روز و شب یوسف

مشهورترین اثر بودلر ، با عنوان گل های شر ، بیانگر تغییر ماهیت زیبایی در به سرعت در حال صنعتی شدن پاریس در اواسط قرن نوزدهم است. اصالت سبک شعری بودلر، بسیاری از شاعران از جمله پل ورولین ، آرتور ریمباود و استیفن مالارمه را در میان بسیاری دیگر تحت تأثیر قرار داد. وی با تعیین اسم اصطلاح مدرنیته (modernité) برای تعیین تجربه زودگذر و آنی زندگی در یک کلان شهر ، و مسئولیت بیان هنری در تسخیراین تجربه ، شناخته شده است. اولین اثر منتشر شده وی با نام مستعار بودلر دوفایی ، نقد و بررسی هنری وی “سالن 1845” بود که به خاطر جسارت آن توجه فوری را به خود جلب کرد. بسیاری از نظرات انتقادی وی در زمان خود نوین بودند ، به نظر می رسد برخی از نظرات وی با نظریه های نقاشان امپرسیونیست مطابقت دارد. در سال 1846بودلر دومین تجدید نظر خود را از^ سالن ^ نوشت و اعتبار دیگری نیز به عنوان مدافع و منتقد رومانتیسم بدست آورد. حمایت مستمر وی از دلاکروکس به عنوان هنرمند برجسته رمانتیک توجه گسترده ای به دست آورد. سال بعد رمان بودلر لا فانفرلو چاپ شد. بودلر آهسته و بسیار با دقت کار می کرد. با این حال ، او غالبا درگیر تحقیر ، پریشانی عاطفی و بیماری می شد. .

مجموعه حاضر تلاشی جهت گردآوری آثار این شاعر بزرگ است. در آغاز مجموعه شعر حسین منزوی می خوانیم:«شعر تمام آن چیزی است که در زندگی ارزش به یاد سپردن دارد»حسین منزوی چهره نامدار شعر فارسی در سال 1325 در زنجان متولد شد. پدر او نیزشاعر بود و به آذری شعر می سرود. منزوی ابتدا در رشته ادبیات فارسی وارد دانشگاه تهران شد اما آن را نیمه رها کرد و سراغ جامعه شناسی رفت و طولی نکشید که جامعه شناسی را نیز رها کرد و بعدها با گذراندن واحدهای باقی مانده کارشناسی این رشته را اخذ نمود. خود او در باره زندگی اش میگوید: «در زندگی آشفته وار من تقریبا هیج چیز در جای خود قرار نمی گیرد. »حسین منزوی در سال 1350 اولین دفتر شعر خود ،حنجره زخمی تغزل را چاپ کرد و با این مجموعه عنوان بهترین شاعر جوان شعر فروغ را از آن خود کرد. منزوی سردرمدار غزل نئوکلاسیک است. غزل های او هم متاثر از غزل های سنتی است هم اشعار نیمایی. اشعار منزوی در کنار دیگر شعرای بزرگ معاصر مانند ابتهاج،منوچهر نیستانی و محمد علی بهمنی و دیگران در راستای دمیدن روحی تازه به قالب غزل بود که دوره ای از افول را در حال تجربه بود. او در مقدمۀ کتاب از شوکران و شکر چنین می گوید: «هستند کسانی که می گویند در غزل هر چه حرف بوده، حافظ و سعدی و… زده اند و دیگر حرفی نمانده است. من می گویم که این طور نیست و خیلی حرف هاست که حافظ و سعدی نگفته اند؛ زیرا خیلی مسائل وجود دارد که حافظ و سعدی لمس نکرده اند. »از مهمترین ریشه های افتراق غزل منزوی با دیگر شعرا میتوان به حماسه های عاشقانه اشاره کرد. جایی که ترکیب واژگان معاصر با واژگان کهن است که در همنشینی مثال زدنی زبان منزوی را منحصر بفرد کرده است. نمادپردازی در غزل،ترکیب سازی های بدیع و خلق واژگان نو همه در راستای همین زبان اتفاق افتاده اند. .