این خانه پلاک ندارد

موضوع اصلی و صریح تعقیب و آزار و هنر نوشتن نسبت و رابطهی میان فلسفه و سیاست است. لئو اشتراوس در این اثر از طریق ارائهی شرحهایی دقیق بر ابنمیمون، یهودا هلوی، و اسپینوزا این مساله و پرسش را میکاود. او در این اثر نشان میدهد که فلاسفه حقایق و بصیرتهای فلسفی یا مناقشهانگیز را از جامعهی سیاسی پنهان میکنند. آنها حقایق و باورهای حقیقی خود را از عوام پنهان میکنند. آنها چنین میکنند زیرا معتقدند جامعهی سیاسی یا «شهر» ظرفیت درک یا پذیرش این حقایق را ندارد؛ اینکه عنصر اصلی جامعهی سیاسی «دروغ» است. از همین رو، بیان صریح حقایق فلسفی در جامعه سیاسی هم به تعقیب و آزار فلاسفه و هم به تباهی و فساد جامعهی سیاسی منجر میشود. اما، آنها فقط به پنهان کردن بسنده نمیکنند؛ بلکه آنها از طریق آنچه اشتراوس «هنر نوشتن» مینامد، به نحوی مینویسند که در عین پنهان ساختن حقایق فلسفی از عوام، آن حقایق را در دسترس اقلیت اندکی قرار میدهند که «میتوانند بفهمند». آنها از این طریق هم از فلسفه و هم از جامعهی سیاسی محافظت میکنند. اشتراوس این کارکرد دوگانه را فلسفهی سیاسی در معنای عام کلمه مینامد. با توجه به جداییناپذیری فلسفهی سیاسی از نوعی «هنر نوشتن»، اشتراوس استدلال میکند که فهم آثار فلاسفهی سیاسی مستلزم نوعی «هنر خوانش» یا «هنر خوانش بین خطوط» است. فقط خوانندهای که از چنین هنری برخوردار باشد، میتواند به اعماق آثار فلسفهی سیاسی نفوذ کند و حقایق یا تجربهی فلسفی موجود در آنها را بیابد. از آنجا که موضوع یا مسالهی نسبت میان فلسفه و سیاست موضوع ضمنی همهی آثار اشتراوس است، و با توجه به اینکه تعقیب و آزار و هنر نوشتن مستقیماً و صراحتاً به این موضوع میپردازد، بیتردید کسی که تعقیب و آزار و هنر نوشتن را بخواند و بفهمد، عملاً فلسفهی سیاسی لئو اشتراوس را فهمیده است. تعقیب و آزار و هنر نوشتن شاهکلید ورود به آثار و تفکر لئو اشتراوس است.  

کتاب حاضر تلاشی است برای حرکت به سوی تألیف نظریه فیلم نوینی در پرتو آرای هایدگر. قدمت حضور ترس در زندگی انسان همپای خلقت اوست. این مفهوم از یونان باستان تاکنون مورد توجه فلاسفه بوده است. در نظر مارتین هایدگر ترس یکی از مقومات وجود انسان و برسازنده هستی است که در سیری سلوک‌وار به ترس‌آگاهی منجر می‌شود. کتاب حاضر ضمن طرح این مضامین و تشریح سیر تبدیل پدیدار ترس به ترس‌آگاهی برای دازاین، نشان می‌دهد که این سیر تبدلی در عرصه هنر سینما و در بطن تحولات بیانی آن در گذر تاریخ، به صورت «رویداد حقیقت» در برخی آثار ارزشمند سینمایی، به ویژه در سینمای وحشت متجلی شده است. این کتاب اساساً به فیلم به مثابه نوعی اندیشه برای زمانه معاصر نگریسته و با استفاده از آرای ژیل دلوز و نظریه فیلموسوفی دانیل فرامپتون نسبت میان فیلم و فلسفه را مورد تأمل قرار داده و نهایتاً فیلم را به مثابه کار هنری تشریح کرده است. به این ترتیب ضمن بررسی زمینه‌های شکل‌گیری سینمای انتقادی وحشت از منظری تاریخی، با تکیه بر اندیشه‌های نوئل کارول، سینتیا فریلند و جورج اوچوا، «شر» و «هیولا» به مثابه عناصر اساسی و مقوم سینمای وحشت مطرح شده و در مجموع تلاش شده است تا بدین طریق نوعی دستگاه فلسفی و نظریه فیلم جدید عرضه شود.