حمایت از هیچ

كتاب اسطوره‌ها و افسانه‌های شرق مجموعه‌ای است شامل اسطوره‌های مصر، میان‌رودان (بین‌ýالنهرین)، ایران، هند، چین، ژاپن، و آسیای جنوب‌شرقی. این مجموعه‌ی خواندنی با نظمی الفبایی در سه بخش گرد آمده و برای هر یك از اسطوره‌ها توضیحی موجز و گویا و سودمند بیان شده است. این كتاب گنجینه‌ای است هم برای پژوهشگران عرصه‌ی فرهنگ و هم برای خواننده‌ی عادی كه هر روز می‌تواند آن را در دست بگیرد و با یكی از این اسطوره‌ها و خویشاوندان آن آشنا شود. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «خاورمیانه باستان معروف به « گهواره تمدن» زادگاه دین یهود، اسلام و مسیحیت بود، سه دینی که تاثیری بسیار در فرهنگ انسانی گذارده‌اند و طبق سنت از بازماندگان سام، یکی از پسران نوح، سرچشمه گرفته‌اند. دین زرتشتی احتمالاً نیرومندترین دین زمان خود بود که همچنین در خاورمیانه پدید آمد، درحالی که منطقه پهناورتر آسیای غربی شاهد پیدایی امپراتوری‌های توانمند مصری و حِتّی بود. این منطقه چه چیزی داشت که چنین دستاوردهای برجسته‌ای یافت؟ دست کم یک پاسخ را در جغرافیای این ناحیه می‌توان داد: در این جا بود که کشت غلات نخستین بار آغاز شد، و به واسطه آن، شیوه‌ای از زندگی سکونت گزیده و متمدن آغاز شد که پیش رفت تا میوه‌های فرهنگی ارزشمندی را به بار نشاند.»

در بخشی از کتاب مرگ و چند داستان دیگر می‌خوانیم:

برف می‌بارید. باد کم مانده بود دانه‌های برف را فرو کند توی چشم‌ها و پلک‌هاتان را به‌هم بچسباند. دکتر برای پیدا کردنِ کاراوان کلی دردسر کشید. سیرک آماده می‌شد جاده را از سر بگیرد. نمایش تازه تمام شده بود، اما آدم‌های سیرک و سوارکاران قزاقش به همین زودی شروع کرده بودند به شلیک سمتِ طناب‌های چادرِ بزرگ، با این‌که هنوز صدای تشویق و آخرین آکوردِ گروه ارکستر از داخل به گوش می‌رسید. یکی از آکروبات‌کارها که نقشِ بندبازِ سیرک را داشت، چتری انداخته بود روی شانه‌اش و راهش را از بین گودال‌های برفِ آب‌شده پیدا می‌کرد. دلقکی که پشت فرمان فولکس‌واگنش نشسته بود، ماسک دماغ و کلاه‌گیسش را برمی‌داشت. رام‌کننده‌ی حیوانات با لباسِ فُرم بزرگ و قرمزی که سینه‌اش پُر بود از مدال و نشان، چتری باز گرفته بود دستش و این‌طرف و آن‌طرف می‌دوید و فریاد می‌زد: «سزار! سزار!» مربی یکی از شیرهاش را توی تاریکی گم کرده بود و این ماجرا به دکتر حس عجیبی می‌داد. کاراوان کمی دورتر بود، زیر یک درخت؛ روی درش کارت ویزیتی زده بودند: «ایگناتس ماهلِر، هنرپیشه‌ی تئاتر.» دکتر از سه‌تا پله رفت بالا و در زد. صدای زمخت و گرفته‌ای داد کشید: «بیاین تو!» دکتر در را هُل داد. کاراوان خیلی خوب مبله شده بود: یک کاناپه‌ی تخت‌خواب‌شو داشت، یک مبل، یک میز با گلدانی از گل و دو ماهی قرمز توی تنگ، پرده‌هایی از پارچه‌ی مارکِ جوی که نقش‌هاش آدم را یادِ صحنه‌ی تئاترهای قدیمی می‌انداخت. چراغی روی پاتختی روشن بود و مردی روی کاناپه، بین کوسن‌ها دراز کشیده بود.