آشوویتس یکتا؟

کتاب پروفسور عاشق اثر برجسته‌ای از پل استر، نویسنده مشهور آمریکایی، است که در سال 2023 منتشر شد. این رمان، داستان زندگی سیمور باومگارتنر، مردی 72 ساله را روایت می‌کند که پس از مرگ همسرش آنا، با چالش‌های عمیق عاطفی و وجودی مواجه می‌شود. استر با نثری روان و سلیس، خواننده را به درون ذهن و ضمیر باومگارتنر می‌برد. او با مهارت خاصی جریان سیال ذهن شخصیت اصلی را به تصویر می‌کشد و خواننده را در سفری احساسی و فلسفی همراه می‌کند.داستان با تأملات باومگارتنر درباره زندگی، مرگ، عشق و معنای وجود آغاز می‌شود و به تدریج به گذشته او سفر می‌کند. یکی از نقاط قوت کتاب، شخصیت‌پردازی لایه ای و چندبعدی بامگارتنر است. استر با ظرافت تمام، لایه‌های مختلف شخصیت او را آشکار می‌کند و تصویری صادقانه و گاه دردناک از یک انسان در مواجهه با پیری و تنهایی ارائه می‌دهد. خواننده شاهد کشمکش‌های درونی باومگارتنر، خاطرات شیرین و تلخ او از زندگی مشترک با آنا، و تلاش‌هایش برای یافتن معنا در زندگی پس از فقدان همسرش است. استر در این رمان به موضوعات مهمی چون زندگی کنار خانواده و تأثیر گذشته بر زمان حال می‌پردازد. او با مهارت، خاطرات کودکی باومگارتنر، روابط پیچیده‌اش با خانواده، و تجربیات زندگی‌اش را در هم می‌آمیزد تا ابعادی از شخصیت اصلی ارائه دهد. یکی دیگر از جنبه‌های قابل توجه کتاب، پرداختن به نقش هنر و ادبیات در زندگی است. باومگارتنر، که خود استاد پدیدارشناسی و نویسنده‌ی مشهور ۷۱ ساله‌ای بازنشسته است، از طریق شعر و ادبیات با احساسات و افکار خود کنار می‌آید. این جنبه از داستان، نگاه جالبی درباره قدرت هنر در التیام بخشیدن و معنا بخشیدن به زندگی ارائه می‌دهد. استر همچنین به موضوع سوگ و چگونگی مقابله با آن می‌پردازد. او با دقت و حساسیت، فرآیند پیچیده سوگواری و تلاش برای ادامه زندگی پس از فقدان عزیزان را به تصویر می‌کشد. این جنبه از داستان، به ویژه برای خوانندگانی که تجربه مشابهی داشته‌اند، می‌تواند بسیار تأثیرگذار و همدلی‌برانگیز باشد. نثر استر در این کتاب، مانند آثار قبلی‌اش، موجز و در عین حال عمیق است. او با استفاده از جملات کوتاه و دقیق، احساسات و افکار پیچیده را به شکلی قابل فهم بیان می‌کند.رمان «پروفسور عاشق» اثری قدرتمند و تأثیرگذار است که به مسائل اساسی زندگی می‌پردازد. این کتاب تصویری صادقانه و بی غل و غش از تجربه پیری، تنهایی و جستجوی معنا در زندگی ارائه می‌دهد.

"مترو" کتابی است که توسط رمان نویس ژاپنی "هاروکی موراکامی" در مورد حمله ی تروریستی با گاز سارین که در سال 1995 در "مترو" توکیو انجام شده است ،نوشته شده است. این کتاب از یک سری مصاحبه با افرادی که تحت تأثیر این حملات قرار گرفته اند ، تشکیل شده و همچنین شامل مصاحبه با اعضای" آوم "، فرقه ی مذهبی مسئول حملات است. "هاروکی موراکامی" امیدوار بود که از طریق این مصاحبه ها ، بتواند بخشی از تاثیرات این حملات را، که رسانه های مهم ژاپن نادیده گرفته اند ، بیان کند و بر تاثیر گذاری این واقعه بر شهروندان معمولی تاکید کند. این مصاحبه ها تقریبا یک سال به طول انجامیده و از ژانویه 1996 شروع شده و در دسامبر همان سال به پایان می رسد و بسیاری از جنبه های جذاب روانشناسانه ی جامعه ی ژاپن را برجسته می کند.او در می یابد که کار، برای بیشتر مصاحبه شوندگان، اولویت بالا و یا اصلی را دارد و همچنین جداسازی ، فردگرایی و عدم ارتباط نیز ، از مضامین قدرتمندی بودند که در بسیاری از مصاحبه ها رایج بود. بسیاری از مصاحبه شوندگان ابراز سرخوردگی از ماتریالیسم در جامعه ژاپن و رسانه ها را کردند و همچنین به ناکارآمدی سیستم واکنش اضطراری در برخورد با حمله اشاره کردند. این کتاب همچنین شامل مقاله ی شخصی "هاروکی موراکامی" در مورد این حملات است. وی در مقاله ی "کابوس کور: ما ژاپنی ها به کجا می رویم؟" ، از عدم موفقیت ژاپنی ها در عبرت گرفتن از این حملات انتقاد می کند و اعتقاد دارد که ژاپنی ها ترجیح می دهند به جای تحلیل علل واقعی و جلوگیری از وقوع حوادث مشابه در آینده ،حمله ی تروریستی را به عنوان یک عمل افراطی توسط گروهی از دیوانگان بدانند.

"آشغالدونی" داستانی است به قلم "غلامحسین ساعدی" که از دریچه ی نگاه اول شخص بیان می شود. این شخص علی است که پسری نوجوان و شهرستانی بوده و همراه پدرش به تکدی گری می پردازد. شخصیت دیگر داستان یک دلال خون فروش است که علی و پدرش حین گدایی به طور اتفاقی با او برخورد می کنند. او خون فقرا را در ازای پول دریافت می کند و حالا علی که حدودا هفده سال دارد، به همراه پدر بیمارش به محل خونگیری می رود تا خونشان را بفروشند. علی خون می دهد اما پدرش به دلیل بیماری نمی تواند و به پیشنهاد همان دلال به بیمارستانی می روند که همه چیز را برایشان تغییر خواهد داد. علی پس از ورود به محیط بیمارستان و آشنایی با پرسنل آنجا، کارهایی برای خودش دست و پا می کند که هر روز بیشتر او را از آن نوجوان فقیر و ساده به فردی تبهکار تبدیل می کند. او به دختری به نام زهرا دل می بازد و کم کم با فروش غذای دزدیده شده از بیمارستان، بردن فقرا برای فروختن خون و خبرچینی برای مامورهای امنیتی، روز به روز بیشتر در این منجلاب که نامش "آشغالدونی" است فرو می رود. علی تا اواخر داستان که دیگر از شخصیت گیج و ساده اش فاصله گرفته و برای خودش جایگاهی یافته، اسمی ندارد. او ذاتا شخصیت شروری ندارد اما قرار گرفتن در محیطی که استعاره ی "آشغالدونی" برای آن به کار رفته، سبب رشد سرطان وار خصوصیات منفی در او می شود. بیمارستان در این قصه ، در واقع نماد یک شهر و اوضاع فرهنگی حاکم بر اجتماع آن روزهای ایران است؛ فرهنگی که بقا و بدست آوردن پول در آن باید به هر قیمتی صورت بگیرد.