تهران خصوصی ما

اثر پیش رو نتیجه ی سفر، مصاحبه، دیدار، گفتگو و تلاش های آقای محسن شریفیان در مناطق جنوبی کشور به ویژه منطقه شیبکوه، در زمینه ی شناخت و معرفی خطه، موسیقی و مردم شناسی این منطقه است که دستاوردهایش را بدین ترتیب: 1. تشریح موسیقی، سازها و خاستگاه آن ها،2. طراحی ساختمان سازها و معرفی اجزا و ابعاد آنها 3. نام قطعه های موسیقایی و تبارشناسی راویان موسیقی منطقه 4. ارائه نمونه های صوتی موسیقی منطقه به روایت های موجود 5. گزارش تصویری موسیقی و سازها و نحوۀ نواختن آنها 6. ارائه فایل های صوتی و تصویری مصاحبه های صورت گرفته جهت آرشیو کتابخانه ها و مراکز مردم شناسی، ارائه و در اختیار مخاطبان قرار می دهد. . .

کتاب « زمستان بی بهار» نوشته ابراهیم یونسی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. یونسی در این کتاب همان تماشاچی دانا و آگاهی است که صورتی دوگانه پیدا کرده است، او در حین این که داستان و وقایع زندگی خودش را بازگو می‌کند، کمی هم دورتر ایستاده و شاهد جریان زندگی در جهان اطرافش است. این کتاب با تولد این نویسنده آغاز می‌شود و با رهایی‌اش از زندان به پایان می‌رسد. او در زندگی خود بهاری نمی‌بیند. سودای آزادی و آزادگی زودتر از چیزی که فکرش را بکند، نابود می‌شود و بهای این آزادی‌خواهی هشت سال زندان است. هشت سال از گران‌بهاترین سال‌های مردی که فکرهای بزرگی داشت و کارهای بزرگ‌تری می‌کرد. تنها جوانه‌های بهار کم‌رمق زندگی او، خانواده‌اش هستند. کسانی که از ازل تا ابد با او بوده و خواهند بود. و اینجاست که در پایان کتاب اعتراف می‌کند که «تنها کسانی که انتظارمان را می‌کشند، افراد خانواده‌اند…». مسیر رشد فکری و شخصیتی نویسنده را به خوبی می‌توان در این کتاب دنبال کرد. واقعیت‌های رویانمایی که تا دیروز شالوده‌ی زندگی‌اش را می‌ساخت، یکی یکی روی سرش هوار می‌شود و تازه می‌بیند که دنیا آن‌قدرها هم جای قشنگی برای زندگی کردن و عشق ورزیدن نیست. «پس از پایان جنگ جهانی دوم از فرانسه برای معالجه به آلمان می‌رفتم، و چه خوشحال بودم که به آلمان می‌رفتم: ما آریایی، آن‌ها آریایی. برادری بودم که به خانه‌ی برادر می‌رفتم. غمی نداشتم» در کمتر از چند دقیقه تبدیل می‌شود به «فهمید که عربم» و تنها حسرتی باقی می‌ماند از این که چرا انگلیسی نمی‌داند تا خودش را کامل و روشن معرفی کند. زمستان بی‌بهار یکی از آثار تحسین شده در ادبیات معاصر ایران است. . . .