حدیث نو اندیشان دینی

معرفی کتاب شعر زمان ما هوشنگ ابتهاج «هوشنگ ابتهاج»، بیستمین عنوان از مجموعه‌ی «شعر زمان ما» است. در این عنوان، به شاعر نامی، هوشنگ ابتهاج با تخلص «ه‍. الف. سایه» پرداخته می‌شود و زندگی و آثار این شاعر بررسی می‌شود. کتاب در دو بخش تنظیم شده است: در بخش اول که خود شامل چند قسمت است، نویسنده به بررسی جنبه‌های مختلف زندگی و آثار هوشنگ ابتهاج می‌پردازد. در قسمت اول از این بخش، روایتی کوتاه از زندگی ابتهاج به زبان خودش می‌آید که در آن شاعر به شرح دوران کودکی و محیط خانوادگی خود می‌پردازد و از چندوچون آغاز حرفه‌ی ادبی و شاعری خود سخن می‌گوید. در قسمت‌های دیگر از این بخش، ابتهاج باز به زبان خود شرح اولین دیدارش با استاد شفیعی‌ کدکنی و شهریار را باز می‌گوید و خاطراتی چند از آن‌ها نقل می‌کند. خاطراتی نظیر عادت‌های شهریار و ترجیحات شعری او و ابتهاج و همچنین تجربه‌ی همکاری شعری‌اش با شهریار را نیز نقل می‌کند. قسمت‌هایی از این بخش به نقد و بررسی دفترهای شعر سایه، به‌ویژه «تاسیان» و «شبگیر»، اختصاص دارد و جنبه‌های ساختاری، زبانی و معنایی آن‌ها را یک‌به‌یک و گاه با استناد به قطعه‌ای شعر از این دفترها می‌کاود. شرح‌هایی چند نیز از نقد و تحلیل سایه از موسیقی و رابطه‌ی تنگاتنگ این شاعر با حافظ به‌ میان می‌آید و شعر سایه از وجوه گوناگون بررسی می‌شود. بخش دوم کتاب دارای گزیده‌هایی دربرگیرنده از اشعار ابتهاج است. مجموعه‌ای از غزل‌ها، مثنوی‌ها، رباعی‌ها، چهارپاره‌ها و شعرهای نیمایی سایه در این بخش گردآوری شده‌اند. خواننده می‌تواند در این بخش به‌ویژه معروف‌ترین اشعار ابتهاج را بیاید و همچنین آن قطعه اشعاری را که کم‌تر جایی منتشر شده‌اند. در پایان کتاب، شرحی از تصنیف‌ها و ترانه‌های ابتهاج آمده است و در چند صفحه، تحلیلی از مناسبات اجتماعی، سیاسی، تاریخی، و ... آن‌ها همراه با شرح‌های گوناگون به میان آمده است.

معرفی کتاب شعر زمان ما 5 نیما یوشیج مجلد پیش رو از مجموعه ی “شعر زمان ما” با نقد و تفسیر “محمد حقوقی” به پدر شعر نوی فارسی، “نیما یوشیج” اختصاص دارد. “نیما یوشیج” کسی بود که توانست شعر سنتی فارسی را که روزگاری در زمره ی پیشتازترین اشعار میان زبان های دنیا بود اما سپس به بن بست و تکرار رسیده بود، به شعر روز جهان پیوند بزند. با اینکار، نیما به شعر فارسی فرصتی دوباره برای خودنمایی در میان اشعار دیگر زبان ها داد و فرصت قرار گرفتن در آن جایگاه والای پیشین را یکبار دیگر فراهم کرد. نیما توانست مفاهیم متنوع و اغلب متضاد برخی از بزرگترین شاعران فرانسه را گرد هم آورد و آن ها را در شعر فارسی به کار گیرد. او با ترکیب مفاهیم و اصول شعری “مالارمه” ، که نثر و قافیه را ترویج می کرد با دیدگاه انقلابی “رمبو” و رساندن این ترکیب به نوع پیوستگی و هماهنگی، موفق شد “شعر سپید” خود را به ادبیات فارسی معرفی کند. علاوه بر این وی با به کارگیری واژگان و اصطلاحات محلی، به سلیقه ی شعری ایرانیان گستردگی بخشید و به عنوان یکی از بزرگترین شاعران فولکلور ایران شناخته شد. نیما اصطلاحات رایج فارسی و صنایع ادبی تکرارشونده را برای جلوگیری از فرسودگی زبانی بیشتر کنار گذاشت و در نتیجه زبان شعر باستانی فارسی، که فقط از توانایی بیان حالت های ملایم و معروف عرفانی و عاطفی برخوردار بود، توانست قابلیت بیان اضطراب هیجان، نخوت و بی حوصلگی انسان مدرن را به دست آورد. در “شعر زمان ما” با تفسیر “محمد حقوقی” نشان داده می شود که چطور “نیما یوشیج” زبان شاعرانه ی فرسوده و ایستا را زبانی پویا، شاداب و زنده تبدیل نمود. . .