استفاده کرده است. اشعاری که در این کتاب آورده شده، نقل قول‌های عربی از منصور حلاج هستند که توسط یثربی به فارسی ترجمه شده‌اند. حسین بن منصور حلاج با نام اصلی ابوالمغیث عبدالله بن ابی طاهر در سال 244 هجری قمری به دنیا آمد. او یکی از معروف‌ترین عارفان و شاعران قرن سوم هجری بود. افکار و عقاید او به گونه‌ای بود که به عنوان کفر و انحراف از عقاید اسلامی در آن زمان شناخته می‌شد. به همین دلیل، تکفیرش صادر شد. در سال 309 هجری قمری، به دستور حاکم وقت بغداد، به جرم کفر و انحراف از اعتقادات، پس از شلاق و شکنجه عمومی، به دار آویخته و پس از آن پیکر او سلاخی و سوزانده شد. این عارف بزرگ به خاطر افکار و نظریات خود، تا ابعاد چشمگیری از ادبیات و شعر فارسی تأثیرگذار بوده است. شاعران معروفی همچون حافظ، سعدی، مولوی، عطار و سایران نیز از او الهام گرفته‌اند و شعرهایی به او اختصاص داده‌اند.

کتاب مدرنيته‌ي سياسي، نوشته‌ي موريس باربيه: حاوي بازانديشي دقيقي در مفهوم مدرنيته‌ي سياسي است و مي‌كوشد تا معيار روشني براي ارزيابيِ آن به دست دهد. نويسنده وجود آزادي‌هاي عمومي، تفكيك قوا، رأي‌گيري همگاني و كثرت‌گراييِ سياسي را براي تعريف مدرنيته‌ي سياسي بسنده نمي‌داند. از اين‌رو، نخست مي‌كوشد تا وجه تمايز دولت مدرن ودولت پيش‌مدرن را تعيين كند تا از رهگذر آن به تعريفي از مدرنيته‌ي سياسي دست يابد. باربيه در بخش اول كتاب به فرايندِ تاريخيِ گذار از دولت پيش‌مدرن به دولت مدرن اشاره مي‌كند. در اين ميان، او از دولت‌شهرهاي يوناني، دولت فئودالي و دولت مطلقه به منزله‌ي سه شكل متفاوت دولت پيش‌مدرن ياد مي‌كند و به بررسي ديدگاه‌هاي سقراط، افلاطون، مسيحيت، كالوينيسم، پروتستانيسم، هابز و روسو در مورد رابطه‌ي ميان فرد و جامعه، دولت و جامعه‌ي مدني مي‌پردازد. اين چشم‌انداز تاريخي كه وجه مشخصه‌اش «فقدان مدرنيته‌ي سياسي» است تا پايان سده‌ي هژدهم تداوم مي‌يابد. در بخش دوم كتاب، باربيه به بررسيِ زايش و بالش مدرنيته‌ي سياسي مي‌پردازد كه از انقلاب‌هاي امريكا و فرانسه آغاز مي‌شود. نويسنده در اين بخش به بررسيِ آراي مژده‌گويان مدرنيته (اسپينوزا، لاك، مونتسكيو) مي‌پردازد، از نقد منتقدان آن (توكويل، ماركس) سخن مي‌گويد، و به بررسي موانعي مي‌پردازد كه به‌ويژه در سده‌ي بيستم در راه آن پديدار شد، موانعي كه از جمله در ديدگاه‌ها و كنش سياسي هيتلر و موسوليني متجلي شد.