آتوسا صالحی، نویسنده‌ی صاحب‌نام کشورمان، در کتاب قصه‌های شاهنامه 4:‌ فرود و جریره به بازنویسی داستان سیاوش، شاهزاده‌ی ایرانی و همسر و پسر او، فرود و جزیره پرداخته است. فرود که به خون‌خواهی پدر خود برخواسته، تصمیم می‎‌گیرد به سپاه ایران بپیوندد، اما فروانروای سپاه ایران ماجرای دیگری در سر دارد. گفتنی‌ست اثر حاضر ذیل مجموعه کتاب‌های داستان‌های شاهنامه به انتشار رسیده و افتخارات متعددی را برای نگارنده‌اش به ارمغان آورده است.

درباره‌ی کتاب قصه‌های شاهنامه 4:‌ فرود و جریره

آتوسا صالحی در کتابی که اکنون پیش روی شماست، نسخه‌ی بازنویسی‌شده‌ی یکی از داستان‌های شاهنامه (Shahnameh) را در اختیار شما قرار می‌دهد. او در کتاب قصه‌های شاهنامه 4:‌ فرود و جریره تمام کوشش خود را به کار بسته تا هنگام بازنویسی داستان فرود و جریره (و به‌ طور کلی، همه‌ی داستان‌های شاهنامه که برای انتشار ذیل این مجموعه انتخاب و بازنویسی شده‌اند)، فخامت اثر و حماسی بودن لحن آن را حفظ کند و اثری درخور را در اختیار مخاطبان خود قرار دهد. مطالعه‌ی این کتاب شما را ترغیب می‌کند تا به سراغ باقی آثار کلاسیک ایرانی بروید و از مطالعه‌ی آن بهره‌مند شوید. داستان کتاب قصه‌های شاهنامه 4:‌ فرود و جریره از این قرار است؛ سیاوش، فرزند برومند کاووس‌شاه، قربانی کین و خصومت نامادری خود، سودابه قرار می‌گیرد. سودابه که مهر سیاوش را در دل می‌پروراند، نقشه‌ای می‌سازد تا از این طریق، به دلدار خود برسد، اما سیاوش با تلخ‌کامی روی از او می‌کشد و او را ناکام می‌گذارد. سودابه، سرخورده و خشمگین، دسیسه‌ای می‌چیند تا آبروی رفته‌ی خویش را بازستاند و همچنین، از سیاوش انتقام بگیرد. در ادامه، ماجراهایی رقم می‌خورد و سیاوشِ بی‌گناه، به دست گرسیوز و گروی کشته می‌شود. زمانی که خبر مرگ سیاوش به ایران می‌رسد، مردم جملگی در غم و ماتم فرو می‌روند. شور و فغان از نهاد مردمان برمی‌خیزد و آن‌ها تصمیم به جنگ و خون‌خواهی سیاوش می‌گیرند.

کتاب اسفندیار رویین تن نوشتهٔ آتوسا صالحی در نشر افق منتشر شده است. این کتاب یکی از آثار مجموعهٔ قصه‌های شاهنامه است. جلد سوم‌ این‌ مجموعه‌ که‌ از زبان‌ «بهمن‌» پسر اسفندیار بازگو می‌شود داستانی‌ است‌ از هفت‌ خوان‌ و نبرد رستم‌ و اسفندیار. گشتاسب، پادشاه ایران پسرش ” اسفندیار ” را در برجی سنگی زندانی کرده است و قصد آزادی او را ندارد. روزی ” جاماسب ” وزیر به دیدار اسفندیار می رود و به او می گوید تورانیان به ایران حمله کرده‌اند و در جنگی سخت سپاهیان ایران را از پا در آورده اند و اینک گشتاسب به کمک او نیاز دارد و قول داده او را جانشین خود کند و تاج و تخت پادشاهی را به او بدهد. اسفندیار قبول نمی کند. وزیر به او می گوید این بار به خاطر ایران و مردان کشته شده و زنان اسیر شده و کودکان آواره این کار را انجام بده و به پادشاه کمک کن. او به راه می‌افتد و پسرانش ” بهمن ” و ” نوش آذر ” را به همراه سپاهی با خود می‌برد. آنها به صحنه ى نبرد می رسند و اسفندیار بعد از دیدار پدر به جنگ با تورانیان می رود و آنها را شکست  می دهد و ” گرگسار ” تازی را که قصد جان او را کرده بود به اسیری می گیرد. اما او هنوز هم و غمی جز نجات خواهرانش ندارد و قصد دارد با سپاهی عظیم به رویین دژ حمله کند و از ” ارجاسب “، پادشاه توران انتقام خون برادرش را بگیرد و خواهرانش را از اسارت آزاد کند. او باید در هفت روز از هفت خان بگذرد و در هر خان با دشمنی خطرناک رو به رو شود و او را نابود کند تا بتواند خواهرانش را آزاد کند… آتوسا صالحی در بیان این که چرا دست به بازنویسی شاهنامه زده است می‌گوید: « علاقه‌ای که به شاهنامه دارم یکی از انگیزه‌های اصلی این کار محسوب می شود و از طرفی به نظر من شاهنامه هویت ملی ماست، که هرچه بیشتر آن را بشناسیم بیشتر به خودمان نزدیک می شویم ومخاطبان آن می‌توانند الگو پذیری مناسب‌تری داشته باشند. از طرفی شاهنامه مجموعه ی کاملی است که همه چیز را در خود دارد و بزرگترین اثر ماندگاری است که تمام ارزش‌های انسانی مانند پهلوانی، تراژدی، عشق و.. همه را در کنار هم دارد. و یکی از آثار مهم و دراماتیک محسوب می شود که به عنوان میراث ماندگار باید به آن توجه شود که به عنوان دائرۀ المعارف فرهنگ‌ها محسوب می شود که نباید به سادگی از کنار آن گذشت و نیاز به توجه و نگاه عمیق دارد. البته باید اشاره کنم که نگاه من صرفا نگاه بازنویسی نبوده است. سعی کردم با نگاه امروزی به موضوعات نگاه کنم و حتی از نگاه شخصیت‌های فرعی به موضوع بپردازم. مثلا در داستان ضحاک آشپزهای او ارمایل و کرمایل داستان را روایت می کنند. در واقع سعی کرده‌ام از دید روانشناسانه روی شخصیت‌ها کار کنم و بتوانم آنها را از نگاه مطلق‌گرای سیاه و سفید خارج کنم و به یک نگاه خاکستری برسم. مثلا سعی کردم خودم را جای ضحاک بگذارم شاید اینطوری به ضحاک هم درآن شرایط حق بدهیم. همچنین مسئله زبان هم برایم مهم بود و سعی کردم از لغات عربی استفاده نکنم . از طرفی زبان شاهنامه زبان قدیمی بود که باید آن را امروزی می کردم البته با حفظ فضای حماسی و انتقال آن به مخاطب. بنابر این برای به دست آوردن این زبان زیاد کار کردم.»