دنیای وارونه

کتاب كاج‌هاي زرد: راويان داستان‌هاي کاج‌هاي زرد اغلب انسان‌هايي هستند که در مواجهه با يک موقعيت خاص مجبور به تصميم‌گيري مي‌شوند و البته گاهي اين موقعيت‌ها هستند که تصميم آدم‌ها را دچار خلل مي‌کنند و آن‌ها مجبورند تن به آن چيزي بدهند که شايد خودشان خيلي تمايل به انجامش ندارند. آدم‌هاي اين قصه‌ها با اين‌که ممکن است تنها نباشند اما وجه «تنهايي» آنها پررنگ‌تر از وجه «اجتماعي» زندگي‌شان است. در اين مجموعه مانند مجموعه قبل، پونه ابدالي نيم‌نگاهي هم به مسائل اجتماعي و حوادث پيرامون آن دارد مثل مهاجرت، خرافات،اعدام و ... . « هيچ کدام از لامپ‌هاي تزئيني روي بنا درست کار نمي‌کرد، بارها سيم کشي‌ها را چک کرديم. لامپ ها فقط يک روز روشن مي‌ماندند و بعد ساعت يازده همان شب خاموش مي‌شدند. من تازه بعد از سه سال اين موضوع را فهميدم، وقتي روز اول يک برقکار آوردم تا سيم‌کشي کل ساختمان را وارسي کند ديدم که همسايه‌ها چطور بهم نيشخند زدند. لابد انتظار داشتند که تا به حال من فهميده باشم که عوض کردن لامپ چاره‌ي کار نيست. اما من نفهميده بودم. کلاً آدم بي‌دقتي هستم. شايد به‌خاطر همين نفهميده بودم يا شايد اصلاً برايم مهم نبود که چرا چراغ‌ها درست کار نمي‌کنند. ولي حالا که مسئوليتش گردنم بود حس مي‌کردم بايد دقتم را بيشتر کنم، اما طرح عوض کردن سيم‌کشي و راست و ريست کردن لامپ‌ها با شکست مواجه شد. به‌هرحال بايد درست مي‌شد، حتما يک برقکار در اين شهر بود که مي‌توانست مشکل را پيدا کند و اين موضوع واقعا آن‌قدر کوچک و بي‌اهميت بود که نمي‌شد به راحتي از آن گذشت.» (از داستان شولا)

کتاب جامعه‏ شناسى هنر دانشى ميان‏رشت ه‏اى است كه با تاريخ فرهنگى، زيبايى‏شناسى، تاريخ هنر، انسان‏شناسى، روان‏شناسى اجتماعى، جامعه‏ شناسى انتقادى، جامعه ‏شناسى پيمايشى و ... مرزهاى مشتركى دارد. اين كتاب نخستين درس‏نامه جامعه شناسى هنر به زبان فارسى است كه درونمايه آن را نه "هنر و جامعه"، نه "هنر در جامعه"، بلكه "هنر به‏مثابه‏ى جامعه" تشكيل مى‏دهد. كتاب پس از مرور رويكردهاى متفاوت به موضوع هنر، از جمله رويكرد زيبايى‏شناختى، تاريخى و انتقادى، و بيان دستاوردهاى هريك از آن‏ها و مدل‏هاى تحليل گذشته، رويكردهاى امروزى را معرفى مى‏كند. كتاب از دو بخش (هر بخش از چهار فصل) و يك نتيجه‏گيرى تشكيل شده است. در بخش اول از تاريخ جامعه‌شناسى هنر سخن گفته شده و در آن سه نسل متمايز شده‏اند: نسل زيبايى‏شناسى جامعه‏شناختى، نسل تاريخ اجتماعى هنر، و نسل جامعه‏شناسى پيمايشى. در بخش دوم كه به جامعه‏شناسى پيمايشى اختصاص دارد، دستاوردهاى عمده‏ى آن بر حسب درونمايه‏هاى اصلى‏اش ــ دريافت، ميانجى‏گرى، توليد، و آثار ــ مطرح مى‏شود. سرانجام در مقام نتيجه‏گيرى، مى‏كوشد داوهاى جامعه‏شناسى هنر را مطرح كند.