انقلاب در میراث فرهنگی

معرفی کتاب سقوط سلطنت فروپاشی امپراتوری عثمانی به هیچ وجه یک رویداد منحصر به فرد نبود. پس از ششصد سال فرمانروایی بر مردمان شمال آفریقا، بالکان و خاورمیانه، مرگ و میر سلطنت سلسله‌ای از جنگ‌ها، شورش‌ها و انقلاب‌ها را در بر گرفت که اوایل قرن بیستم را نیز در بر می‌گرفت. این کتاب "سقوط سلطنت" شامل گزارش کاملی از نیروهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و بین‌المللی است که موجب گذر دولت عثمانی شدند. در بررسی تراژدی‌های بسیاری که در سال‌های 1908 و 1922 روی داد، سقوط سلطنت به بررسی عللی می‌پردازد که در نهایت باعث شد بسیاری از میراث عثمانی‌ها را با نفرت و کینه ببینند. این جلد بازگویی این تاریخ حیاتی را ارائه می‌کند که از دید کسانی که در فروپاشی عثمانی زندگی کرده‌اند دیده می‌شود. رایان جینگراس با تکیه بر طیف وسیعی از منابع به زبان‌های مختلف، تعادل مهمی را در ارائه و تفسیر تأثیرگذارترین تجربیاتی که زندگی آخرین نسل امپراتوری را شکل داده است، ایجاد می‌کند. داستان ارائه شده در اینجا دیدگاه‌های جمعیت متنوع امپراتوری و همچنین رهبرانی را که دولت را تا پایان آن هدایت کردند، در نظر می‌گیرد. سقوط سلطنت در بررسی مبارزات شخصی، جمعی و ملی که تهاجم ایتالیا به لیبی، جنگ بالکان، جنگ بزرگ و جنگ استقلال ترکیه را تعریف کرد، به خوانندگان توضیحی تازه و جامع از چگونگی و چرایی حکومت امپراتوری عثمانی ارائه می کند.

بخشی از کتاب مطرود و دو داستان دیگر شهر را درست نمی‌شناختم، شهر محل تولدم و محل اولین گام‌هایم در این جهان، و بعد گام‌های دیگرم، آن‌چنان پُرشمار که گمان می‌کردم همهٔ ردپاهایم گم شده، اما اشتباه می‌کردم. چه کم بیرون می‌رفتم! گه‌گاه پشت پنجره می‌رفتم، پرده‌ها را کنار می‌زدم و بیرون را تماشا می‌کردم. اما بعد تندی برمی‌گشتم به کنج اتاق، به سوی تخت‌خواب. در این هوایی که محاطم کرده بود احساس ناخوشی می‌کردم، احساس گمگشتگی در برابر هرج‌ومرج چشم‌اندازهای بی‌شمار. اما همچنان می‌دانستم در این برهه چه‌طور عمل کنم، در مواقعی که کاملاً ضروری بود. اما اول چشم چرخاندم به سوی آسمان، همان جا که به ما مدد می‌رساند، که هیچ مسیری در آن نیست، که انسان در آن آزادانه پرسه می‌زند، همچون در برهوت، و هیچ‌چیز سد نگاهت نمی‌شود، هر جا که چشم بگردانی، مگر حدودوثغور خودِ نگاه. سرِ آخر ملال‌آور می‌شود. بچه که بودم گمان می‌کردم زندگی وسط دشت چه خوب است، و رفتم به خلنگ‌زار لونِبورک۱ با فکر دشت رفتم به خلنگ‌زار. خلنگ‌زارهای نزدیک‌تر دیگری هم بود، اما صدایی مدام به‌ام می‌گفت، خلنگ‌زار لونِبورک به کارت می‌آید. به‌حتم عامل ۲lüne در این ماجرا مؤثر بود. از قرار معلوم خلنگ‌زار لونِبورک به‌هیچ‌وجه رضایت‌بخش نبود، به‌هیچ‌وجه. ناامید به خانه آمدم، و درعین‌حال آسوده‌خاطر. بله، نمی‌دانم چرا، اما هیچ‌وقت ناامید نشده‌ام، اغلب در روزهای نخست ناامید می‌شدم، بدون آن‌که هم‌زمان، یا اندکی بعد، آسودگی خاطر انکارناپذیری احساس کنم.