بچه پرروهای ننر

امروزه نمی توان دنیایی را متصور شد که فاقد هورمون جنسی باشد .زنان در سراسر جهان برای کنترل باروری قرص های هورمونی مصرف می کنند و استروژن و پروژسترون پرمصرف ترین دارو در تاریخ داروسازی شده است .اما پرسش این است که چرا بدن زنان ونه مردان به طور فزاینده ای در معرض هورمون درمانی قرا ر گرفته است ؟ نلی اودشوون با این نظریه که مفهومی به نام “بدن طبیعی ” وجود دارد به چالش برمی خیزد . وی نشان می دهد که مفاهیمی همچون “بدن هورمونی ” به جای آنکه ریشه در طبیعت داشته باشد از طرسق القای دانشمندان ساخته شده و صورت پدیده ای طبیعی به خودمی گیرد . آنسوی پیکر طبیعی داستان جذاب جستجوی دانشمندان و جمع آوری عضوهایی از بدن انسان است تا از طریق پژوهش بر روی آنها به مفهوم هورمون دست یابند . کتاب حاضر بررسی می کند که چگونه شناخت هورمون جنسی درک ما را از جنس و بدن شکل داده و نیز دانش پزشکی و داروسازی را دگرگون کرد و در نهایت باز تعریفی را از رابطه زن و تولید مثل به دست داد.در این کتاب نلی اودشوون تلاش می کند تا با ارزیابی ویژگی های مثبت و منفی انقلاب هورمونی ،نتیجه گیری های نوینی را در اختیار قرار دهد.

معرفی کتاب چوب بدست های ورزیل “چوب بدستهای ورزیل” اثر جاودانه ای است از “غلامحسین ساعدی” ملقب به “گوهرمراد” که در آن به خوبی، دیدگاه نویسنده را نسبت به حضور بیگانگان در کشور، به تصویر می کشد. “چوب بدستهای ورزیل” قصه ی مردم یک روستا است که زمین های کشاورزی شان، که در واقع یگانه دارایی و سرمایه ی این مردم است، توسط گرازها مورد حمله قرار گرفته است و حال آن ها باید فکر چاره ای باشند. در شروع نمایش نامه با شخصیتی به نام “محرم” مواجهیم که همه ی محصولش، طعمه ی گراز شده و نه تنها سایر اهالی روستا به فکر کمک برای عبور او از این بحران نیستند، بلکه اعتقاد دارند حتما عملی از محرم سر زده که گرازها به زمین های او حمله کرده اند. این اتفاق سبب می شود تا محرم خود را در میان این اهالی تنها ببیند و بفهمد که زبان و درد مشترکی با آن ها ندارد؛ پس در قبای یک عاقل دیوانه نظیر بهلول درآمده و در طول نمایش نامه ی “چوب بدستهای ورزیل”، با زبان اشاره و کنایه، اشتباهات اهالی را به آنان گوشزد می کند؛ اما کجاست گوش شنوایی؟خیلی زود مشکل همه گیر می شود و مردم روستا هرچه می کنند نمی توانند گرازها را فراری دهند؛ پس تصمیم می گیرند به روستای مجاور رفته و از آن ها طلب مشورت و یاری کنند. در آنجا شخصیتی به نام “موسیو” وارد داستان می شود که راه حلی به اهالی روستا پیشنهاد می کند و آنان غافل از اینکه این راه حل، مشکل جدید و بزرگ تری برایشان خواهد بود، آن را می پذیرند. این نمایش نامه، آیینه ی نگرانی های “غلامحسین ساعدی” در برابر اشغال و استثمار است و به شکلی نمادین و درخشان، خطاها و رنج های مردم را نشان می دهد.