ابن سینا نابغه ای از شرق

وحید سینایی در کتاب دولت مطلقه نظامیان و سیاست در ایران (1357 - 1299)، نخست، مبانی نظری، بنیان اجتماعی، عناصر موثر در تکوین و ارکان دولت مطلقه را شرح داده، نظریه‌های مربوط به نظامیان و سیاست را بررسی کرده، و نسبت‌های متفاوت میان دولت‌های مطلقه و نظامیان و سیاست‌ در مناطق مختلف جهان را نشان داده، سپس زوال ساخت‌های سنتی، ساکن، و عقب‌مانده‌ی دولت و قشون در ایران، تحول آن‌ها در نتیجه‌ی رویارویی با سرمایه‌داری و استعمار، و امتناع شرایط ساختاری از پذیرش دولت مشروطه را بررسی کرده، هم‌چنین شرایط ایجاد ساخت دولت ملت و ایجاد مرکز در ایران را در چارچوب دولت مطلقه بیان نموده است. بخشی از کتاب نیز به تشکیل ارتش نوین در ایران اختصاص دارد. بررسی نقش ارتش نوین و نظامیان در تکوین دولت مطلقه، احیا و تداوم آن در فاصله‌ی سال‌های میان کودتای سوم اسفند تا سال 1356 و نسبت نظامیان و سیاست در این سال‌ها و نیز رویدادها و جنبش انقلابی سال 1357 و فروپاشی ارتش شاهنشاهی و سلسله‌ی پهلوی از دیگر مطالب این کتاب است.

آخرالزمانی در همین نزدیکی مجموعه مقالاتی است که به گفته خود نویسنده نوعی بیوگرافی فکری او است. احمد صدری در این مقالات به تحلیل و بیان نظریات خود در حوزه‌های گوناگون مرتبط با دین و فرهنگ پرداخته است. در فصل اول مسأله بسیار ایرانی «رسالت روشنفکران» که از سال‌های دانشجویی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران با نویسنده بوده منجمله نقد «مصاف تمدن‌های هانتینگتون» و بازسازی مفهوم تمدن را می خوانیم.  فصل دوم حاوی تلاش‌هایی برای تعمق در آسیب‌شناسی سیاسی واجتماعی ایران است. این فصل مقاله «نشانگان فلج سیاسی» را دربر دارد که ابتدا به انگلیسی نگاشته شده بود و در اینجا مصاحبه‌ای درمورد آن مقاله به نقل از (مرحوم) مجله آفتاب آمده است. این مقاله در میان کارکنان و نهادهای مربوط به امور خارجه بازتاب قابل توجهی داشته است. دو فصل آخر کتاب شامل گزیده‌ای از مقالاتی است که پس از وقایع ۱۱ سپتامبر نوشته شده‌اند. فصل سوم گزیده ای از مقالات چاپ شده در روزنامه دیلی استار بیروت است که به موضوع افشای مقدمات و تحلیل پیامدهای جنگ نابخردانه نومحافظه‌کاران و رئیس جمهور آمریکا با تروریسم جهانی و روشنگری در این زمینه می پردازد و مقالات فصل چهارم منجمله «تأملات یک ایرانی...» و «تجملات تنهایی» نوعی تفکر با صدای بلند است که غیر از نقشی که در خودآگاهی نویسنده داشته (چراکه نوشتن یکی از بهترین طرق فکرکردن است) مکالمه‌ای از سویدای دل بین یک ایرانی در غرب و جهان غیرایرانی به حساب می‌آید.

در نیمه دوم قرن دوم هجری، یک جماعت از غالیان افراطی از قبیل مغیرة بن سعید و ابوالخطّاب، همچنین همراهانشان مانند مفضّل بن صالح ابوجمیله و عبدالله بن قاسم حضرمی، مکتب غلوّ را تأسیس کردند. آنها در تلاش بودند مسیر معتقداتشان را ارتقاء داده و برای انتشار این مسلک، روایاتی ابداع کردند. این روایات بر اساس معتقداتشان به ائمّه اهل بیت نسبت داده می‌شد تا تأثیر بیشتری داشته باشد. اگرچه ائمه (ع) با این گروه غالیان به شدت مخالفت می‌کردند، اما آنان توانستند تا به حدی مسلک خود را گسترش دهند و به مردمان تبلیغ کنند. این گروه انحرافی افکار خود را به شکل ادعاهای حدیثی ارائه می‌دادند و به ائمه (ع) ارتباط می‌دهند. آنها اندکی از افراد را مأمور کردند که به عنوان عوامل نفوذی، دستاوردهای آنها را در میان طرفداران ائمه معرفی کنند. بعد از اطمینان از تأثیرگذاری بر برخی از شیعیان، آثار ائمه را به‌نام خودشان تهیه کرده و در آن، روایات جعلی و غلوّآمیز جا به جا کردند. این کتب جعلی تکثیر شدند و به مردم منتقل شدند، به طوری که افراد نمی‌دانستند اخبار جعلی در کتبی که به دست آورده‌اند، از منابع اصلی آنها نیامده و بدین سان به کلام غالیان اعتماد می‌کردند. غالیان توانستند تعداد زیادی از اهل علم و ادب را به‌سوی خود جذب کنند و مکتب غلوّ را تقویت نمایند. این نشان می‌دهد که غالیان به حدی موفق شده‌اند و اهداف خود را به‌طور قابل‌توجهی تحقق دهند. به وضوح، مکتب غلوّ در این دوران گسترش یافته و تأثیرگذاری اساتید و دانش‌آموزان را پیدا کرده است. به‌همین دلیل، انسان‌های علاقه‌مند به حقیقت و صداقت متعهد می‌شوند که در مقابل این انحراف فکری ایستادگی کنند و حقایق را اعلام کنند. به‌ویژه، اهل علم ملزوم است که به کمک علم و دانش خود، با ترویج مبارزه با غلوّ و جلوگیری از گسترش آن سهم داشته باشند. این کتاب تحت عنوان "غلوّ" به‌منظور راهنمایی در این مسیر نگاشته شده و به جامعه افرادی که تفکر انحرافی غلوّ را پیش می‌برند، ارائه شده است.