بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی

کتاب از نشانه های تصویری تا متن (به سوی نشانه شناسی ارتباط دیداری) نوشته بابک احمدی توسط انتشارات مرکز با موضوع هنر, نشانه شناسی، سینما، علائم تصویری  به چاپ رسیده است. هر تصویر از نشانه ای یا مجموعه ای از نشانه ها شکل گرفته است. چگونه به معنای این نشانه ها پی می بریم؟ دلالت دسته ای از نشانه ها را انگار بنا به قراردادهایی پذیرفته ایم، یعنی در مورد آن ها با دیگران نظر مشترکی داریم؛‌ اما بر سر معنای نشانه های دیداری بسیاری با تماشاگرا دیگر هم رأی نیستیم. بررسی های نظری نشانه شناسی مدرن در این مورد راهگشای‌ پرسش ها و مباحث مهمی شده است: تصویر چیست؟ چه تفاوتی با چشم انداز دیداری و انگاره های ذهنی دارد؟ ‌با زبان چه نسبتی دارد؟ معنای مجازیش را چگونه می شناسیم؟ متن تصویری و خواندن یا تأویل آن به چه معناست؟ مرزهای ارتباط تصویری کجاست؟ آیا می توان با تصویر روایت کرد؟ و... زمینه ی بررسی این کتاب در شرح دستاوردهای نشانه شناسی تصویری محدود است به سه هنر نقاشی، عکاسی و سینما. معرفی مباحث کتاب از نشانه های تصویری تا متن نشانه و تصویر نشانه و زبان نشانه های تصویری زبان و تصویر متن و تصویر روایت و تصویر

هنگامي که «ماکسيم گورکي»، از اردوگاه‌هاي سيبري ديدن کرد، تا آخرين ساعات همه‌چيز همان‌طور گذشته بود که قدرت مي‌خواست. در همان لحظه‌هاي آخر بود که زنداني‌اي حقيقت را پيش روي نويسنده‌ي بزرگ روس گذاشت و به قول الکساندر سولژنستين، درست در زماني که گورکي سوار بر قايق، آنجا را ترک مي‌کرد، آن زنداني تيرباران شد و توامان همه‌ي آن آرمان‌هاي انساني جا گرفته در ذهن شبه‌ پيامبر شوروي، درحال فروريختن بود. هرچند او نمي‌دانست که اين فروريختن هم، به قيمت جان آن زنداني تمام شده است! گورکي پيرسال‌تر از آن بود که بتواند براي روايت آن‌چه دانسته بود کاري کند و ازهمين‌رو ظهور سولژنستين و روايت‌هايش از گولاگ، الزامي بود و مبدل به سهمگين‌ترين روايت‌هاي تاريخ بشري از سرحدات رنج زير يوغ استبداد شد. با اينکه در آغازين سال‌هاي پسااستاليني، نيکيتا خروشچف، سومين رهبر اتحاد جماهير شوروي، از در دوستي با سولژنستين درآمد و اجازه‌ي انتشار کتاب «يک روز از زندگي ايوان دنيسويچ» را صادر کرد، اما هيچ‌کس انتظارش را نداشت ماجراي گولاگ و گولاگي‌ها، از آن‌چه بر ايوان دنيسويچ رفته، فراتر باشد. شوک عظيم دوازده سال پس‌از چاپ «يک روز از زندگي...» اتفاق افتاد: نسخه‌هاي زيرزميني و بدون سانسور «مجمع‌الجزاير گولاگ»، حاصل ده سال تحقيق و تفحص الکساندر سولژنستين از اردوگاه‌هاي کار اجباري شوروي و گفت‌وگو با بازماندگان، در زمستان 1974، ميان مردم دست به دست شد. درحالي‌که جاسوسان کا. گ. ب، در همه‌جا به‌دنبال سولژنستين‌خوان‌ها بودند، وقايع‌نگاري هول‌انگيز و هوش‌رباي برنده‌ي نوبل ادبيات 1970، منظر مردم شوروي و همه‌ي جهانيان را نسبت به اعماق وحشت زيستن در جهان استاليني، براي هميشه تغيير داد. مجمع‌الجزاير گولاگ به مثابه‌ي تجربه‌اي در تحقيق و تفحص ادبي، فقط از عهده‌ي نويسنده‌اي متعهد، چپ‌گرا و معتقد به آرمان‌هاي بزرگ اخلاقي و انساني هم‌چون سولژنستين برمي‌آمد که وجدان بيدارش، به او اجازه‌ي سکوت برابر رنج و محنت مردمش را نمي‌داد. خواندن کتاب بزرگ سولژنستين، در زمانه‌ي اکنون، بايد همراه با يادآوري جمله‌هاي خود او در پيامش هنگام دريافت نوبل ادبيات باشد، تا گولاگ‌هاي دور و نزديک خودمان را در همين هزاره‌ي سوم، فراموش نکنيم: «بياييد هيچ‌يک از مدعوين اين خوان ضيافت از خاطر نبرند که همين الساعه زنداني‌هاي سياسي در دفاع از حقوقي که محدود و پايمال شده‌اند، در اعتصاب غذا به سر مي‌برند.»