زمان نگری و کیهان باوری در عصر صفویه

کتاب حاضر به تبیین نظریه معرفت شناسانه ای می پردازد که به دلیل تمرکز بر ارزیابی معرفتی فاعل تا باور، از معرفت شناسی تحلیلی متمایز می شود. معرفت شناسان فضیلت بر این باورند که با تکیه بر فضایل معرفتی قادر به حل معضلات معرفت شناختی، بازتعریف مفاهیم معرفتی مثل شناخت، توجیه و تحلیل فرایند شناخت هستند. سوسا، گرکو، کد، مونتمار کوئت و زاگزبسکی فضیلت معرفتی را مفهوم بنیادین معرفت شناسی می دانند، اما زاگزبسکی نخستین فیلسوفی است که نظریه ای معرفت شناسانه را بر پایه اخلاق فضیلت طراحی کرده است. مسئولیت گرایی و اعتماد گرایی دو رویکرد معرفتی اند که به دلیل اختلاف در تبیین ماهیت فضیلت معرفتی شکل گرفته اند. جذابیت و کارآمدی معرفت شناسی فضیلت نشان از آینده درخشان این رویکرد معرفتی دارد.

اصطلاح سرمایه فرهنگی را اولین بار پی‌یربوردیو (١٩٣٠-٢٠٠٢) به ادبیات علوم اجتماعی و انسانی وارد کرد. بوردیو متفکری است که موضوع نابرابری فرهنگی و اجتماعی از اهتمامات جدی او بود. بوردیو سرمایه فرهنگی را به سه بخش تقسیم می‌کند: ١-سرمایه تجسم یافته یا مجسم که با کالبد و بدن فرد مرتبط است و به صورت مهارت و تربیت در فرد دیده می‌شود. ٢-سرمایه عینیت یافته که به صورت کالاهای فرهنگی چون تصاویر، کتاب‌ها، کامپیوتر و هنر بروز می‌کند. ٣-سرمایه نمادی شده که از طریق مدارک واقعی و دیگر شواهد پایگاه فرهنگی بازنمایی می‌شود. هرچند برخی دیگر از دانشمندان اظهار می‌کنند سرمایه فرهنگی جزئی از سرمایه اجتماعی است و اعضای یک اجتماع با پذیرش مبادلات فرهنگی، پیوندهای اجتماعی را نیز توسعه می‌دهند، اما بوردیوی فرانسوی چندان قائل به این امر نیست. آنتونی گیدنز می‌گوید که شیوه‌های گفتاری و رفتاری کودکان طبقه اجتماعی و خانوادگی فرو دست، به ویژه کودکان گروه‌های اقلیت قومی، با شیوه‌های گفتاری و رفتاری مسلط در مدرسه مغایر است. اگرچه نظریات مطرح شده در زمینه سرمایه فرهنگی در جهت ایجاد تمایز و تولید نابرابری است، دانشگاه می‌تواند شرایطی یکسان فراهم کند تا هر کسی بنابر استعداد و توانایی خود از آن بهره برد. دکتر رضا صالحی امیری استاد و مدرس دانشگاه پیش از این آثاری همچون «آسیب شناسی فرهنگی در ایران»، «مفاهیم و نظریه‌های فرهنگی»، «دیپلماسی فرهنگی» و «حاشیه نشینی و اسکان غیر رسمی» را در کارنامه تاْلیف‌های خود در نشر ققنوس دارد.