دهخدا در افق روشنفکری ایران

  جواد طباطبایی"، نظریه پرداز و مورخ برجسته اندیشه سیاسی در ایران، نظریه‌ای بحث برانگیز درباره علل "زوال اندیشه سیاسی در ایران" را طی چند قرن بررسی کرده و آن را نه به عنوان تکرار یک نزاع از تفکر سیاسی میان اهل قلم یا سیاستمداران، بلکه به عنوان مجموعه‌ای سازمان‌یافته از افکار و ایده‌ها، ارائه کرده است. ایده‌های او پیرامون "زوال اندیشه سیاسی در ایران"، بر بحث‌های فکری در مورد مدرنیته و دموکراسی که در حال حاضر در ایران در جریان است، تأثیر گذاشته است. تحقیقات طولانی مدت "جواد طباطبایی" حول این سوال می‌چرخد که چه شرایطی مدرنیته را در اروپا ممکن کرد و منجر به نفی آن در ایران شد؟. او با اتخاذ یک رویکرد هگلی به این سوال پاسخ می‌دهد که خوانشی فلسفی از تاریخ را با این فرض که اندیشه فلسفی اساس و جوهر هر جامعه سیاسی و مبنای هر تحلیل انتقادی از آن است، امتیاز می‌دهد. این کتاب به طور انتقادی اندیشه‌های "جواد طباطبایی" را درباره بحران و انحطاط از طریق به چالش کشیدن شرح او از سنت ایرانی، اظهار می‌کند. وی در کتاب "زوال اندیشه سیاسی در ایران" به بررسی سقوط و نزول تدریجی فلسفه و تفکر سیاسی در ایران پرداخته و این امر را تا آغاز سلسله صفویه پیگیر می‌کند. او معتقد است که جریان فلسفه سیاسی به دلایل مختلف با فارابی آغاز و متوقف شد؛ نخستین دلیل این بود که رساله‌ی سیاسی ارسطو هرگز به عربی بازگردانی نشد و از این رو مسلمانان با آن آشنا نشدند. در این اثر علاوه بر انسجام درونی، فلسفه نظام‌مند "جواد طباطبایی" جایگاه قابل توجهی دارد و این ویژگی بر جذابیت کتاب "زوال اندیشه سیاسی در ایران" می‌افزاید.

معرفی کتاب بن بست نوشته ی مهدی رهبری: علایق هدایت از ابتدا تنها نسبت به «ایران»،«نویسندگی»و «روشنگری»بود.همان ها بودند که او را با وجود دردهای ذهنی و هیچ پنداری اش،به ادامه ی زندگیو ا می داشتند و با شوری فراوان به ویژه در دهه ی 1310 بهترین و بی نظیرترین آثار را از وی به ارمغان آوردند. گرچه از ابتدا به خصوص در حوزه ی هستی شناختی به بن بست رسیده بود،اما شعله های ایران دوستی،قلم فرسایی و روشنگری در راه اصلاح گری ها دو او روشن بوده اند.با وجود قرار داشتن در تردیدهای بسیار و دوگانگی میان امید و ناامیدی ناشی از نارسایی های هستی اجتماعی و ... تمام عمر خویش را صرف این نمود تا ماهیت و چرایی این نارسایی ها را بر ملا سازد؛شایدکه با توجه نمودن آدمیان به ویژه ایرانیان به علل این همه فلاکت ها و رنج های دیرینه و تاریخی شان،راهی برای رفع آنها بیابند. ن.شته هایش در باب چنین نارسایی هایی بوده اند؛مانند یک آسیب شناس در درجه ی نخست،قصد شناساندن آسیب ها را داشت و آن را مقدم بر هز چیز دیگری می دانست. طبیعی بود که در این راه همه را با خود دشمن سازد. چرا که در جامعه و جهانی زندگی می نمود که همه ی آن آسیب ها را خود انسان ها به علت جهل و یا منفعت اندیشی شان به وجود آورده بودند.