دفتر و دفترچه
تراول ماگ و فلاسک
شبکه های خشم و امید جنبش های اجتماعی در عصر اینترنت
115,000 تومان
آنچه با پول نمی توان خرید
129,500 تومان
برادران کارامازوف
850,000 تومان
کتاب برادران کارامازوف نوشته فیودور داستایفسکی ترجمه احد علیقلیان توسط انتشارات مرکز با موضوع ادبیات، ادبیات داستانی، رمان خارجی، رمان جنایی به چاپ رسیده است.
برادران کارازوف رمانی از فیودور داستایفسکی نویسنده روس است که نخستین بار در سالهای ۸۰–۱۸۷۹ در نشریه پیام‌آور روسی به‌صورت پاورقی منتشر شد. نوع نوشته‌های داستایوسفسکی نشان می‌داد که این کتاب قرار بود قسمت اول از مجموعه‌ای بزرگتر با نام زندگی یک گناهکار بزرگ باشد؛ ولی قسمت دوم کتاب به دلیل درگذشت نویسنده هیچگاه نوشته نشد. این کتاب در چهار جلد منتشر شد و مثل بیشتر آثار داستایفسکی، یک رمان جنایی است.
برادران کارامازوف سرشار از روانشناختی و شخصیت پردازی و همچنین تحلیل‌های عمیق روانشناختی فردی میباشد. خودِ داستایفسکی، پرسش محوری کتاب را مسئلهٔ خیر و شر در عالم دانسته‌است. داستایفسکی در این کتاب، علاوه بر روایت‌کردن داستان، سیری از تحول افکارش را نیز ارائه کرده‌است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم
برادران، از گناه آدم‌ها نهراسيد، آدمی را در گناهش نيز دوست بداريد، چه اين شباهت به محبت خداوند اوج محبت در زمين است. همه‌ی خلقت خداوند را دوست بداريد، هم کل آن را و هم هر دانه‌ی ريگ را. هر برگ را دوست بداريد، هر پرتوی نور خدا را. حيوانات را دوست بداريد، گياهان را دوست بداريد، هرچيز را دوست بداريد. اگر هرچيز را دوست بداريد به راز خداوند در چيزها پی‌خواهيد برد. همين که آن را دريافتيد هر روز بی‌وقفه شروع خواهيد کرد به درک بيش‌تر و بيش‌تر آن. و سرانجام شيفته‌ی همه‌ی عالم خواهيد شد با عشقی تمام و همگانی. حيوانات را دوست بداريد: خداوند به آن‌ها مقدمات فکر و شادی نياشفته بخشيد. آن را آشفته نسازيد، آن‌ها را عذاب ندهيد، شادی‌شان را از آنان نگيريد…
معرفی مباحث کتاب برادران کارامازوف
خانواده کوچک نازنین
جمع ناجور
شهوت پرستان
خراس دل
موافق و مخالف
راهب روس
آلیوشا
میتیا
تحقیقات اولیه
پسر بچه ها
برادر ایوان فیودورویج
اشتباه در قضاوت
سرانجام
فقط 2 عدد در انبار موجود است
محصولات مشابه
ادبيات عاميانه ي ايران
معرفی کتاب ادبیات عامیانه ی ایران اثر محمدجعفر محجوب
ادبیات عامیانه ایران در یک مجلد دربرگیرنده ی ۵۷ مقاله در حوزه ی ادبیات عامیانه ایران است. این مقالات طی پنجاه سال و به قلم توانای استاد یکتای ادب عامیانه ی ایران دکتر محمد جعفر محجوب (۱۳۰۳-۱۳۷۵) در مطبوعات و مجلات فرهنگی و ادبی در ایران و خارج از ایران چاپ شده است.
عمده ی مقالات در حوزه ی افسانه ها و داستان های عامیانه و آداب و رسوم مردم ایران است.
قوت قلم، روش علمی، تازگی مطبوعات، شیرینی و جاذبه مطالب از ویژگی های این مجموعه است. برخی مقالات این مجموعه در نوع و در زمان خود و حتا امروز تازگی داشته و دارد. بی شک این مجموعه مقالات از جمله منابع محققان حوزه ی ادب عامیانه ی ایران خواهد بود.
برخی از داستان های معرفی شده در این کتاب عبارتند از: سمک عیار، ابومسلم نامه، امیر ارسلان رومی، اخترنامه، داراب نامه، داستان فیروز شاه، بهرام و گل اندام و…. عنوان چند مقاله ی مربوط به آداب و رسوم: سخن وری، کبوتر و کبوتر بازی در ایران، نقالی، قصه خوانی، روش های عیاری، افسانه های مرغان.
