روانشناسی فیزیولوژیک ویراست دوازدهم

کتاب زنان در تکاپو درآمدی است بر تاریخ اجتماعی طیف گسترده ای از جنبش زنان و نیز توصیفی از اندیشه های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی را که الهام بخش زنان برای سازماندهی زنان خود بوده است. کتاب حاضر دربرگیرنده روایت های تاریخی از خاستگاه فمینیسم، زندگی و نظریه ها و همچنین مبارزات سازمان های زنان است و پیوندهای این جنبش را با جریان های کلی فرهنگی و سیاسی نشانن می دهد و در عین حال به پرسش هایی می پردازد که پس از دویست سال نظریه پردازی هنوز مطرح هستند. آیا مفهوم برابری به این معناست که زن باید همانند مرد باشد؟ آیا زنان موجودت انسانی برتری از مردانند؟ آیا زنان باید تاکید در رشد فردی خود داشته باشند یا بر تغییرات گسترده تر اجتماعی؟شیلا روباتم تاریخ پردامنه چالش زنان را در برابر پیش داوری های جنسیتی در مفاهیم سیاسی و اقتصادی آن شرح می دهد. زنان با مطالبه حقوق عام و شهروندی خود در موقعیتی که تعاریف مردانه توانایی های زنان را به زیر سوال برده، با بسط مفهوم اقتصاد و همچنین کنش های اجتماعی به باز تعریف ساختار سیاسی و اجتماعی پردازند.

بخشی از کتاب عصب‌کشی

جمشید بلند شد رفت تلفنو جواب داد و برگشت اتاق. تا اومد اتاق روشو کرد طرف اصغر و گفت «پاشو که بلیتت برده، اونم چه بردنی!» محسن گفت «چی شده؟» جمشید گفت «فکر می‌کنی کی بود؟» محسن گفت «چه می‌دونم.» جمشید گفت «سرکار خانوم مهشید عباسی.» محسن گفت «این دیگه کیه؟» کار خدا رو می‌بینی؟ دختره عاشق اصغر شده بود! اصلا باورت می‌شه؟ ولی خب، آدمیزاده دیگه. طفلک این مهشیده از اون دخترهای ساده و عاطفیِ دوآتیشه بود، ولی خب از پسرها وحشت داشت. این‌قدر بابا ننه‌ش که هر دوشون مهندس بودن،‌ درِ گوشش از پسرها بد گفته بودن که دختره پاک جماعتِ مذکرو از زندگیش گذاشته بود کنار.‌ فقط هم حرف‌های بابا ننه‌ش نبود ها؛ یه عادتی که باباش داشت این بود که هر روز روزنامه می‌خرید می‌آورد خونه و می‌ذاشت مهشیدم بخونه. این بدبخت هم همه‌ش می‌رفت سراغ صفحهٔ حوادث. صفحهٔ حوادث روزنامه‌ها هم که دیدی، پُره از تجاوز و قتل دخترها به دست مردها و خیانت پسرها به دخترها و این‌طور چیزها. مهشید هم اینا رو می‌خوند و تنش می‌لرزید و از هر چی پسر بود فرار می‌کرد. خوشگل هم بود ها! اصلا یه چیزی بود که نگو! ولی هیچ پسری نمی‌تونست به‌ش نزدیک شه.‌ اولا طوری خودشو درست می‌کرد و لباس می‌پوشید که خیلی به چشم نیاد، بعدش هم تا یه پسر به‌ش نزدیک می‌شد، انگار گرگ دیده باشه، همچی فرار می‌کرد که دستِ پسره که سهله، نگاهش هم به‌ش نمی‌رسید. این‌قدر بدبین بود که حتا پسرعمه، پسرخاله، پسردایی و پسرعمو هم نمی‌تونستن باهاش حرف بزنن.