از باغ قصر تا قصر آرزو ها 2 جلدی

کتاب «کتاب شادی: شادمانی استوار در دنیای ناپایدار» نوشته‌ی دالایی‌لاما، یک گنجینه‌ی ارزشمند از بینش‌ها و آموزه‌های معنوی درباره‌ی شادی و خوشبختی است. این کتاب که با همکاری دوگلاس آبرامز، روانپزشک مشهور‌ نوشته‌شده است، حاصل گفتگوهای عمیق و روشنگرانه بین دالایی‌لاما و دزموند توتو، برنده‌ی جایزه صلح نوبل‌ است.در این کتاب، دو رهبر معنوی بزرگ، تجربیات شخصی و آموزه‌های خود را درباره‌ی چگونگی دستیابی به شادی واقعی و معنادار در زندگی به اشتراک می‌گذارند. آنها با استفاده از داستان‌ها، مثال‌ها و تمرین‌های عملی، راهنمایی‌های ارزشمندی برای غلبه‌بر رنج و دستیابی به آرامش درونی ارائه می‌دهند.یکی از موضوعات اصلی این کتاب، نقش از خودگذشتگی و همدردی در تجربه‌ی شادی است. دالایی‌لاما و توتو استدلال می‌کنند که شادی واقعی از طریق کمک به دیگران و ایجاد ارتباطات معنادار با آنها به دست می‌آید. آنها تأکید می‌کنند که شادی یک انتخاب است و ما می‌توانیم با تمرین و کار روی خود، به آن دست یابیم.علاوه‌بر این، کتاب به موضوعاتی مانند مدیریت استرس، غلبه‌بر ترس و نگرانی‌ و پذیرش تغییرات در زندگی می‌پردازد. دالایی‌لاما و توتو راهکارهای عملی برای مقابله با این چالش‌ها ارائه می‌دهند و نشان می‌دهند که چگونه می‌توان با تغییر نگرش و پرورش صبر و بردباری، به آرامش و شادی دست یافت.یکی از نکات قوت این کتاب، زبان ساده و روان آن است که مفاهیم پیچیده‌ی معنوی را به شکلی قابل درک برای همه ارائه می‌کند. علاوه‌بر این، کتاب با استفاده از داستان‌های شخصی و تجربیات واقعی دالایی‌لاما و توتو، ارتباط عمیق‌تری با خواننده برقرار می‌کند.در مجموع، «کتاب شادی: شادمانی استوار در دنیای ناپایدار» یک منبع الهام‌بخش و راهنمای عملی برای کسانی است که به‌دنبال معنا و شادی در زندگی هستند. با ترکیب آموزه‌های معنوی عمیق و راهکارهای کاربردی، این کتاب می‌تواند به خوانندگان کمک کند تا با چالش‌های زندگی بهتر کنار بیایند و به آرامش و خوشبختی دست یابند.

"مترو" کتابی است که توسط رمان نویس ژاپنی "هاروکی موراکامی" در مورد حمله ی تروریستی با گاز سارین که در سال 1995 در "مترو" توکیو انجام شده است ،نوشته شده است. این کتاب از یک سری مصاحبه با افرادی که تحت تأثیر این حملات قرار گرفته اند ، تشکیل شده و همچنین شامل مصاحبه با اعضای" آوم "، فرقه ی مذهبی مسئول حملات است. "هاروکی موراکامی" امیدوار بود که از طریق این مصاحبه ها ، بتواند بخشی از تاثیرات این حملات را، که رسانه های مهم ژاپن نادیده گرفته اند ، بیان کند و بر تاثیر گذاری این واقعه بر شهروندان معمولی تاکید کند. این مصاحبه ها تقریبا یک سال به طول انجامیده و از ژانویه 1996 شروع شده و در دسامبر همان سال به پایان می رسد و بسیاری از جنبه های جذاب روانشناسانه ی جامعه ی ژاپن را برجسته می کند.او در می یابد که کار، برای بیشتر مصاحبه شوندگان، اولویت بالا و یا اصلی را دارد و همچنین جداسازی ، فردگرایی و عدم ارتباط نیز ، از مضامین قدرتمندی بودند که در بسیاری از مصاحبه ها رایج بود. بسیاری از مصاحبه شوندگان ابراز سرخوردگی از ماتریالیسم در جامعه ژاپن و رسانه ها را کردند و همچنین به ناکارآمدی سیستم واکنش اضطراری در برخورد با حمله اشاره کردند. این کتاب همچنین شامل مقاله ی شخصی "هاروکی موراکامی" در مورد این حملات است. وی در مقاله ی "کابوس کور: ما ژاپنی ها به کجا می رویم؟" ، از عدم موفقیت ژاپنی ها در عبرت گرفتن از این حملات انتقاد می کند و اعتقاد دارد که ژاپنی ها ترجیح می دهند به جای تحلیل علل واقعی و جلوگیری از وقوع حوادث مشابه در آینده ،حمله ی تروریستی را به عنوان یک عمل افراطی توسط گروهی از دیوانگان بدانند.