اپوش
یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی که در مقاطع مختلف زندگی آسیب‌های زیادی به افراد وارد کرده، اعتماد‌به‌نفس و عزت‌نفس‌شان را از میان می‌برد، مقایسه کردن خود با دیگران است. این عادت ناپسند که از نخستین سالهای عمر، در نتیجه‌ی استفاده والدین از روش‌های تربیتی نادرست بروز میکند، زمینه‌ساز معضلات گوناگون در بزرگسالی افراد میشود.
اهل نظر معتقدند با استفاده از داستان‌های جذاب که برای کودکان جالب باشد به راحتی می‌توان این مشکل را حل و فصل کرد. اپوش، از جمله کتبی است که روان‌شناسانبرای اموختن مقایسه نکردن خود با دیگران به کودکان بهره می‌گیرند.
اپوش دیو خشکسالی بود. تا به حال چهره‌اش را در برکه یا جایی ندیده بود. هر جا می‌رفت آب‌ها بخار می‌شدند و خشکسالی می‌شد. به همین دلیل فکر می‌کرد خیلی جذاب و دل‌فریب است.
روزی از بدترین روزها خودش را در آینه دید و وحشت کرد. از آینه پرسید چرا زشت مشانم می‌دهی؟ آینه گفت اگر باور نداری که زشتی از دیگران بپرس. او به راه افتاد تا از دیگران سوال کند که واقعا زشت است؟: «اپوش تکانی به خودش داد و سنگ‌ها از دور و برش کنار رفتند و دو کوه بلند ساختند.
اسم یکی از کوه‌ها شد تفتان و یکی خشکان. اپوش در خدنگزارها راه افتاد و پایش به هر جا که رسید آن‌جا را خارزار کرد. رسید به مارمولکی و از مارمولک پرسید، من زشتم؟ مارمولک که از ترس دمش افتاده بود، آب دهنش را قورت داد و گفت، آره.»
ابدیت لحظه عشق
توضیح کتاب:
در این مجموعه گزیده‌ای از اشعار خانم "غاده السمان" شاعر و رمان نویس سوریه‌ای از عربی به فارسی ترجمه شده که اینک نمونه‌ای از این اشعار درج می‌گردد:
از صدها سال پیش/ که تو را درون دوات دوست می‌داشتم/ و می‌کوشیدم تا با تو/ عشقی نوین بنیاد کنم/ عشق تملک و زبونی تن خواهش و لذت کلون در ناشناخته بود/ زیرا میان من و تو/ در درازنای عمر/ نان و مرکب بود/....
آینه در آینه
وقتی از رفاقت حرف می‌زنیم نخستین چیزی که به ذهن متبادر میشود فیلم‌های مسعود کیمیایی، سینماگر شناخته شده، است. کسانی که «ضیافت» را دیده‌اند، یادشان است موضوع‌اش رفیق و رفاقت است. موضوعی که خالق این اثر علاقه‌ی زیادی به آن دارد.
در ساحت‌های دیگر فرهنگ و هنر این سرزمین نیز می‌توان آثاری که نتیجه‌ی رفاقت هستند را سراغ گرفت. مجموعه‌ی اشعار «آینه در آینه» مشتی است از نمونه‌ی خروار دوستی، رفاقت، همدلی و همراهی میان اهالی ادب و فرهنگ این دیار.
دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی، شاعر، نویسنده، استاد دانشگاه و مترجم شناخته شده که از دیرباز زیر سایه‌ی رفاقت امیر هوشنگ ابتهاج بوده و با اشعارش انس و الفت داشته، در یکی از دیدارها‌شان در بهار سال 1369 در شهر کلن آلمان، در حضور دوست سالیان‌اش، از حافظه و زمانی با مراجعه به مجموعه‌های شعری او، منتخبی از آن‌ها را برگزیده و ابتهاج با بزرگواری، ولی بی‌هیچ اعمال سلیقه‌ای، پذیرفته منتشر شود.
سایه، در انواع سخن، شعر خوب و درخشان بسیار دارد. اما مقصود اصلی از این گزینش، ارائه‌ی نموداری از مراحل مختلف خلاقیت هنری و نمونه‌هایی از تجارت گوناگون او در عرصه‌ی شعر و شاعری بوده است.
از این روست که به جای اشعار دوران کمال او، تعدادی از آثار نخستین دفتر شعرش - مجموعه‌ی سراب - انتخاب شده است.
