ده جستارداستان نويسي

جنگ پدیده‌ای ویران‌گر است. عفریتی است که سایه‌ی سنگین‌اش تا واپسین لحظات زندگی بر روح و روان فرد سنگینی می‌کند. انسان در طول تاریخ جنگ‌های زیادی را پس پشت گذاشته است. جنگ جهانی دوم از جمله جنگ‌هایی است که زندگی بیش از پنجاه میلیون نفر را در 30 کشور جهان تحت‌تاثیر قرار داد و ره‌آوردی جز ویرانی، آوارگی، معلولیت و مرگ به همراه نداشت. در طول هفتاد و شش سالی که از پایان جنگ جهانی دوم می‌گذرد، فیلم‌ها، داستان‌ها، نمایش‌نامه‌ها و سریال‌های بسیاری درباره‌ی رویدادها و اتفاقاتی که در آن افتاده نوشته و ساخته شده است. در کتاب «پاریس زیرزمینی» با زنی میان‌سال که اتا نام دارد آشنا می‌شویم که در حین اشغال پاریس با کمک نیروهای آمریکایی از چنگ نازی‌ها می‌گریزد. زندگی او و کیتی دو زن میان‌سال انگلیسی و آمریکایی که در پایتخت فرانسه زندگی می‌کنند در طول جنگ تغییر می‌کند. آن‌ها نیز مثل هزاران نفر دیگر در حال فرار از شهر هستند که نیزوهای آلمانی مانع‌شان می‌شوند. آن دو عضو نیروهای مقاومت فرانسه هستند. به فرار سربازان انگلیسی کمک می‌کنند. پس از آن‌که به چنگ گشتاپو می‌افتند در اردوگاه کار اجباری حبس می‌شوند. اتا به واسطه‌ی ملیت‌اش آزاد می‌شود و به ایالات متحده باز‌می‌گردد. او بی‌آن‌که اطلاع داشته باشد با یک زندانی آلمانی که به جاسوسی متهم شده در کشوری ثالث مبادله می‌شود. پس از بازگشت به کشورش، به کمک آن - قصه‌نویس - و پل - نقاش - دوپره خاطرات‌اش را در قالب رمانی جذاب و دامن‌گیر منتشر می‌کند که با استقبال گسترده خوانندگان روبرو می‌شود.

در بخشی از کتاب مرگ و چند داستان دیگر می‌خوانیم:

برف می‌بارید. باد کم مانده بود دانه‌های برف را فرو کند توی چشم‌ها و پلک‌هاتان را به‌هم بچسباند. دکتر برای پیدا کردنِ کاراوان کلی دردسر کشید. سیرک آماده می‌شد جاده را از سر بگیرد. نمایش تازه تمام شده بود، اما آدم‌های سیرک و سوارکاران قزاقش به همین زودی شروع کرده بودند به شلیک سمتِ طناب‌های چادرِ بزرگ، با این‌که هنوز صدای تشویق و آخرین آکوردِ گروه ارکستر از داخل به گوش می‌رسید. یکی از آکروبات‌کارها که نقشِ بندبازِ سیرک را داشت، چتری انداخته بود روی شانه‌اش و راهش را از بین گودال‌های برفِ آب‌شده پیدا می‌کرد. دلقکی که پشت فرمان فولکس‌واگنش نشسته بود، ماسک دماغ و کلاه‌گیسش را برمی‌داشت. رام‌کننده‌ی حیوانات با لباسِ فُرم بزرگ و قرمزی که سینه‌اش پُر بود از مدال و نشان، چتری باز گرفته بود دستش و این‌طرف و آن‌طرف می‌دوید و فریاد می‌زد: «سزار! سزار!» مربی یکی از شیرهاش را توی تاریکی گم کرده بود و این ماجرا به دکتر حس عجیبی می‌داد. کاراوان کمی دورتر بود، زیر یک درخت؛ روی درش کارت ویزیتی زده بودند: «ایگناتس ماهلِر، هنرپیشه‌ی تئاتر.» دکتر از سه‌تا پله رفت بالا و در زد. صدای زمخت و گرفته‌ای داد کشید: «بیاین تو!» دکتر در را هُل داد. کاراوان خیلی خوب مبله شده بود: یک کاناپه‌ی تخت‌خواب‌شو داشت، یک مبل، یک میز با گلدانی از گل و دو ماهی قرمز توی تنگ، پرده‌هایی از پارچه‌ی مارکِ جوی که نقش‌هاش آدم را یادِ صحنه‌ی تئاترهای قدیمی می‌انداخت. چراغی روی پاتختی روشن بود و مردی روی کاناپه، بین کوسن‌ها دراز کشیده بود.