بامداد همیشه

معرفی کتاب در وادی انقلاب. هم میهنان!بار دیگر رژیم ضد مردمی شاه، توطئه جنایت کارانه ای را علیه خلق ما تدارک دید و مزدوران سازمان امنیت در حالی که جمعیت کثیری مشغول دیدن فیلم گوزن ها بودند، با آتش زدن سینما رکس آبادان، این نقشه پلید را به اجرا درآوردند. هم زمان با اوج گیری مبارزات حق طلبانه مردم مبارز ایران، رژیم مزدور برای تفرقه افکنی در صفوف مبارزین و ایجاد بی اعتمادی نسبت به آنها به توطئه های متعددی دست زده است. چندی پیش شاه این کفتار پیر برای بدبین کردن توده ها نسبت به گروه های مبارز، نقشه کثیف حمله به زنان و دختران و اسید پاشیدن به آنها را توسط مزدورانش به اجرا درآورد و کوشید با چسباندن این عمل ضدانسانی به گروه های مذهبی مترقی، مردم ما را نسبت به آنها بدبین نماید که با افشاگری وسیع و به موقع نیروهای انقلابی نقشه های پلید این دیکتاتور خون آشام عقیم ماند. شاه دیکتاتور و رژیم وطن فروشش در طول مبارزات اخیر مردم زحمتکش ما برای تفرقه افکندن، ایجاد بدبینی و عدم اعتماد نسبت به مبارزین و ایجاد ترس و وحشت در مخالفین به وحشیانه ترین و ضد انسانی ترین نیرنگ ها دست زده اند. یک روز نویسندگان و هنرمندان مترقی بوسیله اوباشان سازمان امنیت در کوچه و خیابان مورد ضرب و شتم قرار می گیرند، روز دیگر کاراته کاران و چماق به دستان رژیم در لباس کارگر به جمع مخالفین در کاروانسرا یورش می برند. یک روز با پخش شایعات دروغین بهانه ای برای پلیسی کردن شهر و کنترل حرکات توده ها درست می کنند، روز دیگر با بمب گذاری در منزل مخالفین سعی در ترساندن آنها می نمایند. یک روز دانشجویان میهن پرست در کوه مورد حمله عده ای ناشناس (در اصل مزدوران سازمان امنیت) هلی کوپتر سوار قرار می گیرند و بالاخره امروز شاهد فجیع ترین و پلیدترین توطئه این دیو سیرت خون آشام می باشیم، یعنی شاهد قتل عام وحشیانه بیش از 400 تن از مردم بی گناه آبادان، آری این جانی خون آشام برای ادعای هوس های شیطانی خود و برای حفظ منابع خود و اربابان خارجیش دست به هر جنایتی می زند. او نه تنها از کشتار وحشیانه عزیزان مردم ترسی ندارد بلکه از این کار لذت هم می برد. . .

"مترو" کتابی است که توسط رمان نویس ژاپنی "هاروکی موراکامی" در مورد حمله ی تروریستی با گاز سارین که در سال 1995 در "مترو" توکیو انجام شده است ،نوشته شده است. این کتاب از یک سری مصاحبه با افرادی که تحت تأثیر این حملات قرار گرفته اند ، تشکیل شده و همچنین شامل مصاحبه با اعضای" آوم "، فرقه ی مذهبی مسئول حملات است. "هاروکی موراکامی" امیدوار بود که از طریق این مصاحبه ها ، بتواند بخشی از تاثیرات این حملات را، که رسانه های مهم ژاپن نادیده گرفته اند ، بیان کند و بر تاثیر گذاری این واقعه بر شهروندان معمولی تاکید کند. این مصاحبه ها تقریبا یک سال به طول انجامیده و از ژانویه 1996 شروع شده و در دسامبر همان سال به پایان می رسد و بسیاری از جنبه های جذاب روانشناسانه ی جامعه ی ژاپن را برجسته می کند.او در می یابد که کار، برای بیشتر مصاحبه شوندگان، اولویت بالا و یا اصلی را دارد و همچنین جداسازی ، فردگرایی و عدم ارتباط نیز ، از مضامین قدرتمندی بودند که در بسیاری از مصاحبه ها رایج بود. بسیاری از مصاحبه شوندگان ابراز سرخوردگی از ماتریالیسم در جامعه ژاپن و رسانه ها را کردند و همچنین به ناکارآمدی سیستم واکنش اضطراری در برخورد با حمله اشاره کردند. این کتاب همچنین شامل مقاله ی شخصی "هاروکی موراکامی" در مورد این حملات است. وی در مقاله ی "کابوس کور: ما ژاپنی ها به کجا می رویم؟" ، از عدم موفقیت ژاپنی ها در عبرت گرفتن از این حملات انتقاد می کند و اعتقاد دارد که ژاپنی ها ترجیح می دهند به جای تحلیل علل واقعی و جلوگیری از وقوع حوادث مشابه در آینده ،حمله ی تروریستی را به عنوان یک عمل افراطی توسط گروهی از دیوانگان بدانند.