آلابولا
کتاب «آلابولا» نوشته‌ی زکریا قائمی است. این رمان پرسرعت و به‌شدت روایی است. قائمی تبحر خاصی در دیالوگ‌نویسی دارد و از توصیف و مکث دور است. فضای سیاسی و اجتماعی‌ای که در اثر ساخته میشود با امروز پیوندهای عمیق دارد و رازهای زیادی را آشکار میکند.
آدم‌های گوناگونی که بر اثر تغییر فضا عوض یا مرموز شده‌اند، رخ می‌نمایند و قهرمان رمان که یک عشق فیلم است می‌خواهد تا ته خط برود.
در بخشی از متن کتاب آمده است: ما اتفاقی سه نفر بودیم: یونس، فتحی، ماشال. و اتفاقی از پاییز 58 با هم رفیق بودیم. در خیال‌مان «آرزو داشتم برم، تا به دریا برسم»، اما ورق برگشت و فهمیدیم که «سرنوشتم همینه، من اسیر زمینم.» لابد اگر منتظر بمانیم، چند سال دیگر هرکدام یواشکی پشت یک سررسید یا روی بخار آینه‌ی حمام می‌نویسیم «هیچی باقی نیست ازم.» هیچ‌کدام از ما بعد از سی سال نمی‌داند کجا بود آن شبی که همدیگر را دیدیم، آش‌ولاش، کچل، غریبه. با چشمِ بسته سوارمان کرده بودند، از جایی که نمی‌دانستیم کجاست رفتیم به جایی که هیچ‌وقت نفهمیدیم کجا بوده.
رفته بودیم انقلاب کنیم، بعضی‌ها بیشýتر انقلاب کردند، ما را هم منقلب کردند. چندماهی تعطیلات به‌مان خورد: فتحی سه ماه، ماشال چهار ماه و من شش ماه بعد از انقلاب ترخیص شدیم.
آخرش رسید به این‌که غلط کردیم، غلط اضافه کردیم. به‌مان گفتند «دیگر از این غلط‌ها نکنید.» ما هم چشم‌مان را بستیم و گفتیم «چشم.»
آقای سناریست، حدیث نفس و آثار سعید مطلبی
معرفی کتاب آقای سناریست: حدیث نفس و آثار سعید مطلبی
کتاب آقای سناریست، نتیجه‌ی گفت‌وگو‌های دوستانه‌ی حمیدرضا حاجی حسینی با سعید مطلبی است که به شکل روایتی منظم از زبان مطلبی نوشته شده و به دوران کودکی و نوجوانی، سالهای پرکار او به عنوان نویسنده و کارگردان پیش از انقلاب، دوران‌های محرومیت او از فعالیت پس از انقلاب و فعالیت‌های سالهای اخیر او می‌پردازد. کتابی جذاب که می‌توانید با آن، نگاهی نو به تاریخ سینمای ایران داشته باشید.درباره‌ی کتاب آقای سناریست
خواندن درباره‌ی رویدادهای تاریخی، باعث میشود ما اطلاعاتی درباره‌ی آن رویدادها به دست آوریم؛ اما وقتی پای حرف کسانی می‌نشینیم که آن رویداد را از سر گذرانده‌اند انگار که به قالب آن افراد در می‌آییم و با تمام وجود آن اتفاق را لمس می‌کنیم. همین طور درباره‌ی مشاهیر، تا وقتی در کتاب یا صفحات ویکی‌پدیا یا حتی آثارشان، به دنبال درکشان هستیم، چیز زیادی دستگیرمان نمی‌شود، اما وقتی پای سخن نزدیکانشان می‌نشینیم، درست انگار روبرویشان نشسته‌ایم و از دریچه‌ی چشمان آن‌ها، فرد مورد نظر را می‌بینیم و با او معاشرت می‌کنیم. انگار نوعی جادو در همنشینی و گفتگو با آدم‌ها وجود دارد که اطلاعات را زنده میکند. حالا تصور کنید آدمی که با او همنشین شده‌اید، یکی از نویسندگان پرکار زمانه‌ی ما باشد، که نه تنها بهره بردن از تجارب و نظرات خودش بسیار ارزشمند است، رویدادهای تاریخی بسیاری را از سر گذرانده و با مشاهیر زیادی نیز دمخور بوده است. قطعاً تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای خواهد بود. ارزش کار حمیدرضا حاجی حسینی در جمع‌آوری و نوشتن کتاب آقای سناریست نیز همین‌قدر است. او روزها و ساعت‌ها وقت گذاشته و با سعید مطلبی، یکی از نویسندگان و کارگردانان صاحب‌نظر و پیش‌کسوت ایرانی گفتگوهایی صمیمانه داشته است که پس از مرتب کردن و نظم بخشیدن به آن‌ها، همه صحبت‌ها را در قالب این کتاب با ما به اشتراک می‌گذارد.
