اسب سفیدم یک غزل بود

یکی دیگر از ماجراهای "حسنی "در این کتاب مصور و رنگی در قالب شعر برای گروه سنی "الف "و "ب "بازگو شده است" .حسنی "روزی بره اش را برای چرا به سبزه زار می برد .او پس از رها کردن بره در سبزه زار در آسیاب به خواب فرو می رود .در این هنگام، گرگ ناقلا نزد بره می آید و با چرب زبانی می خواهد او را بفریبد ;اما موفق نمی شود .سرانجام نیز حسنی به کمک دوستانش گرگ را به شدت تنبیه می کند و بدین ترتیب، گرگ متواری می شود .در آغاز داستان آمده است : آهای آهای، گرگ اومد؟/ کدوم گرگ؟/ گرگ بزرگ ناقلا/ گرگ بلا، گرگ بلای بد ادا/ با دندونای تیز اومد/ با چشمای خونریز اومد/ ....

این داستان شعرگونه، گفت و گویی است میان((حسنی)) و چند حیوان که عبارت اند از :گرگ، خرس، جوجه، زنبور، کلاغ، مرغابی، غاز، قورباغه، طوطی و لک لک . نمونه ای از اشعار کتاب بدین قرار است :گرگ بلا/ تو جنگلا/ هی می ره پایین/ هی می ره بالا/ گوش هاش بلند/ زبونش دراز/ زوزه می کشد با دهن باز/ برف آمده/ غذا کمه/ گرگه می گه :من گشنمه .این اشعار که با تصاویر رنگی همراه است برای کودکان پیش از دبستان به طبع رسیده است .

این کتاب، دیوان شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری به تنظیم و نمونه خوانی و نظارت جهانگیر منصور است. در ابتدا شرح احوال عطار را توسط استاد بدیع الزمان فروزانفر داریم. در قسمتی از این شرح چنین می خوانیم: لقب او فريدالدّين است و در اين باب هيچ شك نيست، زيرا عوفى و ابنالفوطى و تمام كسانى كه شرح حالش را نوشتهاند اين لقب را آوردهاند و هم در پايان نسخه خطى ديوان عطار مكتوب در سنه ششصد و هشتاد و دو ]مجلس شماره 1268[ اين لقب مذكور است و از اين همه مسلم مىگردد كه او در قرن هفتم كه در نيمه اول آن قرن به شهادت رسيده و پس از آن، بدين لقب مشهور بوده است. شيخ عطار در قصائد و غزليات و در مثنويّاتش گاه خود را بهعنوان «فريد» ياد مىكند كه بىگمان مخفّف لقب او «فريدالدين» است. بنا بر روش معمول نزد بعضى از محدّثين و مورّخين كه به رعايت احتياط كلمه «الدين» را از پايان القاب مضاف به «دين» حذف مىكردهاند. شيخ ما در غالب قصائد و غزليات و ساير آثار خويش از خود به لفظ «عطّار» نيز ياد مىكند و معاصرين و ديگران هم او را بدين عنوان شناختهاند و شهرت اين عنوان به حدّى است كه نام و عناوين ديگر او را تحتالشعاع قرار داده و تقريبآ از خاطرهها برده است و علت شهرت او بدين نام آن است كه وى داروفروش بوده و طبابت مىكرده و در عرف چنين كس را عطار مىگفتهاند و هنوز هم مىگويند. شيخ ما چنانكه گفتيم عنوان «فريد» و «عطّار» را مانند تخلّص در قصايد و غزليات و در خطاب به خود در مثنوياتش مىآورد و گاه در محل واحد و با فاصله اندك هر دو عنوان را ذكر مىكند و از اينجا استنباط مىشود كه او به مناسبت وزن و يا بر حسب ميل خود گاه لفظ «فريد» و گاه «عطار» را در تعبير از خود اختيار مىنموده و نبايد تصور كرد كه او در اول «فريد» و در آخر عمر «عطار» تخلص مىكرده است زيرا آوردن اين دو تخلص در مثنويات دليل قاطع است كه چنين تصورى مبناى درست ندارد. ای گرفتار تعصب مانده دایماً در بغض و در حب مانده گرتو لاف از عقل و از لب می‌زنی پس چرا دم در تعصب می‌زنی