ریسک اعتباری: اندازه گیری و مدیریت

چرا یک کارگردان فیلمنامه خاصی را انتخاب می کند؟ برای اینکه بازیگران طبیعی و واقعی جلوه دهند بعد از گرفتن یک صحنه چه کاری باید انجام دهند؟ چگونه می توانید یک سکانس پر برخورد و اکشن را در منطقه ای پرتردد و معروف مثلا در قلب منطقه الماس نیویورک اجرا کرد؟ و نکات بسیار زیاد دیگری که درباره ساخت فیلم از ابتدا تا انتها مورد نیاز است را سیدنی لومت یکی از کارگردانان معتبر دوران ما در کتاب فیلم ساختن به تفصیل بیان می کند. لومت این کتاب را در ۱۳ بخش تنظیم کرده که عبارت است از: «کارگردان: بهترین شغل جهان»، «فیلم نامه: آیا نیازی به نویسنده هست؟»، «سبک»، «بازیگران: آیا بازیگر می تواند خجالتی باشد؟»، «دوربین: بهترین دوست کارگردان»، «طراحی صحنه و لباس»، «بالاخره رسیدیم به ساختن فیلم»، «دیدن کار روز قبل رنج و سرمستی»، «اتاق تدوین بالاخره تنهایی»، «آوای موسیقی: صدای صدا»، «میکس: تنها بخش خسته کننده سینما»، «کپی اول کودکی متولد می شود» و «استودیو: آیا تمام زحمات من برای این بود؟». مترجم این کتاب در مقدمه ای نوشته: «یکی از مهم ترین ویژگی های «فیلم ساختن» این است که چیزهایی را درباره بازیگرها و کار با آنها می گوید که در هیچ کلاس درسی نمی توان آنها را شنید و یاد گرفت. لومت ... دنبال این بوده که توضیح دهد خودش به عنوان کارگردانی خوب و قابل احترام در سینمای امریکا، چگونه فیلم می ساخته؛ برای این است که همه چیز را از اول توضیح می دهد ... تا در نهایت به خواننده اش بگوید فیلم کاری گروهی است نه کاری شخصی».

فروشنده ی دوره گرد رمانی از پیتر هاندکه نویسنده ی معروف اتریشی برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات است.

این رمان که در سال 1967 منتشر شد یک رمان جنایی است که با رعایت همه ی قواعد این ژانر.، داستان یک قتل که تمام داستان های قتل دیگر را در خود خلاصه کرده است.

همانطور که از نامش هم پیداست قهرمان داستان یک فروشنده ی دوره گرد است. او همه چیز را مشاهده می کند.

کوچکترین وقایع را ثبت می کند. او شاهدی است که همه جا هست. خواننده ی این داستان که در تمام قسمت های داستان پیشرو است خود به شاهدی تبدیل می شود که هیچ چیز از نباید از نگاهش پنهان بماند.

خواننده نمی تواند به هیچ راه حل قطعی ای دست یابد چرا که هیچ راه حل قطعی ای وجود ندارد. هاندکه مرتب از طنز و کنایه استفاده می کند حتی وقتی صحبت از جسدی است.

سبک نوشتاری او منحصر به خودش است. او از معمانویسی، کدگذاری، تصویرپردازی و پیچیدگی با ساده ترین کلمات و موقعیت ها استفاده می کند. برای درک آثار او باید به کوچکترین چیزها توجه کرد مانند ویرگول و یا ایتالیک ها.

اوگاهی مانند یک فیلمنامه نویس عمل می کند. این سبک منحصر به فرد او نتیجه ی نگاه خاص او به کلمات و ادبیات است.