تاریخ فرش :سیر تحول و تطور فرش بافی ایران

کتاب هنر مردن نوشته پل موران با ترجمه اصغر نوری, توسط نشر مرکز با موضوع فلسفه و هنر، هنرهای تجسمی, مقدمه بابک احمدی دنیای پل موران, خودکشی در ابیات به چاپ رسیده است. کتاب پیش رو، دو مطلب «هنر مردن» و «خودکشی در ادبیات» را شامل می شود که در واقع سخنرانی هایی هستند که پل موران در سال 1932 به مناسبت صد سالگی رمانتیسم ایراد کرده است. رمانتیسم مکتبی ادبی است که نویسندگانش بیشتر از دیگران به مرگ یا سپردن خود به مرگ پرداخته اند. اما مرگ تاریخی به قدمت زندگی انسان دارد و به نظر می رسد موران به همین دلیل در اولین جستار این کتاب، از هنر مردن صحبت کرده است. از نظر این متفکر، انسان باستان با این هنر آراسته بوده و انسان مدرن از آن بی خبر است. پل موران نویسنده، شاعر، منتقد، نمایشنامه نویس و همچنین فیلمنامه نویس بوده است. سبک موران را مانند تصاویر سینمایی، تند توصیف می کنند. او از خود نوشته های زیادی به جا گذاشته و با وجود رشدش در فضایی فرهنگی، به دانشکده علوم سیاسی رفته و دیپلمات شد. این نویسنده، با یهودیت، دموکراسی و سوسیالیسم دشمن بوده و به عنوان یک نژادپرست و یکی از شیفتگان بنیتو موسولینی دیکتاتور ایتالیا در زمان جنگ جهانی دوم شناخته می شود. موران متولد سال 1888 و درگذشته به سال 1976 است. طبق آنچه در مقدمه بابک احمدی بر این دو جستار آمده، موران نویسنده ای بود که مارسل پروست برای نخستین مجموعه داستان های او مقدمه ای نوشت و پس از بحثی مفصل درباره اهمیت سبک، او را نویسنده ای نو به تمام معنی، نامید. سلین درباره این نویسنده گفته بود که به یقین، موران نام ماندگار ادبیات فرانسه خواهد بود و در سده آینده من و او به عنوان دو بیانگر ادبیات شناخته خواهیم شد. معرفی مباحث کتاب هنر مردن مقدمه بابک احمدی دنیای پل موران یادداشت کترجم هنر مردن خودکشی در ابیات

اين پايان جبرگرايي است. اصل عدم قطعيت هايزنبرگ اميد تمام كساني را بر باد مي‌داد كه به جهان منظم و بقاعده‌اي كه فيزيك نيوتني وعده داده بود ايمان داشتند. به نظر جبرگرايان، اگر مي‌شد قوانين حاكم بر ماده را برملا كرد، مي‌شد به كهن‌ترين گذشته دست يازيد و دورترين آينده را پيش‌بيني كرد. رياضي دارد جهان‌مان را تا نقطه‌اي تغيير مي‌دهد كه نهايتا طي ده بيست سال آينده اصلا ديگر نتوانيم درك كنيم كه انسان‌بودن واقعا يعني چه. مي‌توانيم اتم را بشكافيم، برگرديم و به نخستين نور خيره شويم، و پايان جهان را فقط با مشتي معادله پيش‌بيني كنيم، اما هميشه چيزي مبهم، نامتعين و غيرقطعي باقي مي‌ماند.