آذر شهدخت پرويز و ديگران
مرجان شیرمحمدی، بازیگر و نویسنده، پیش از آن‌که قصه‌نویسی را از ابتدای دهه‌ی هشتاد شمسی شروع کند، در سینما و تلویزیون ایران حضور فعالی داشت. اما انتشار نخستین مجموعه داستان‌اش، بعد از آن شب، و کسب جایزه‌ی هوشنگ گلشیری باعث شد نام‌اش به عنوان داستان‌نویس جوان و با استعداد بر سر زبان‌ها بیفتد. او از آن زمان تاکنون سه مجموعه داستان و یک رمان منتشر کرده است. تازه‌ترین اثر او رمان «آذر، شهدخت، پرويز و ديگران» قصه‌ی خانواده‌ای سینمایی است که گرفتار زندگی واقعی شده‌اند.
روزی خانم شهدخت فیروزکوهی به محل فیلم‌برداری شوهرش، پرویز دیوان‌بیگی، می‌رود و از اتفاق با عوامل فیلم او آشنا میشود و همین آشنایی مسبب حضور او در سینما و درخشش و شهرتش میشود. اما این شهرت و موفقیت موجب ناراحتی همسرش میشود. پرویز دیوان‌بیگی، بازیگر سرشناس تئاتر و سینماست که سال‌ها پیش از این با شهدخت فیروزکوهی ازدواج کرده. این آغاز ماجرای خانواده‌ی ایشان است که با قهرها و شادی‌ها و خوشی‌های مختلف پی گرفته میشود.
آذر، دختر خانواده، نیز از فرنگ بازمی‌گردد و این‌گونه داستان زن و شوهر با قصه‌ی فرزندان‌شان گره می‌خورد و هر کدام برای دیگری نگران میشود و همه می‌کوشند تا از فرصت در کنار هم بودن بیشترین لذت ممکن را ببرند و در نهایت باز هم زندگی به مدار سابق بازگردد و باز همان امور و همان کارها و همان دل‌نگرانی‌ها. اما همیشه عواملی بیگانه با احساسات ما در امور دنیوی دخالت می‌کنند. و نه فرشتگان یا شیاطین بلکه حتی برف زمستان، حتی محبت دیگری یا آرزوهای او.
آخرين روياي فروغ
کتاب «آخرین رویای فروغ» نوشته‌ی سیامک گلشیری، نویسنده و مترجم ایرانی است. گلشیری رمانهای بسیاری نوشته که بعضی از آن‌ها از پرخوانندهترین رمانهای ایرانی‌اند و جوایز متعددی را از آن خالق خود کرده‌اند.
او در جایی گفته که دوست دارد در آثارش ناظر مطلق باشد و بگذارد تنها صدای شخصیتهایش به گوش خواننده برسد. گلشیری در رمانی که پیش روی شماست، بهخوبی این شگرد را به کار گرفته است. آدم‌های داستان در شبی طولانی، در موقعیتی ناب و بحرانی، در کنار هم قرار می‌گیرند و بیآنکه قصدش را داشته باشند، به حرف میآیند؛ حرفهایی که شاید هرگز در زندگی روزمره و ملالآورشان به زبان نیاوردهاند.
سیامک گلشیری در این رمان تماما نمایشی، تصویری محض از انسانهایی به تماشا می‌گذارد که سرشار از عشق و نفرتاند؛ عشقهایی که گمان می‌کنند هرگز به آن دست نیافتهاند و نفرتی که گاهی احساس می‌کنند قلب و روحشان را احاطه کرده است.
در بخشی از رمان می‌خوانیم: «داشتم خیلی آهسته می‌راندم. نگاهم به دیوار ویلایی بود که از جلوش رد می‌شدیم/ می‌خواستم همین‌جا توی ماشین قضیه را تمام کنیم. دوست نداشتم بیشتر از این کش پیدا کند. آذر گفت، خودش هم که می‌خواست، نباید می‌آوردنش. اگه یه ذره عقل توی کله‌هاشون بود، نباید قبول می‌کردن با این حال بیارنش این‌جا.»
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.