داستان‌های زیر آب: خرچنگ دست و پا چلفتی

معرفی کتاب سبت

روایت یک مرگ... کتاب سبت اولین اثر خواندنی مجید غروی رمانی جذاب و متفاوت است که شما را در تعلیق میان‌ مرگ و زندگی قرار می‌دهد. نویسنده در این کتاب، داستان را با یک‌ پیچش هنرمندانه به آفرینش انسان گره می‌زند و با خواندن آن روایتی منحصربه‌فرد زیر پوستتان به جریان می‌افتد.

درباره‌ی کتاب سبت

احمد، قهرمان داستان و شخصیت اصلی کتاب سبت نویسنده‌ی جوانی است که می‌خواهد درباره‌ی مرگ بنویسد. او برای یافتن ایده و سوژه‌ی مورد نظرش به خانه‌ای خالی پناه می‌برد تا با ماندن در آنجا،ایده‌ای بکر در ذهنش جاری شود. اما آنچه برای احمد رخ می‌دهد، چیزی فراتر از یک جرقه‌ی ذهنی‌ست... مجید غروی در رمان سبت چهار شخصیت متفاوت را قرار داده که هر یک به‌نوعی، نقطه‌ی محوری داستان هستند. این چهار شخصیت، احمد، همسر او، پسرعمویش که بهرام نام دارد و حسین دوست مشترک سه‌نفر دیگر هستند؛ شخصیت‌هایی که مجید غروی از ساختن و پرداختن آن‌ها غافل نشده و با هنرمندی خاص خودش، در جهت پرورش هرکدام قلم زده است. احمد در گیرودار یافتن طرحی نو برای نوشتن از مرگ، با مرگ‌هایی در اطراف خود و میان عزیزانش مواجه می‌شود که او را به دنیای دیگری سوق می‌دهند. اتفاقاتی که احمد آن‌ها را به‌سان یک نفرین می‌پندارد و روح او در جریان همه‌ی این اتفاقات، به سمت‌وسویی جدید حرکت می‌کند. مجید غروی در کتاب سبت یک داستان فلسفی را همراه با فضاسازی ذهنی و آمدورفت میان دنیای زندگان و رفتگان خلق کرده است. این رمان می‌تواند نگاه شما را به اصل آفرینش انسان، ارتباط میان آدمیان و تعلیق زنده بودن و مردن متحول می‌کند. او با واژگان خاص و ویژه و دقت و وسواس در انتخاب آن‌ها، به شکلی ویژه در عرصه‌ی داستان و رمان هنرنمایی می‌کند.

در بخشی از کتاب موصل، بدون پریچهر می‌خوانیم

ساعت‌دزد می‌رود توی صف بی‌آرتی. اتوبوس که می‌رسد سوار می‌شود. من هم پشت‌سرش سوار می‌شوم. باید درست پشت‌سرش بنشینم، آن‌قدر نزدیک که حتی حساب تعداد نفس‌هاش هم دستم باشد. اتوبوس که راه می‌افتد، بی‌اختیار می‌چرخم و پشت‌سرم را نگاه می‌کنم. پریچهر باید جایی میان زن‌ها خودش را مخفی کرده باشد. دست راست ساعت‌دزد، همان دستی که ساعتم را قاپید، بالا می‌آید و پسِ سرش را می‌خاراند. آیا همین که این‌قدر از نزدیک او را زیر نظر گرفته‌ام، به معنی نادیده انگاشتن مسئولیت بی‌نهایتم در قبال او نیست؟ حتماً هست. درست مثل این‌که همین لحظه از توی جیبم یک چاقو دربیاورم و سرش را ببرم و از همین پنجره‌ی نیمه‌باز بیندازم وسط خیابان تا ماشین‌ها از رویش رد شوند و محتویات چرب‌وچیلی داخلش پخشِ آسفالت شود. تنش را هم همین جا رها کنم، همین‌جور نشسته روی صندلی: مجسمه‌ای بی‌سر. مسافرانی که می‌روند و می‌آیند هیچ شک‌شان نمی‌برد که این تن یک انسان واقعی است. خیال می‌کنند بازی است، یا همچین چیزی. مثلاً دوربین مخفی. به هوای یافتن دوربینی که مخفیانه حرکات‌شان را زیر نظر دارد، این‌سووآن‌سو چشم می‌گردانند. احتمالاً حتی با لبخند. لبخندی که می‌گوید «دست‌تون رو خوندم.» ولی فایده ندارد. هر چه نگاه کنند دوربینی نمی‌یابند. این‌جاست که لحظه‌ی سرنوشت‌ساز به مانند ماری در کمینِ طعمه از خفا بیرون می‌پرد: درست همان وقتی که از یافتن دوربینی که نیست نومید می‌شوند و درمی‌یابند واقعیت همان چیزی است که دیده‌اند، نه آن چیزی که با ساده‌لوحی خیال کرده‌اند. میدان رازی ساعت‌دزد از اتوبوس پیاده می‌شود و خیابان کارگر را می‌رود پایین، سمت میدان راه‌آهن. محله‌ی پریچهر. این احتمال که هم‌محلیِ پریچهر باشد تنم را می‌لرزاند.